คืนค่ำที่รอคอย

หอมดอกลำดวน

จันทร์ฉายประกายแสง	
จรัสแจ้งกลางฟ้าไกล
อีกพื้นนภาลัย		
ยังแสนเด่นด้วยแสนดาว

สั่งสมความรมย์รื่น	
ตราบค่ำคืนยังยืนยาว
รอยเจ็บจากเหน็บหนาว	
ก็แพ้พ่ายก็หน่ายหนี

จักจั่นพลันลุกตื่น	
ระเริงรื่นรับราตรี
ทีท่าบ่งท่าที		
คอยขับขานคำคมคาย

หรีดหริ่งระงมร้อง	
แซ่เสียงซ้องส่งทักทาย
ไม้ดอกเล่าออกลาย	
ระบัดช่อลออรวง

กลกลีบจะบีบกลิ่น	
โปรยประทิ่นประดับปวง
หอมห้อมดั่งอ้อมสรวง	
และหอมให้หทัยหา

ลมโบกสะบัดลำ	
ไล่บอบช้ำจนลับลา
ชีวีแช่มชีวา		
รึจะว่าเพราะลมวน

หญ้าทำระบำใบ	
ระริกไหวยั่วให้ยล
เผ่าพฤกษ์ผลิตผล	
เติบโตต้นอยู่เต็มตา

แตกกอแล้วต่อกิ่ง	
ไม่หยุดนิ่งในเวลา
โยงใยสายใยมา	
พลอยนำพาชีพสุขสันต์

เนื่องในวิสัยนี้	
สร้างโสภีสืบไพรวัน
บ่มซับซึ่งสัมพันธ์
อันเหนียวแน่นอยู่เนิ่นนาน

ชื่นฉ่ำกับธรรมชาติ
ทุกบทบาทล้วนเบิกบาน
อบอุ่นอ้อมอกธาร
เสน่หาเจ้าการุญ

ผืนป่าสร้างผืนป่า
อันสูงค่าและทรงคุณ
หลากชีพต่างเกื้อหนุน
ต่างมวลเนื้ออณูเดียว

พงพีที่ปกปัก
ดลจิตรักทุกส่วนเสี้ยว
จริงแท้แน่แท้เชียว
รักสุดหล้าขอบฟ้าใด

จันทร์ฉายประกายแสง
จรัสแจ้งอยู่กลางใจ
ครรลองที่ครรไล
ไสวทางสว่างทา.

..............................