31 มีนาคม 2550 21:22 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
ความรักดั่ง หิ่งห้อย คอยส่งแสง
จะแสดง ให้สลัว เห็นมัวหมอง
หรือสว่าง มืดมิด เมื่อคิดครอง
รักจึงต้อง สับสน ด้วยกลไก
รักประดุจ ดั่งแสง ความสว่าง
กระพริบพร่าง ยามคืนแรม สี่แจ่มใส
สีระยิบ ที่ระยับ จับจิตใจ
บ่งบอกให้ รู้ว่า รักมาเยือน
หากรักใคร หม่นหมอง มาครองอยู่
กระพริบสู้ อย่างไร คงไม่เหมือน
แสงที่ส่อง สว่าง จากดวงเดือน
จึงลางเลือน อับแสง ล้าแรงบิน
เมื่อถึงคราว รักเริ่ม จะอ่อนล้า
เป็นปัญหา หิ่งห้อย ต้องคอยผิน
กางปีกโผ ปล่อยแสง แห่งชีวิน
ต้องฝืนบิน หาญสู้ จึงดูมัว
หวังให้รู้ ว่ารัก ยังมีอยู่
แม้จะดู ล้าแรง แสงสลัว
กระพริบใส่ กี่ครั้ง ยังคงมัว
อย่าเกรงกลัว ความรัก จักหายไป
เพียงแค่เปรียบ ให้เห็น เป็นเช่นนี้
ทุกชีวี ต้องพบ แสงสดใส
กลับกันก็ ย่อมมี ที่รำไร
สลับให้ มองเห็น เป็นธรรมดา ๚ะ๛
28 มีนาคม 2550 20:24 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เราสอง มีความ แตกต่าง
อยู่ห่าง กันไกล สุดฟ้า
พระพรหม ลิขิต ให้มา
คบหา เป็นเสมือน เพื่อนใจ
กำเนิด เกิดเป็น ความหมาย
มากมาย สุขสันต์ ปันให้
เมตตา รักและ ห่วงใย
ก้าวไป บนเส้น ทางเดียว
พานพบ วันคืน ขื่นขม
ตรอมตรม บนทาง สายเปลี่ยว
สายน้ำ หลากซัด พัดเชี่ยว
ก้อยเกี่ยว กันอย่าง มั่นคง
อุปสรรค์ นานับ ประการ
วันผ่าน พ้นไป ไม่หลง
ตราบสิ้น ชีวิน ปลดปลง
ยืนยง สายใย มีให้กัน
ในความ แตกต่าง ระหว่างเรา
ผสานเอา ความรัก ถักร้อยฝัน
ปัญหา มากมาย ไม่หวั่น
ฝ่าฟัน ขวากหนาม ที่เจอ
ชีวิต ยังคง ดำรงอยู่
จะสู้ ด้วยกัน เสมอ
ทุกวัน มีฉัน มีเธอ
ไม่เพ้อ โดดเดี่ยว เดียวดาย
หวังไว้ ในวัน หนึ่งนั้น
ถึงฝัน ที่เรา เฝ้าขยาย
ก่อร่าง สร้างไว้ มากมาย
จุดหมาย สำคัญ วันของเรา ๚ะ๛
21 มีนาคม 2550 21:31 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
จะอ้อน ขอพร ดารา
จงกล้า น้อมรับ ความหวัง
แม้ความ ทุกข์โหม ประดัง
จะยัง คงผ่าน เลยไป
อดีต ก็คือ อดีต
ชีวิต ก้าวสู่ วันใหม่
ความหวัง ความฝัน ยังไกล
อย่าให้ อดีต กำหนดเรา
ก้าวไป วันนี้ เพื่อวันหน้า
กาลเวลา ผ่านไป จะหายเศร้า
ตัวตน ของเรา ก็คือเรา
อย่าเอา ไปเปรียบ เทียบใคร
คุณค่า อยู่ที่ ความคิด
ชีวิต มุ่งหน้า คว้าไขว่
ลิขิต ความฝัน อย่างมั่นใจ
อนาคต สดใส เป็นของเรา
มีหมื่น แสนล้าน เรื่องราว
ปวดร้าว ขื่นขม ระทมเศร้า
ผ่านเวลา จะค่อย บรรเทา
เรื่องเก่า เป็นแค่ บทเรียน
ยืนอยู่ ณ จุด เริ่มต้น
ผจญ กับความ แปรเปลี่ยน
สร้างฝัน จงหมั่น พากเพียร
วันเวียน ผ่านไป ไม่หวนคืน
คิดใหม่ เริ่มใหม่ ทำใหม่
อย่าได้ หวานอม ขมขื่น
แต่ละคน ย่อมมี จุดยืน
จะฝืน ตนไป ทำไม
อนาคต ในมือ ถือให้แน่น
หมื่นแสน ล้านวัน พานใหม่
กำหนด ตัวเอง อย่าเกรงใคร
สองมือใช้ ถางทาง สร้างตัว ๚ะ๛
18 มีนาคม 2550 18:01 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
//flower
แรมเดือน เลือนลา ลับฟ้า
ดารา เจ้าอยู่ แห่งไหน
ท้องฟ้า มืดมิด กว้างไกล
หัวใจ โหยหา เจ้าจัง
เมื่อไหร่ จะกลับ มาหา
แสงพร่า พรายอย่าง หนหลัง
อยากเห็น เจ้าคืน สู่รัง
เฝ้าหวัง เจ้าคืน สู่ใจ
หมื่นล้าน แพรพราย ร่ายแสง
อ่อนแรง แล้วหรือ ไฉน
จึงซ่อน ร่างหลบ หายไป
หัวใจ ดารา ลืมลง
ยังเฝ้า รอคอย อยู่นี่
คนดี อย่าได้ ไสส่ง
ชีวิต ใช่อยู่ ยืนยง
ปลดปลง เมื่อไหร่ ไม่รู้เลย
ค่ำคืน ฝืนอยู่ แห่งไหน
บอกให้ รู้หน่อย ค่อยเฉลย
จะไป รับกลับ เช่นเคย
อย่าเฉย ชาใส่ ให้ช้ำ
ร้อยพัน หมื่นเรื่อง เราสอง
เคยมอง เห็นกัน ทุกค่ำ
เคยทัก ทายปล่อย ถ้อยคำ
อย่าทำ หลบลี้ ดวงใจ
คิดถึง คิดถึง รู้บ้าง
อยู่ห่าง เกินกว่า พบได้
อยากน้อย ส่องแสง รำไร
มาให้ เห็นบ้าง ก็ยังดี
16 มีนาคม 2550 11:24 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เมื่อถึงคราว ที่น้อง ต้องร้องให้
เขาทิ้งไป เป็นอื่น จึงขื่นขม
ทุกคืนค่ำ ร่ำให้ ใจระทม
ต้องทนข่ม จิตให้ คลายน้ำตา
เมื่อก่อนเคย ห่วงใย ใส่ใจเรา
ตอนนี้เขา เปลี่ยนไป ไม่มาหา
ไม่มีเหลือ เยื่อใย ไร้เมตตา
ลืมเวลา เก่าเก่า เราได้ลง
ทนอยู่อย่าง คนไร้ ในวิญญาณ
ทรมาน จนใจ พิศวง
ไม่น่าเชื่อ ความรัก จมปลักพง
ได้แต่ส่ง สายน้ำ ฉ่ำดวงตา
ต่อจากนี้ ไม่มี เขาเคียงข้าง
บนเส้นทาง ไร้แสง แห่งเวหา
ไม่มีดาว พราวพร่าง กลางพสุธา
บนท้องฟ้า มืดมิด เหมือนจิตใจ
แม้สายลม ยังคง พัดแผ่วพลิ้ว
ใบไม้ปลิว ลอยท่อง ธาราใส
ธรรมชาติ ป่าเขา ลำเนาไพร
ยังคงไว้ เช่นแต่ก่อน ตอนคบกัน
ความรู้สึก นึกคิด ผิดจากก่อน
เมื่อถูกสอน บทเรียน เปลี่ยนทางฝัน
เหลือแต่ความ โศกเศร้า เราจาบัลย์
เมื่อถึงวัน เขาลา ไม่อาลัย
จึงอยู่อย่าง แค่คน ที่แพ้พ่าย
ถูกทำลาย ใจจน พ้นสดใส
จมอยู่กับ ความหมอง ครองหทัย
หมดเยื่อใย จากเขา เราซานซม
วันเวลา จะช่วย ได้หรือไม่
อยากฟื้นใจ กลับคืน ลืมขื่นขม
อยากจะหาย คลายเหงา เศร้าระทม
ไม่อยากตรม อยู่กับ สายน้ำตา ๚ะ๛
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหิ่งห้อยน้อยใจ
หน้าส่วนตัว
1286
