2 กรกฎาคม 2545 18:34 น.
อตีตะโศก
ฉันทำผิดลงไปด้วยใจหลง
ทำได้ลงกับคนที่รักฉัน
ความรักที่เธอนั้นให้แก่กัน
แต่ว่าฉันไม่เห็นค่าราคาดี
ฉันกลับไปรักคนเก่าเฝ้าคอยหา
เขาไม่มาพาฉันนั้นหมองศรี
ตัวของฉันนั้นมันไม่มีดี
ด้วยหมดที่ในใจจะให้เธอ
ฉันรับรักเธอลงไปด้วยใจเหงา
เพราะถูกเขาคนเก่าทิ้งให้เฝ้าเพ้อ
แต่คำพูดที่ฉันรับรักบอกเธอ
เพราะใจเผลอไร้ที่จะเหนี่ยวนำ
ใจของฉันให้เขาคนเก่าหมด
ไม่มีทดไม่มีแทนเพราะถลำ
ลึกลงไปในใจทุกวี่วัน
ทำให้ฉันไม่อาจลืมซี่งวันวาน
อยากรักเธอคนใหม่ด้วยใจซี่อ
อยากยึดถือรักแท้เป็นแก่นสาร
แต่ด้วยใจไม่อาจฝืนลืมเลือนกาล
ที่เลยผ่านจากเขาแสนเศร้าใจ
ฉันเหมือนหลอกเธอลวงเธอให้อาสัญ
เพราะทั้งวันใจฉันคิดเผลอไผล
ไม่ได้คิดถึงเธอเลยดวงใจ
แต่คิดไปถึงคนเก่าฉันเฝ้ารอ
ฉันรับผิดแต่โดยดีไม่มีแก้
ด้วยฉันแพ้ใจตัวแสนมัวหนอ
ยอมคุกเข่าต่อหน้าเพื่อเฝ้ารอ
แล้วจึงขอฟ้าลงทัณให้สาใจ