18 มีนาคม 2550 18:01 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
//flower
แรมเดือน เลือนลา ลับฟ้า
ดารา เจ้าอยู่ แห่งไหน
ท้องฟ้า มืดมิด กว้างไกล
หัวใจ โหยหา เจ้าจัง
เมื่อไหร่ จะกลับ มาหา
แสงพร่า พรายอย่าง หนหลัง
อยากเห็น เจ้าคืน สู่รัง
เฝ้าหวัง เจ้าคืน สู่ใจ
หมื่นล้าน แพรพราย ร่ายแสง
อ่อนแรง แล้วหรือ ไฉน
จึงซ่อน ร่างหลบ หายไป
หัวใจ ดารา ลืมลง
ยังเฝ้า รอคอย อยู่นี่
คนดี อย่าได้ ไสส่ง
ชีวิต ใช่อยู่ ยืนยง
ปลดปลง เมื่อไหร่ ไม่รู้เลย
ค่ำคืน ฝืนอยู่ แห่งไหน
บอกให้ รู้หน่อย ค่อยเฉลย
จะไป รับกลับ เช่นเคย
อย่าเฉย ชาใส่ ให้ช้ำ
ร้อยพัน หมื่นเรื่อง เราสอง
เคยมอง เห็นกัน ทุกค่ำ
เคยทัก ทายปล่อย ถ้อยคำ
อย่าทำ หลบลี้ ดวงใจ
คิดถึง คิดถึง รู้บ้าง
อยู่ห่าง เกินกว่า พบได้
อยากน้อย ส่องแสง รำไร
มาให้ เห็นบ้าง ก็ยังดี
16 มีนาคม 2550 11:24 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เมื่อถึงคราว ที่น้อง ต้องร้องให้
เขาทิ้งไป เป็นอื่น จึงขื่นขม
ทุกคืนค่ำ ร่ำให้ ใจระทม
ต้องทนข่ม จิตให้ คลายน้ำตา
เมื่อก่อนเคย ห่วงใย ใส่ใจเรา
ตอนนี้เขา เปลี่ยนไป ไม่มาหา
ไม่มีเหลือ เยื่อใย ไร้เมตตา
ลืมเวลา เก่าเก่า เราได้ลง
ทนอยู่อย่าง คนไร้ ในวิญญาณ
ทรมาน จนใจ พิศวง
ไม่น่าเชื่อ ความรัก จมปลักพง
ได้แต่ส่ง สายน้ำ ฉ่ำดวงตา
ต่อจากนี้ ไม่มี เขาเคียงข้าง
บนเส้นทาง ไร้แสง แห่งเวหา
ไม่มีดาว พราวพร่าง กลางพสุธา
บนท้องฟ้า มืดมิด เหมือนจิตใจ
แม้สายลม ยังคง พัดแผ่วพลิ้ว
ใบไม้ปลิว ลอยท่อง ธาราใส
ธรรมชาติ ป่าเขา ลำเนาไพร
ยังคงไว้ เช่นแต่ก่อน ตอนคบกัน
ความรู้สึก นึกคิด ผิดจากก่อน
เมื่อถูกสอน บทเรียน เปลี่ยนทางฝัน
เหลือแต่ความ โศกเศร้า เราจาบัลย์
เมื่อถึงวัน เขาลา ไม่อาลัย
จึงอยู่อย่าง แค่คน ที่แพ้พ่าย
ถูกทำลาย ใจจน พ้นสดใส
จมอยู่กับ ความหมอง ครองหทัย
หมดเยื่อใย จากเขา เราซานซม
วันเวลา จะช่วย ได้หรือไม่
อยากฟื้นใจ กลับคืน ลืมขื่นขม
อยากจะหาย คลายเหงา เศร้าระทม
ไม่อยากตรม อยู่กับ สายน้ำตา ๚ะ๛
12 มีนาคม 2550 19:19 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
//flower
หากแม้นว่า ศรัทธา หมดสิ้นแล้ว
คงไม่แคล้ว หมดหวัง ทั้งความฝัน
ศรัทธาคือ สิ่งที่ มีให้กัน
แล้วยึดมั่น เป็นความเชื่อ ของตัวเอง
ความศรัทธา มีให้ ใครก็ได้
ญาติผู้ใหญ่ ที่เรา ว่าเขาเก่ง
หรือจะเป็น คนที่ น่าขามเกรง
ไม่ใช่คน อวดเบ่ง ใส่ใครใคร
ส่วนหนูหิ่ง ฯ ศรัทธา ในความดี
หวังเต็มที ให้ครอบครัว สุขสดใส
อนาคต มั่นคง ตลอดไป
ทำดีไว้ ตลอดทาง สร้างสรรค์งาน
และยังมี ศรัทธา อีกหลายเรื่อง
ทั้งฝันเฟื่อง มากมาย หลายขนาน
ทำจิตใจ สดชื่น รื่นสราญ
แม้วันวาน จะมีเรื่อง เคืองขุ่นใจ
พบปัญหา มีปัญญา เอามาแก้
ใช่จะแย่ ไปหมด ก็หาไม่
ทุกคนบน โลกนี้ ไม่มีใคร
ที่ขาดไร้ ปัญหา มากก่อกวน
สุดแท้แต่ ปัญหานั้น แสนสาหัส
หรือว่าจัด ว่าเป็นเรื่อง พึงสงวน
ก็ควรหา เพื่อนสนิท คิดทบทวน
ทุกสิ่งล้วน แก้ไขได้ อย่าไปเกรง /....
24 กุมภาพันธ์ 2550 18:54 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เกิดมาเป็น ทุยน้อย เยี่ยงข้อยนี้
ทุกวันมี แต่ไถนา หารายได้
ถูกเขาส่ง เสียงเรียก ต้องรีบไป
ด้วยดวงใจ รักการ งานที่ทำ
เกิดเป็นควาย ทำเป็น อยู่อย่างเดียว
ไม่เคยเที่ยว ทำตน จนถลำ
รักกลิ่นดิน โคลนอยู่ รู้จดจำ
ไม่เพลี่ยงพล้ำ หลงทาง ห่างคนลวง
หน้าที่ควาย มีอะไร ทุยน้อยรู้
จักต้องสู้ ไถไป ให้ลุล่วง
แม้ผืนนา กว้างใหญ่ อย่าได้ทวง
ไม่ต้องห่วง กว้างเป็นกว้าง ทุยสู้ตาย
ไฉนคน มักเปรียบ เทียบเสมอ
ทุยขอเพ้อ พ้อให้ อย่าได้หมาย
ใช่ว่าโง่ งี่เง่า เข้างมงาย
แค่ใช้กาย ทำงาน ท่านมอบมา
เมื่อทำตาม ภาระ และหน้าที่
เป็นสิ่งดี ใช่ไหม ใยกล่าวหา
ถึงจะเป็น ควายน้อย ด้อยปัญญา
แต่คุณค่า ของฉัน มันก็มี
ทำงานไป ไม่บ่น ให้รกหู
ทุกฤดู ทำได้ ไม่หลบหนี
ไฉนจึง ตราหน้า ว่าไม่ดี
เพียงแค่มี ปัญหา อ้างด่าควาย
ยังเป็นควาย ก็รู้ อยู่ว่าเป็น
ไม่เคยเบน อย่างอื่น ฝืนความหมาย
ไม่คิดเปลี่ยน สัญชาติ วาดลวดลาย
ไม่คิดกลาย เป็นอื่น ฝืนชะตา
คิดแล้วหรือ ว่าทุย แสนต้อยต่ำ
ใช่จากคำ พูดใคร ใส่ภาษา
ทุกสิ่งบน โลกนี้ ล้วนอนิจจา
ขอจงอย่า เหมารวม ทุยอ่วมใจ ๚ะ๛ ^^
22 กุมภาพันธ์ 2550 23:25 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
คืนเหงาแม้เดือนดาวเจ้าเป็นเพื่อน
ส่งแสงเลือนคอยกลบลบรอยเหงา
ความหม่นหมองครอบครองใจของเรา
รู้สึกเศร้าในยามที่ไม่มีใคร
อยู่แสนห่างขวางคั่นกั้นขอบฟ้า
ผ่านเวลาฤดูกาลผันสมัย
มิตรภาพแต่ก่อนเก่าเราจริงใจ
เลือนแล้วหรืออย่างไรสายสัมพันธ์
อยู่ทางนี้แม้เห็นดาวเด่นสวย
ก็ไม่ช่วยให้ใจได้สุขสันต์
บนท้องฟ้าสว่างใสไร้หมอกควัน
ในใจนั้นกลับมืดมิดผิดที่เคย
สายลมหนาวพัดมาเวลานี้
ผืนพงพีปกคลุมด้วยกลุ่มเหมย
ทั้งมวลหมอกกลอกกลิ้งขนิ้งเชย
หนาวจังเลยในยามนี้ที่ยอดดอย
นั่งวิงวอนดาวเดือนเกลื่อนเวหา
กระพริบพาความคิดของน้องหิ่งห้อย
ไปส่งไว้หน้าบ้านวานลมคอย
พัดไปปล่อยในใจใครสักคน
ให้รับรู้ว่าใครที่ในป่า
เขาห่วงหาห่วงใยใจสับสน
ความคิดถึงรุมเร้าเข้าเวียนวน
จำฝืนทนฝืนอยู่ไม่รู้ทำไม
นั่งรำพึงคอยอยู่สู้ลมหนาว
มีเดือนดาวบนฟ้านภาใส
อยู่เป็นเพื่อนท่ามกลางหว่างพงไพร
คอยคนไกลตอบสารนั้นกลับคืน ๚ะ๛