18 พฤศจิกายน 2547 12:56 น.
หิ่งห้อย เพียงดิน
ฅ. ฅนชาวนา ค้าขายไม่คล่อง
ระแหงระหอง หมองหม่นล้นปรี่
อยู่อย่างกลัดกลุ้ม ตกหลุมหลายที
ลำบากคลุกคลี อยู่ที่ไร่นา
งานหนักรับเอา งานเบารับได้
เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย อยู่ที่ชายป่า
ชีวิตแสนเศร้า นอนเฝ้าโรงนา
ได้ผลิตผลมา ฅนคว้าไปกิน
ทำนาเลี้ยงฅน ทุกข์ทนลำบาก
ฅนกินมีมาก ลำบากหนี้สิน
ทำนากับมือ แต่ซื้อข้าวกิน
ไม่จบไม่สิ้น ฅนกินแรงฅน
บางครั้งฅนเบ่ง ข่มเหงใจกัน
แบ่งฅนชนชั้น เผ่าพันธุ์สับสน
ฅนฉวยโอกาส ฉลาดโกงเหนือฅน
ไปไหนไม่พ้น ชีวิตฅนชาวนา
โปรดเถิด ฅ. ฅน ขอคนเปิดใจ
ขอฅนได้ไหม หัวใจชาวนา
ฅ. ฅนผู้ดี ไม่มีปัญหา
ฅ. ฅนชาวนา ปัญหามากมี ฯ
18 พฤศจิกายน 2547 12:52 น.
หิ่งห้อย เพียงดิน
ทะเลใจไหลเดือดไม่เหือดแห้ง
ลงออกแรงแหวกว่ายตั้งหลายหน
เคยหมดแรงอ้างว้างกลางสายชล
เคยสับสนชลธีมีคลื่นลม
ทะเลใจไหลหลั่งยังเดือดพล่าน
กระแสธารเล็กใหญ่ไหลผสม
กระแสใจไหลเปลืองเรื่องสังคม
ขยะถมทับทั่วทะเลใจ
เราแหวกว่ายสายธารคงผ่านยาก
จะข้ามฟากถึงฝั่งยังหวั่นไหว
ทะเลเดือดเลือดฉีดขีดหัวใจ
กว่าจะข้ามฝั่งได้ไร้เรี่ยวแรง
กระแสธารม่านหมอกหลอกให้หลง
คลื่นซัดลงหลอกใจให้ไกวแกว่ง
ทะเลกว้างกางรอบขอบฟ้าแดง
ทะเลแห่งกระแสใจไหลวกวน
กระแสใจไหลวนคนทั้งโลก
กระแสโศกไหลทับให้สับสน
กระแสสุขไหลเข้าเคล้าระคน
กระแสคนวนว่ายสายนที
ทะเลใจสายเลือดไม่เดือดดับ
วกไหลกลับกลิ้งกลอกระลอกถี่
จะข้ามฟากให้พ้นชลธี
แม้จะมีคลื่นซัด.กัดฟันทน
อุปสรรคมากมีที่เราพบ
หากสยบยอมแพ้ตั้งแต่ต้น
ไฉนเลยเงยหน้ากล้าสู้คน
สุดท้ายวนเวียนพ่ายทะเลใจ
17 พฤศจิกายน 2547 22:55 น.
หิ่งห้อย เพียงดิน
เสียงฟ้าร้องก้องนภายามหน้าฝน
เมฆเบื้องบนสีครามงามสดใส
กระยางเจ้าขาวผ่องเหินล่องไป
มวลแมกไม้ออกช่อลออตา
เสียงอึ่งอ่างครางระงมผสมผสาน
วิเวกหวานจับใจกระไรหนา
กาเหว่าเจ้าเสียงหวานขานรับมา
แดนท้องนาวันนี้มีครื้นเครง
อบ..อบ..กบร้องรำตามประสา
น้ำในนาไหลลงคูดูโหลงเหลง
กบน้อยใหญ่พร้อมใจกันร้องเพลง
ไม่ข่มเหงรังแกเพื่อนเหมือนคนเรา
ณ บัดนั้นกบผู้เฒ่าป่าวประกาศ
เตือนเหล่าญาติพี่น้องของกบเฒ่า
ท่านทั้งหลายเป็นกบเคารพเรา
เป็นผู้เฒ่าเราเกิดก่อนจะสอนธรรม
ประเพณีมีไว้ให้จำศีล
ออกหากินได้ชั่วคราวเช้าเย็นค่ำ
หมดหน้าฝนต้องอดทนถือศีลธรรม
ยามฝนพรำเราอภัยให้หากิน
อย่าเอาอย่างมนุษย์มนาปัญญาหยาบ
สร้างแต่บาปทุกมื้อไม่ถือศีล
อยู่เพื่อกินอยู่เพื่อนเล่นเป็นอาจินต์
เห็นแก่กินแก่งแย่งไม่แบ่งปัน
กินเพื่ออยู่เตรียมเข้ารูอยู่จำศีล
อย่าหลงกลิ่นติดรสจงอดกลั้น
อย่าเอาอย่างพวกมนุษย์สิ้นสุดกัน
มนุษย์นั้นรูปกลิ่นรสเหมาหมดเลย
ณ บัดนั้นกบคำนับสดับนิ่ง
ไม่มีสิ่งรบกวนชวนเฉลย
กบผู้เฒ่าจึงเล่าต่อขอชมเชย
ลูกหลานเอ๋ยจงฝึกหัดดัดกายใจ
เจ้ากบสาวกบหนุ่มสองกลุ่มนั้น
จงขยันหมั่นขุดรูอยู่อาศัย
จงหลบหลีกให้พ้นคนจัญไร
พวกมือไวถ้าจับได้ตายแน่นอน
โอ้คนไซร้เห็นแก่ได้ไม่อายบาป
จิตใจหยาบต่ำช้ากว่าตัวหนอน
จับกบได้หักขาไม่อาวรณ์
กบเดือดร้อนช่างประไรให้เขาสบาย
พวกกบแก่ก็อย่าเพลินเกินวัยแก่
จงเผื่อแผ่อย่าพัวพันสำคัญหมาย
อย่าหลงร่างติดรูว่าอยู่สบาย
คิดถึงตายไว้ให้บ่อยหัดปล่อยวาง
อย่าทำอย่างพวกมนุษย์สุดโง่เขลา
ยิ่งแก่เฒ่ายิ่งโลภมากไม่อยากห่าง
แก่ใกล้ตายยังอยากได้ไม่จืดจาง
ไม่ละวางแม้สุดท้ายอยากได้โลง
กบตัวเมียแก่แก่เป็นแม่บ้าน
อย่าคิดอ่านกินสุราตราแม่โขง
มีเงินทองก็ต้องถือไว้ซื้อโลง
อย่าขี้โกงเอาไปก๊งจงจดจำ
อย่าเอาอย่างยายเฒ่าคนชาวบ้าน
ด่าลูกหลานยามเมาทุกเช้าค่ำ
เมาทุกวันแถมเกียจคร้านงานไม่ทำ
ยังมีคำด่าลูกหลานท่านให้ดี
พวกกบหนุ่มมาประชุมเป็นกลุ่มใหญ่
จงตั้งใจฟังบรรยายต่อไปนี้
ช่วยดูแลแก้ปัญหาสามัคคี
ประเพณีอันดีงามอย่าข้ามไป
อย่าเอาอย่างหนุ่มไทยสมัยนี้
ชวนกันตีชวนกันต่อยไม่ค่อยใส
ใช้เงินเก่งข่มเหงพ่อขอเรื่อยไป
ล้วนนิสัยเสเพลเนรคุณ
กบสาวรุ่นหุ่นสวยอย่าขวยเขิน
อย่าเพลิดเพลินเพลงสตริงวิ่งกันวุ่น
ให้รู้จักกตัญญูผู้มีคุณ
รู้บาปบุญคุณโทษอย่าโกรธกัน
อย่าเอาอย่างลูกสาวของชาวบ้าน
ไม่เอาการเอางานอ่านแฟชั่น
พากันดิ้นพากันเต้นไม่เว้นวัน
ชักชวนกันเข้าร้านผลาญเงินทอง
เยาวชนกบน้อยอย่าปล่อยปละ
อุตสาหะเขียนอ่านขยันท่อง
อันวิชาเป็นที่มาแห่งเงินทอง
จำเป็นต้องรู้ไว้ไม่เสียงาน
อย่าเอาอย่างลูกซนของคนเขา
พอตื่นเช้าก็หายลับไม่กลับบ้าน
หนีโรงเรียนมั่วสุมกลุ่มอันธพาล
กวนชาวบ้านร้านถิ่นสิ้นนิยม
ณ บัดนั้นฝนซาเวลาบ่าย
ผู้บรรยายเหนื่อยมากจนปากขม
มีแถมท้ายอีกนิดปิดอบรม
ขอเอ่ยชมชาวกบที่พบกัน
กบมันดื้อหรือคนดีชี้บอกด้วย
คิดจนป่วยคิดไม่ออกช่วยบอกฉัน
ถ้าใครดีจะเอาอย่างแถมรางวัล
จะเสกสรรเป็นบทกลอนไว้สอนตน
17 พฤศจิกายน 2547 16:15 น.
หิ่งห้อย เพียงดิน
มรดกตกทอดตลอดไป
ที่พ่อให้ไปนั้นหมั่นรักษา
ความลำบากไงเล่าเจ้าลูกยา
จงรักษาอย่าท้อพ่อขอเตือน
ความลำบากหากรักษาจะพาสุข
เจ้าจงลุกแล้วลำบากมากกว่าเพื่อน
ความลำบากจงรักษาอย่าแชเชือน
พ่อขอเตือนอย่าเบือนหน้าระอาใจ
ความลำบากลากเจ้าเข้าขุมทรัพย์
เจ้าจงรับกับความจริงสิ่งที่ให้
มรดกพ่อขอมอบหอบเอาไป
นำไปใช้ให้เป็นเห็นดีเอง
ความลำบากมากด้วยทรัพย์นับไม่ถ้วน
เจ้าสมควรด่วนใช้ให้รีบเร่ง
ความลำบากหากรักษาทรัพย์มาเอง
ไม่ต้องเกรงตกอับทรัพย์จำเริญ
มรดกพ่อขอมอบตอบแทนให้
จงรับไปใช้ให้ถูกลูกอย่าเขิน
ความลำบากหากเจ้าปรับแลกกับเงิน
ค่าสูงเกินประเมินขายมิได้เลย
ความลำบากพ่อฝากเจ้าเอาไปเถิด
จะก่อเกิดขุมคลังดั่งเฉลย
ทรัพย์ที่ดีกว่านี้ไม่มีเลย
ลูกพ่อเอ๋ยรับลำบาก...พ่อฝากมา
17 พฤศจิกายน 2547 16:01 น.
หิ่งห้อย เพียงดิน
อันหยดหนึ่งเลือดพ่อก่อกายเจ้า
ทั้งมือเท้าเส้นเอ็นเห็นอยู่นี่
พ่อให้มารักษาไว้ให้ดีดี
พ่อไม่มีสิ่งใดให้อีกเลย
มรดกพ่อก็คือก้อนกายเจ้า
มีมือเท้าเจ้าจงใช้อย่าได้เฉย
มรดกพ่อให้มาอย่าละเลย
ใช้ชดเชยในทางชอบประกอบการ
มรดกพ่อ..ขอพลังร่วมสร้างสรรค์
ปรองดองกันหมั่นพิทักษ์สมัครสมาน
มรดกพ่อก็จะตั้งยั้งยืนนาน
จงสืบสานการงานต่อพ่อวางมือ
จงร่วมพลังตั้งพรรครักกันเถิด
ช่วยชูเชิดเปิดหัวใจให้สมชื่อ
เราก็หนึ่งตระกูลเก่าเขาเล่าลือ
ไม่ร่วมมือคือไร้ค่าราคาคน
อย่าให้โลกติเตียนเพียรติดต่อ
เจ้ามีพ่อรอดูอยู่เบื้องต้น
หน้าที่พ่อขอมอบใจให้ทุกคน
ถึงยากจนก็อย่าท้อพ่อเชยชม
เจ้าเรียนรู้รู้อะไรรู้ไปเถิด
ที่ประเสริฐรุ้จักกันนั้นเหมาะสม
รู้เอื้อเฟื้อเพื่อพงษ์เผ่าเขานิยม
รู้เพื่อข่มขู่อาฆาตปราชญ์ติเตียน
หน้าส่วนตัว
1034
