4 มกราคม 2549 23:24 น.

กร่อน

ยาวนานในวันเวลาอย่างนั้นหรือความรัก
แม้เธอจักร่ำหา  กรุ่นไอเก่าของคืนวันอันแสนอุ่น.
.เปล่าดาย
เธอรู้ไหมรูปรอยของความรักที่ห่มโอบหัวใจ  
มันกร่อนพรุนไปในระหว่างทางชีวิต
ที่เราต่างยื้อแย่งความบริบูรณ์ทั้งมวลแห่งโลกวัตถุ
ฉันเหน็ดเหนื่อย-เธออ่อนล้า
ความรักที่ดุจดังสายลมพัดผ่าน  อย่าโหยหาเลยคนรัก
เธอจักชิงชังฉันไปไย  เพียงแค่ความคาดหวังจากหัวใจเธอต่อฉันมันสูญเปล่า
ฉันมิได้ลบค่าความรักจากหัวใจตัวเองเลยสักนิด 
ทว่าหากแต่เป็นวันเวลา  กระทั่งภาระอันหน่วงหนักที่กร่อนกรำฉันจนอาจปล่อยปละ ละเลย
ส่วนเสี้ยวบางสิ่งบางอย่างที่เธอเคยได้รับจากฉัน
นั่นแค่เปลือกแห่งรักที่มันกร่อนหายตามกาลเวลามิใช่ รึ!