29 ตุลาคม 2550 18:08 น.
หวานใจปลายปากกา
ก็ไม่ใช่คนดีอย่างที่รู้
จะหวังอยู่รักเพียงหนึ่งอย่าพึงหวัง
คงรักสองรักสามตามกำลัง
ลมลำพังหัวใจชอบไฟเย็น
ก็ไม่ใช่คนดีอย่างที่รู้
อาจเจ้าชู้ไปบ้างอย่างที่เห็น
กับหัวใจผูกพันธะหลายประเด็น
แต่ก็เป็นคนซึ่งคิดถึงเธอ
ฉันอยากอยู่อย่างนี้แหละที่รัก
พร้อมหยุดพักหัวใจได้เสมอ
ปิดอารมณ์อ่อนไหวหากได้เจอ
ปล่อยใจเหม่อหลบความเศร้าตราบเท่านาน
ก็บ่อยครั้งที่ใจมันได้คิด
เมื่อไร้สิทธิ์ที่จักมีรักหวาน
จึงอยากปล่อยอารมณ์ให้ซมซาน
ใจสะท้านอาจแอบเพ้อเมื่อเจอกัน
จึงอยากข่มอารมณ์ใจมิให้หึง
ฉันผู้ซึ่งมีสิทธิ์คิดเพ้อฝัน
จะวันนี้วันไหนไม่สำคัญ
ขอมีเธอหนึ่งในนั้นฉันเพียงพอ
ก็ไม่ใช่คนดีอย่างที่รู้
จึงเจ้าชู้ไปบ้างอย่างเคยก่อ
กับพันธะหัวใจหากไม่รอ
ก็จะขอเป็นคนดีที่เธอชัง
23 ตุลาคม 2550 20:39 น.
หวานใจปลายปากกา
ฉากสุดท้ายใกล้เข้ามาไม่ช้านี้
คงไม่มีสิ่งใดทันจะสรรหา
ถ้อยคำใดไหนเล่าเฝ้าพรรณา
ร้อยคำลาแทนค่าความอาวรณ์
อยากจะกอดออดน้องอ้อนก่อนแรมร้าง
ใกล้ฟ้าสางอกยังอุ่นหนุนแทนหมอน
"รัก" คำท้ายยังฝังใจไม่คลายคลอน
ฝากไว้ก่อนคืนร้างก่อนห่างไกล
แต่อย่างไรก็ขอให้ได้รู้ว่า
ที่ผ่านมาพี่แคร์มากแค่ไหน
ถ้อยคำรักฝากกันสัญญาใจ
นานเท่าไหร่ให้รอรับพี่กลับมา
16 ตุลาคม 2550 12:40 น.
หวานใจปลายปากกา
เปรียบดวงเทียน ดังเช่น เมื่อเริ่มรัก
จุดไฝปัก เรืองรอง ส่องสว่าง
สีเหลืองนวล แสงสีทอง ส่องนำทาง
ชีวาวาง ชื่นจิต คิดถึงกัน
เมื่อเริ่มรัก เทียนจัก ยังรุ่งโจน์
ลืมทุกข์โกรธ โทษทั้งหลาย ใจคอยฝัน
ความหอมหวาน คิดว่านาน ผ่านคืนวัน
แต่ฉัยพลัน วันเทียนดับ ลับจากใจ
น้ำตาเทียน ไหลย้อย เป็นรอยด่าง
น้ำตาความ อ้างว้าง พรางรินไหล
พร้อมกับวัน เทียนดับ ลับจากไป
พร้อมดวงใจ แห่งสองเรา เผามอดลง . . . . . .
13 ตุลาคม 2550 13:06 น.
หวานใจปลายปากกา
ตั้งแต่เราไม่เคยรักสมัครมั่น
ยามใกลักันแค่พบหน้าพูดปราศรัย
ครั้นเมื่อเห็น เมื่อรู้ ได้ดูใจ
เนิ่นนานไปกลับมีจิตคิดผูกพัน
คนรักแท้แต่อยู่ไกลไร้โอกาส
ก็มิอาจได้อยู่คู่เคียงขวัญ
มิได้คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
ความรักนั้นจึงแห้งโหยค่อยโรยรา
คนอยู่ห่างถึง รักแท้ แพ้ใกล้ชิด
มีแต่จิตคิดถึงคนึงหา
คนอยู่ใกล้ได้เห็นความเป็นมา
คนห่างตาห่างตัวเศร้าหัวใจ
เมื่อห่างตัวห่างตาพาใจห่าง
จะเสริมสร้างสัมพันธ์กันแบบไหน
อีกนานหน่อยคงจืดจางราร้างไป
เพราะคนใกล้อยู่เฝ้าคอยเคล้าคลอ
เมื่อใกล้กันพลันสร้างหนทางรัก
ต่างประจักษ์ทอจิตสานติดต่อ
คนอยู่ไกลได้แต่แค่เฝ้ารอ
เมื่อไหร่หนอจะได้พบประสบกัน . . . . . .
11 ตุลาคม 2550 16:01 น.
หวานใจปลายปากกา
หมอกสีขาว โรยสาย ปลายรางน้ำ
ตะวันร่ำ สอดแสง แย่งปลายฟ้า
วันนี้เช้า จำพราก จำจากลา
ทิ้งท้องนา ผองเพื่อน ดวงเดือนจันทร์
หอมจาง จาง ทางถิ่น กลิ่นดอกไม้
ยามที่ไกล คงได้ชื่น แค่คืนฝัน
ลูกหมาน้อย คอยเห่าปลุก อยู่ทุกวัน
เช้านี้ฉัน คงต้องห่าง แรมร้างรัง
วาดนิ้วเขียน ลงลาย ปลายขอบฟ้า
หมึกน้ำตา ต่างใจ ค่อยไหลหลั่ง
มองแม่พ่อ คงเดียวดาย คล้ายลำพัง
กอดอีกครั้ง แทนทบทวน หวนอุ่นไอ
โอบน้องรัก อาลัย ดวงใจพี่
อุปสรรคมี ต้องยิ้มสู้ น้องรู้ไหม
เรายังจน คงต้องห่าง ร้างกันไป
อย่าร้องไห้ เด็กดี ของพี่ชาย
ตั้งใจเรียน หมั่นฝึกฝน อย่าบ่นท้อ
สิ่งพี่ขอ อย่านอนรื่น จนตื่นสาย
เรื่องผู้หญิง อย่าพันธะ มาประปราย
ฟังตายาย แม่พ่อ ให้พอดี
หักใจเดิน ลงบันได ไหล่แบกเป้
ทั้งไขว้เขว ตาเลือน เลือน เหมือนบอดสี
ก้าวขึ้นรถ หยดน้ำตา ก็มาที
ลาหมื่นลี้ สุดดินแดน แสนเศร้าใจ
หน้าส่วนตัว
810
