6 มกราคม 2551 14:38 น.
ห่อหมก
เลือดข้นกว่าน้ำ
ถ้อยคำ ที่ได้ยิน มาเนิ่นนาน
โลกมนุษย์ ไม่เคยหยุดความสัมพันธ์
คนรู้จักกัน คนรักกัน สัมพันธ์ตามมิติ
กับวันที่ ล้าอ่อนแรง
ความเหือดแห้ง แห่งสัมพันธ์เริ่มทอแสงริบหรี่
ยิ่งอ่อนล้าเนิ่นนาน แสงความบาดหมาง ยิ่งมากทวี
นี่คือคน ที่วุ่นวน เพียงตัวตน
หม่นราตรี ที่เดียวดาย
ภาพคนใกล้ ฉายแสง สว่างล้น
พ่อแม่พี่น้อง ที่ไม่เคยหันกลับไปมอง กลับเด่นชัดลอยเวียนวน
บอกหัวใจที่สับสน ให้หวนคืนไปซบตัก
รักที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
รักที่ไม่เคยแห้งแล้ง คือพ่อคือแม่ คือพี่คือน้อง..ที่รัก
กายที่อ่อนล้า ใจที่วุ่นวน คลี่คลายสับสน ยามนอนซบตัก
ขอบคุณอ้อมกอดแห่งรัก ขอบคุณ..และ ขอบคุณ
6 มกราคม 2551 14:17 น.
ห่อหมก
หน้าบ้านแคบๆ เพียงจอดรถ ก็หมดที่ยืน
มีเพียงความสดชื่น ของใบเขียวต้นแสงจันทร์ ที่คอยปลุกปลอบ
ลืมตาก็เห็น หลับตาก็พบ ชีวิตที่ลำเค็ญ ด้วยเศรษฐกิจที่แห้งกรอบ
กับความสัมพันธ์ที่นับวันบอบบาง ที่สองเรามีต่อกัน
นานเท่านาน ที่ฉันฝันใฝ่ และก้าวไปในเส้นทางที่เชื่อ
ความล้มเหลว ก่อร่างสร้างความเบื่อในใจเธอ ในใจฉัน
ทางเลือกยังมีอีกมากมาย แต่ทำไมฉันต้องดึงดัน
ให้มันทำลายความสัมพันธ์ และนำพาความลำเค็ญ มาสู่เธอ
มากมายคนล้มเหลว มาเริ่มต้นหยิบเศษสตางค์
เพียงยังมีหวัง และความมุ่งมั่น มันเกิดใหม่ได้เสมอ
ก้าวต่อไปนี้ แม้ลำบากยากเข็ญ แต่ฉันจะทำเพื่อเธอ
แม้มันจะไม่เลิศเลอ ฉันก็พร้อมที่จะก้าวย่าง
ก้าวถอยหลัง ฉันไม่รู้สึกอายอะไรแล้ว ในวันนี้
เพราะฉันรู้ดี ฉันมีเธอเคียงกายเคียงใจ ไม่เคยห่าง
ที่พ้นผ่าน เราจะช่วยกันลืมมัน และปล่อยวาง
แล้วเดินหน้าใหม่ในเส้นทาง ที่เรายินดีและมีความสุขด้วยกัน
5 มกราคม 2551 11:08 น.
ห่อหมก
วันที่เรียนครู รู้ว่าใจ ไม่อยากเป็น
จึงเอ็นใหม่ ไปเรียน ที่แตกต่าง
ความฝันกับสิ่งที่ไม่อยากเป็น มาร่วมทาง
ในวันที่โลกกว้าง สอนให้รู้ ความเป็นจริง
คล้ายทุกสิ่ง ถูกกำหนด จากฟ้าไว้
เมื่อต้องเป็นไป คุณครูคนใหม่ จึงไม่อาจละทิ้ง
เมื่อต้องเป็นครู ฉันต้องเป็น ครูจริง..จริง
จะไม่ทอดทิ้ง ผู้โดยสารตัวน้อยๆ ให้ลอยเรือตามลำพัง
ฝั่งฝัน ในวันที่เมฆหมอก อึมครึมฟ้า
บอกให้รู้ว่า มากกว่าความรู้ คือความตั้งใจที่มุ่งมั่น
ผู้โดยสารเรือวันนี้ มีมากมาย กำแพงกั้น
ครูคนใหม่ต้องกล้าฝ่าฟัน พาฝันแต่ละคน ให้ถึงปลายทาง
......เขียนบอกใจตัวเอง ในวันเริ่มต้นใหม่....
......ใช่เขียนบอกใคร ไม่กล้าสอนสั่ง.......
......เขียนเตือนใจตัวเอง ก่อนออกเดินทาง....
......เรือน้อยจะได้ไม่เคว้างคว้าง ยามอยู่กลางทะเล.....
5 มกราคม 2551 10:47 น.
ห่อหมก
พราวน้ำค้าง ใบแสงจันทร์ ตอนเช้า..เช้า
สะกิดเหงา ให้คำนึง ถึงสมร
ยามนี้ เธออยู่ไกล กาญจนบุรีนคร
อยากรู้จัง อากาศที่นั่น หนาวไหมนะ..หรืออย่างไร
เคยเคียงใกล้ เช้าๆเคยร่วม ดื่มกาแฟดำ
ชมความงาม หมู่มวลกล้วยไม้ ใต้แสงจันทร์ไหว
เธอรดน้ำ ฉันพรวนดิน กลิ่นแก้มรันจวนใจ
ยามเธอเอียงหน้ามาใกล้ๆ กระเซ้าหยอก ..โอ้ คิดถึงเธอจัง
เมฆขาวที่เบาบาง กลุ่มก้อนนั้น เจ้าจะลอยไปทางไหน
หากเจ้าลอยไปตะวันตกเฉียงใต้ ..ช่วยข้าได้ไหม นะ..ข้าขอวานสักครั้ง
ช่วยไปกระซิบบอกเธอ ว่าเสร็จธุระแล้ว อย่าช้า..รีบคืนรัง
ข้ายอมแพ้แล้วความไกลห่าง ..ถ้ามีครั้งหน้า จะไม่ยอมให้เธอไปคนเดียว
5 ธันวาคม 2550 01:42 น.
ห่อหมก
วันนั้น...
ถามหัวใจ ตัวเอง หลายครั้งหลายครา
ว่าแน่ใจนะ จะละ ทุกสิ่งสิ้น
งานที่ชอบ ที่ต้องหอบกาย ไปไกลถิ่น
และเสียงพิณ ที่ใจจด มาเนิ่นนาน
คืนและวัน ผันผ่าน มาเป็นปี
จวบวันนี้ ที่หัวใจ ดั่งไร้ฝัน
งานดำเนิน เดินบนดิน อย่างสามัญ
เช้าออกบ้าน เย็นกลับเรือน เหมือนทั่วไป
หลายครั้ง บางครา ก็สับสน
นี่หรือคน นี่แหละคน นี่ใช่ไหม
รัก..ภาระ ใยต้องมา กำหนดใจ
ว่าต้องทำอะไร อย่างไร ดีไม่ดี
วันนี้..
บอกหัวใจ ตัวเอง หลายครั้งหลายครา
ก็เลือกแล้วน่ะ อย่าคิดมาก จงทำตามหน้าที่
บางอย่างเท่านั้น ที่มันหายไป อย่าได้ใยดี
เพราะที่อยู่ตรงนี้ คือชีวิตที่แท้ และความรักที่จริงใจ
หน้าส่วนตัว
1749
