ทนไม่ได้ที่เห็นภาษาไทยค่อยๆพิบัติ

ห้วงคำนึง

ทนไม่ได้ที่เห็นภาษาไทยค่อยๆพิบัติ

เนื่องจากผมได้อ่านงาน(ที่เกลื่อนกลาด..รกหูรกตา)มามากพอสมควร   ศัพท์ที่ใช้กันของหมู่วัยรุ่นสมัยนี้ ผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว   แม้กระทั่ง  นักเรียน นักศึกษา ที่พอจะมีโอกาสสืบสานงานวรรณศิลป์ ก็ให้ความสำคัญลดลงอย่างน่าใจหาย   จะมีก็เพียงแต่คนสูงอายุหน่อยที่คิดจะอนุรักษ์ไว้

ผมเคยอ่านบทความตอนหนึ่ง (จำไม่ได้ว่าจากแห่งใด) กล่าวไว้ว่า ตัวเลขคนที่สนใจแต่งร้อยกรองทั้งแต่งเล่นๆ และแต่งจริงๆ ประมาณ 3 แสนกว่าคนเท่านั้น คิดแล้วน่าใจหาย    ตัวเลขดูเหมือนเยอะ แต่มันก็น้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับคนที่ใช้ภาษาไทย  (ทั้งประเทศมิใช่หรือ)

เด็ก สมัยนี้ พัฒนาภาษาต่างประเทศไปมาก
แต่ภาษาที่เป็นรากฐานของบรรพชนกลับไม่อนุรักษ์ ทั้งยังทำให้เสื่อมอีก(โดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ)
คงไม่ต้องสาธยายมากนะครับ ทุกท่านคงทราบดีอยู่แล้ว

ผมอัดอั้นมาก   ทนเห็นภาษาไทยค่อยๆพิบัติไปไม่ได้ครับ

สิ่งที่ประสงค์คือ
-   อยากให้ท่าน  อย่าหยุด ในการรังสรรค์ผลงาน(ที่สร้างสรรค์) ต่อไป
-   อยากให้ท่านเห็นความสำคัญของฉันทลักษณ์ทุกประเภท (และสืบสานเท่าที่จะทำได้ครับ)
-   อยากให้ท่าน  ช่วยระดมสมอง หาวิธีอนุรักษ์วรรณศิลป์ให้คงอยู่**


การสร้างคำประพันธ์ลักษณะใหม่นั้น ควรดำเนินอย่างเป็นระบบ มิใช่เรียงโดยไร้กรรมมาวิธี นึกจะจัดวางตรงไหนก็ได้  ภาษาจะพาเสียหมด  เป็นแง่คิดที่ได้จาก วรรณวิเคราะห์ของท่านคมทวน คันธนู ครับ

หากท่านผู้อ่านคิดว่า กระทู้นี้ไม่มีประโยชน์  เนื่องจากไม่ควรไปบังคับจิตสำนึกส่วนตัวของแต่ละบุคคล หรือไม่ควรไปชักนำอะไรต่างๆนานา  ผมก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ

ผมเพียงแต่อยากทำในสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์  อยากทำเพื่อสังคมบ้างครับ

ปล.ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน