26 มิถุนายน 2548 13:54 น.
หาดฟ้า&ป่าฝน
บทสัมภาษณ์ นางงามจักรยานของตำบลริมบึง
Q : สวัสดีค่ะ คุณสะหวีขา ยินดีด้วยนะค่ะสำหรับตำแหน่งนางามจักรยานประจำตำบลค่าา
A : ขอบพระคุณค่ะ
Q : คุณสะหวีค่ะ เอ่อทราบมาว่าคุณมีความสวยเฉิดฉายมาตั้งแต่เด็กแล้วใช่ไหม? ค่ะ
A : อ๋อ แม้คุณพี่ขาก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค้าา คือ คุณแม่ดูแลมาดี ข่ะ
Q : คุณ มีความฝันอะไรต่อจากนี้ที่อยากจะทำบ้างค่ะ
A : อ๋อ ค่ะ ดิฉันฝันอยากขึ้นเวทีประกวดระดับประเทศบ้างค่าา..และถ้าเป็นไปได้จะวาดฝันถึงตำแหน่งนางงามจักรวาลเลยข่ะ
Q : อุว้าว ! คุณขา ความฝันช่างยิ่งใหญ่จนน่าศรัทธา(หมั่นไส้) ขออวยพรให้สมหวังและสมฝันล่วงหน้า นะค่ะ
A : ขอบคุณค่าาา
Q : คุณสะหวีค่ะ มีแรงดึงใจอะไรที่เป็นแรงเสริมถึงความฝันไหม? ค่ะ
A : อ๋อค่ะ แน่นอนที่สุดค่ะ หากดิฉันมีโอกาสได้เป็นนางสาวไทยนะค่ะ ฉันคงอุทิศเวลาเพื่อสังคมอย่างเต็มที่ค่าา
Q: อย่างไร ? ค่ะ
A : คือ..ดิฉันเป็นคนเป็นรักเด็ก ค่าา การนี้รวมเด็กๆทั่วประเทศเลยข่ะ คืออยากทำหลัยๆอย่างเลย
Q: ปีหน้าตำบลเราจัดประกวด ธิดาโคกระบือ เป็นครั้งแรก มิทราบคุณสะหวี..เอ่อ
A : แหมๆๆ คุณพี่ขา อย่าซักไซ้ให้โลกเบี้ยวเลย.ค่าาาา ดิฉัน ก็คาบอยน้อยเก่าของทุ่งริมบึงหล่.ะค่าาาาาาาา ( HA-HA )
24 มิถุนายน 2548 18:38 น.
หาดฟ้า&ป่าฝน
อย่าหวั่นใจไปเลยท่านผู้ละเลียดสายตา ข้าพเจ้าเปล่าตีกรอบสิทธิ
อันจำกัดหรือจำเขี่ยใดเลย จนหลุดถ้อยคำว่า "เรื่องของผม ! "ให้ใครๆเสียอารมณ์
ข้าพเจ้าเพียงอยากกล่าวถึงผม อันหมายถึงขนบนศรีษะสัก สอง-สามนาทีคงไม่น้อยไปรึ!ว่ามากมาย
ไอ้บักผมยาวในสายตาของหลายใคร มันกวนตีน! เพระทรงผมที่เหมือนไม่ได้หวี
ทั้งยาวทั้งหยัก จนบางท่านอยากโยนกรรไกรให้และบางท่านขันอาสา
ออกค่าตัดผมให้ หรือแม้กระทั่งยอมเปื้อนเศษเส้นผมจะตัดให้...ฯลฯ
เอาหล่ะ ขอรับ ...เหล่านั้นข้าพเจ้ายกยอดไปไว้ในความหวัง ดี ถึงดีมาก เป็นทั้งหมดทั้งมวล
มีบางใครอาจครุ่นคิดหาสาเหตุอันจริงแท้ที่ มัน(ข้าพเจ้า)บังอาจไว้ผมยาว เป็นแกะตัวดำปึดแต้มแซมหมู่เหล่า
บนทางเดินอันมีเกียรติแห่งสถานบริการประชาชนของรัฐ ที่คุณลักษณ์หรือมุมมองต้องงดงาม ในสายตาสาธารณ์
และหรือ ใครเขาอาจร้องตะโกนอยู่ในใจอันเงียบกริบและดวงตาหมิ่นแคลน
ว่า "เอ้ยไอ้เจ้าบ้านี่มันไม่ยินยอมส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างรึไง!" ประทานโทษเถอะครับ...ข้าพเจ้าไม่ได้ยิน
เสียงหัวใจใครเอ่ยถ้อยคำ ( HA-HA )
ความเป็นจริงหรือสิ่งที่แท้ เป็นประการใดมีเพียงข้าพเจ้าเองที่ประจักษ์ใจ อยากถามไหม?............
ข้าพเจ้าเพียงแต่จะแก้ตัวว่าไม่มีเวลา ในการบั่นทอนความยาวของเส้นผมให้สั้นลงเหลือ
เท่าที่จริตในหัวใจใครต่อใครอยากเห็น ข้าพเจ้าเปล่าบวงสรวงหรือประกันการเซ่นไหว้
ต่อศาลพระภูมิ-เจ้าที่นายทาง กระทั่งศาลเพียงคอ หรือเพียงตาใดๆทั้งนั้น
ในการไว้ผมยาว ที่จริงไม่ได้ไว้แต่ปล่อยเพราะไม่มีเวลาเข้าร้านตัดผมอีกประการหนึ่งคือไม่เปลืองตังค์
ตัดหนึ่งครั้งต่อปี ดูท่าจะดีกว่าแน่นอน(เป็นความคิดส่วนบุคคลเท่านั้นนะขอรับ)
เพราะร้านตัดผมเขาไม่ตัดนาทีละสลึงเหมือนโปรโมชั่น โทรศัพท์ยัดถุงกางเกง..(55)
ถึงนาทีนี้ ความหมั่นไส้จากเพื่อนร่วมที่ทำงาน เริ่มยกกำลังให้ ท่าทางจะกลายเป็นรังเกียจ
"ทำไม นาย,แก,เธอ,คุณ และมึง!ไม่ไปตัดผมให้มันดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียบ้าง"
อ้าว!ที่ข้าพเจ้า(กู)อยู่มาทุกวันเนี่ยมันไม่เหมือนคนเลยรึ!ไงวะ (นี่แค่เสียงคิดอยู่ในใจตัวเองเท่านั้น )
ในที่สุดร้านตัดผมก็ไม่ได้ข้าพเจ้าเป็นลูกค้า
อาจมีคนไม่กี่คนที่ตัดผมเอาเอง ถึงทำได้ไม่บ้าก็เมา และข้าพเจ้าก็เป็นหนึ่งในจำนวนที่กล่าวถึง
แต่ไม่ทราบได้ว่าบ้าไหม?ที่เป็นช่างตัดผมให้ตัวเอง แต่ที่แน่ๆคือข้าพเจ้าเมา......(HA-HA)
23 มิถุนายน 2548 21:20 น.
หาดฟ้า&ป่าฝน
ความรัก.เป็นโรคอะไรสักอย่างไหม?
ถามตัวเองอย่างเงียบและวังเวง
ไม่รู้นี่หว่า! ..เสียงตอบเอาเองอย่างกังวาน
พี่เม้งหรือ จาตุรนต์ ธน ผู้ยัดความรักลงหัวใจอย่างทะลักล้น
ทั้งวันและทั้งคืนเขาวุ่นวายกับการพูดกับโทรศัพท์ (รุ่นยัดถุงกางเกงและคาดสะเอว)
เขามีโทรศัพท์สองเครื่องและซิมคาร์ดอีกสี่อันเพื่อใช้ในการสับเปลี่ยน ( เวลาจะเข้าบ้านมั๊ง)
เขา(พี่เม้ง) บนใบหน้าอันแช่มชื่นผู้เรอออกมาเสียงดังว่า รักกกก
ข้าพเจ้าเปล่าอิจฉาหรือหมั่นไส้เขา(พี่เม้ง)
บางวัน เขาทั้งแชทและคุยกับโทรศัพท์พร้อมกันทั้งสองอย่าง
ตาดูจอ มือหนึ่งเคาะแป้นพิมพ์ อีกมือจับโทรศัพท์แนบปากและหู
เวลานาทีเดินทางอย่างซื่อ พี่เม้งไม่ใส่ใจวันและเดือน
เขายังคงอุ่น -อิน(in)กับความรักที่ระบาดหรือละบาท ล้นนองใจ
แล้วความรักที่ลับและซ่อนปิดเมียกับลูก ต้องมีอันเปิดเผยต่อสาธารณชน
ในคืนวันที่เผลอเลอ ก็เพราะโทรศัพท์นั่นเอง เขา (พี่เม้ง) ลืมเปลี่ยนซิมคาร์ด เข้าบ้าน
บังเอิญ(จนน่ามั่นไส้) พี่เม้งหลับ และเมียรับโทรศัพท์ สงครามแห่งวาทะข้ามทวีปจึงอุบัติ ณ บัดนั้น
ก็ คนรักของพี่เม้งตรึงใจพี่เม้งในจินตนาการและคำหวานในโลกไซเบอร์
ส่วนเมียอยู่กันมาจนลูกวัดรอยเท้าใด้ใกล้เคียง ต่างฝ่ายจึงไม่ยินยอมกัน
สุดท้ายพี่เม้งของเราโดนหลอดไฟฟ้า ขนาดยาวเกือบวาจากน้ำมือเมียตัวเอง
จนเลือดแห่งความรักทะลักเรี่ยราดเต็มพื้นเรือน(โธ่)
22 มิถุนายน 2548 19:05 น.
หาดฟ้า&ป่าฝน
เธอยิ้มหยดเฟื้อยสดใหม่ แห่งนาทีสีทองของชีวิต
โดยหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งฝัน
ลงในจินตนาการ ชื่นบาน.อย่างชื่นบาน
เนิ่นนาน..กว่าเธอจักได้รำลึก
ต่อสิ่งที่ได้ให้ทั้งรอยยิ้มและเสี้ยวหยาดแห่งน้ำตา
อย่าหยุดยั้ง ต่อฝั่งฝัน หรือกระนั้น เถอะเธอเฝ้าฟัง
เสียงภายในเร่าร้อง บอกเล่าต่อตัวเอง
เฝ้ามอง
ฟ้าขับเปลวรุ้งอุ่นแดดบ่ายอ่อนโยน หลังฟ้าวางฟ่องละอองฟุ้ง
อย่างแผ่วเย็น
ดอกไม้ในเพลงฝน หอมท่วงทำนองละอองพรมกระไอดิน
ฉุดรั้งคืนวันของวัยเยาว์มาช่วงฉายในมโนภาพ
ฉาบไว้ ภายใน..
นาทีนี้ดวงตาเธอปริ่มความชื่นบาน ขณะ
.เธอยิ้มหยดเฟื้อยสดใหม่..
หน้าส่วนตัว
783
