7 ตุลาคม 2550 11:17 น.

ฉันคงเชื่อใจเธอ...มากเกินไป

ไม่เคยเชื่อจริง ๆ ว่าเธอจะเปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะพูดสักแค่ไหนก็ไม่เปลี่ยนผัน
ไม่เคยเชื่อว่าสักวัน..เธอจะเลิกรักกัน
ไม่คิดเลยว่าวันนั้น..มันจะมีจริง ๆ

เจ็บ......จนไม่เหลือคำพูดใดใด
ในเมื่อใจที่มอบให้เชื่อเธอคนเดียวเท่านั้น
ฉันคงโง่เอง..ที่คิดว่าเธอยังผูกพัน
ความคิดว่ายังมีกันและกันอยู่นั้น..จะไม่เปลี่ยนไป

ร้าว...จนแทบยืนไม่ไหว
ฉันไม่เหลือคำพูดใดใดเมื่อเธอมาในวันนี้
ใจที่เคยให้ .....รักที่เคยรู้สึกดีดี
กลายเป็นฉัน คนนี้ที่...ร้าวรานกว่าใคร

เหนื่อย....กับรักปลอมปลอม
ใจปลอม ๆ ที่เธอให้เคยคิดว่ามีค่า
ในวันนี้ได้รู้ซึ้งเมื่อเธอมาบอกลา
เหนื่อยใจกับคำสัญญาที่ผ่านมาที่ไม่เคยเป็นจริง

ขอ....อยากจะขอสักอย่าง
ขอกับพระจันทร์ที่ดูอ้างว้างเหลือเกินในคืนนี้
ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์รักษาใจที่ร้าวรานเต็มที
ขอให้รักต่อไปที่จะมี....จงเจริญ

สา........ธุ