17 มกราคม 2550 13:57 น.
หว่ออ้ายหนี่
สวัสดี คุณครู ในตอนเช้า
คุณครูเฝ้า หน้าโรงเรียน สถานศึกษา
คุณครูโกรธ เรามาช้า ทุกเวลา
ครูเฆี่ยน ตี สี่ห้า โอ๊ย !! เจ็บจัง
คุณครูทำ โทษเรา เพราะเขารัก
คุณครูมัก หน้าบึ้ง ทำขึงขัง
คุณครูนั้น รักเรา จงรับฟัง
ครูปลูกฝัง ให้เรา เป็นคนดี
ศิษย์ทุกคน จงเชื่อฟัง และรักครู
ถึงครูดุ ก็อย่าให้ ไปวิ่งหนี
ถึงครูดุ แค่ว่า ไม่ได้ตี
เงี่ยหูซิ เดี๋ยวครู ก็ดึงเอา
เป็นนักเรียน ต้องเพียร ขยันศึกษา
ภายภาคหน้า ได้ดี มีเงินกินข้าว
นอนหลับเร็ว ฝันดี ตื่นแต่เช้า
ไปเรียนทัน เข้าแถว คุณครูไม่ตี
จบ....เอย
27 ธันวาคม 2549 15:22 น.
หว่ออ้ายหนี่
ทะเลคั่ง ถาโถม กระทบฝั่ง
ชนดังปั๊ง โต๊กใจ เลยวิ่งหนี
มองทางโน้น ต้นมะพร้าว อ้าว!!ไงดี
รีบปีนซิ หนีเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน
คนบางคน ลุกลน จับไม่มั่น
ลื่นตกพลัน เวงกำ อะไรฉะนี้
เขาเป็นคน มันคงไม่ เหมือนชะนี
เลยเป็นผี สึนามิ จบ....แล้วเอย
ร่วมไว้อาลัย ซึนามิ ครับ
ครบ รอบ 2 ปี ตอนนี้ หาดป่าตอง มีแต่คน อพยพ ออก จาก หมู่บ้าน เพราะ กลัว ภัยซึนามิ ผม อยากให้ กลับ เป็นเหมือน เมื่อก่อน รีบ ทำนุ บำรุง แล้วเรา จะกลับเป็นเหมือนเดิม นะครับ
29 กันยายน 2546 21:30 น.
หว่ออ้ายหนี่
ฉันเลิกคิด แบบนั้น กับเธอ
ไม่เผลอเรอ เป็นแบบก่อน แน่นอนแล้ว
ต่อไปนี้ จะมั่นคง และแน่แน่ว
เป็นเพื่อนแก้ว เพื่อนเกลอ ที่รู้ใจ
จะไม่ทำ ให้เธอ ต้องลำบาก
ต้องคิดยาก ปวดใจ ให้รับไว้
อยากให้เธอ คนนี้ สบายใจ
รับรู้ไว้ ฉันคนนี้ เป็นเพื่อนเธอ
เมื่อก่อนผิด ฉันรู้ตัว โปรดอภัย
อย่าเก็บไว้ ฝังใจ ให้เออเร่อ
ก่อนเคยผิด ฉันรู้ตัว ว่ารักเธอ
ต่อแต่นี้ จะไม่เผลอ ปันใจไป
จะเก็บไว้ ทิ้งลง ในห้วยลำธาร
ฉันสาบาน จะไม่วาน ให้รับไว้
โปรดรับรู้ ในความจริง สิ่งเป็นไป
อยากให้เธอ สบายใจ เป็นดั่งเดิม
27 กันยายน 2546 23:55 น.
หว่ออ้ายหนี่
อย่าดีกับฉันไปกว่านี้อีกเลย รับไม่ได้จริงๆ
ถ้าคนมันใช่ยังไงมันก็ใช่ เคยได้ยินมั้ย อย่าเสียเวลากันอีกเลย ไม่ต้องมาหาแล้วก็ได้ เอาเวลาของเธอลองมองคนรอบข้างดูซิ อาจมีคนที่รอเธออยู่ก็ได้ แปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมไม่รักคนที่เค้ารักเรา ทำไมชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ เซ็งงงงง
อย่าดีกับฉันมากไปกว่านี้อีกเลย
นี่คือคำเฉลยที่เธอบอกกับฉัน
เธอรู้ไหมไม่ดีกับเธอแล้วจะดีกับใครกัน
ก็เห็นเธออยู่ทุกวันที่ใจฉันทุกที
เธอรู้ไหมถ้าคนมันใช่ยังไงมันก็ใช่ที่เธอเคยบอก
ความรู้สึกจริงจริงไม่ใช่หลอกให้ลองคิดดูหน่อยซิ
ถ้าคนใช่แต่ทำไมเลิกร้างรากันทุกที
แต่งงานกัน30ปีแล้วทำไมต้องเลิกกัน
ความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนี้เลย
ความจริงเฉลยคือความมั่นคงไงนั่น
ถึงจะใช่หรือไม่ใช่ให้ดูที่หัวใจซึ่งกันและกัน
ไม่ใช่ภายนอกที่ฝันความร่ำรวยแบบนั้นมันไม่จริง
ให้ลองมองลองคิดดูอีกที
หัวใจนี้สำคัญกว่าเหนือทุกสิ่ง
ให้ลองมองข้ามภายนอกมาบังตาเหนือความเป็นจริง
ควรมองลึกในสิ่งที่สุดคือหัวใจ
เธอเคยบอกเอาเวลาลองมองคนรอบข้างดูซิ
เธอรู้ไหมถ้ามี ฉันคงหลีกหนี และพลักไส
ไม่ตามติดเธอและง้อเธออยู่ร่ำไป
คงจีบคนใหม่และมีความสุขได้โดยไม่ต้องทุกข์ทน
เธอเข้าใจหรือยังว่าฉันนี้รักเธอคนเดียว
ไม่เคยเหลียวมองหญิงอื่นเลยสักหน
ถ้าจะรักใคร ฉันจะรักได้ แค่หนึ่งคน
ให้รู้ไว้ว่าบนหนทางเดินชีวิตนี้....ฉัน....คือเธอ
26 กันยายน 2546 18:44 น.
หว่ออ้ายหนี่
เพราะฉันไม่มีความหมาย
ในสายตาของเธอเสมอ
เธอจึงปฎิเสททุกครั้งที่พบเจอ
และบอกกับฉันว่าเธอไม่เคยมีใจให้กัน
ทุกทุกครั้งที่สบตา
เธอไม่เคยมองมาเลยที่ฉัน
ต้องเก็บกดไว้และรับรู้ได้แค่นั้น
ซ่อนความรู้สึกไหวหวั่นเก็บลึกซ่อนในใจ
เธอคงไม่ทราบความรู้สึกตรงนี้
ที่ให้ใครคนหนึ่งที่มีให้หมดใจ
เธอคงไม่รู้กับรู้สึกสิ่งที่มีให้
มันเจ็บปวดเพียงใดกับการรักข้างเดียว
เธอบอกให้ฉันรักคนที่เขารักเราดีกว่า
จริงอยู่ถ้ารักง่ายดายอย่างว่าฉันคงจะเฉลียว
แต่รักใครจริงจริงไม่ได้รักใครก็รักได้แป๊บเดียว
รักนั้นมันเกี่ยวสำคัญถึงภายในใจ
เธอรู้หรือเปล่าการที่รักคนที่เขารักเราดีกว่า
อาจฟังง่ายง่ายอย่างพูดมาแต่ต่างจากการกระทำอันแสนไกล
เธอรู้หรือเปล่ารักจากใจจริงจริงมันมีความหมาย
มีความหมายคือทั้งใจและจากใจที่กลั่นออกมาจริงจริง
และในตอนนี้อยากให้เธอได้รับรู้
ความรู้สึกที่มีอยู่จะไม่ทอดทิ้ง
เพราะในขณะนี้ฉันไม่มีใครเลยจริงจริง
และเธอคือทุกสิ่งของหัวใจของฉันคนนี้ตลอดเวลา
หน้าส่วนตัว
3103
