22 สิงหาคม 2550 11:44 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
มองยอดเขา สูงเด่น เป็นสง่า
มีตำนาน เล่าขาน ถึงบัดนี้
กล่าวถึงความ รักแท้ ของสตรี
ที่นางมี ให้ชาย เพียงใจเดียว
ชายไหนอื่น ในพารา ที่ประสบ
แม้ได้พบ นางนั้น ไม่หันเหลียว
หลงรักกับ ชายเลี้ยงม้า แต่ผู้เดียว
ไม่แลเหลียว ชายอื่น ให้วุ่นวาย
นางแอบหนี ตามชาย ไปที่อื่น
เหนื่อยสุดฝืน ยากแท้ จะแก้ไข
นางพร่ำบอก ไปไม่ได้ ทางแสนไกล
ชายผู้นั้น ทิ้งนางไว้ ไปไกลตา
รอเช่นเช้า จรดเย็น ไม่เห็นพี่
จนป่านนี้ พี่เอ๋ย พี่ไปไหน
จนเย็นคล้อย ไม่เห็น เจ้าดวงใจ
ด้วยเหตุใด พี่จึง ไม่หวนมา
จนข่าวล่า มาเร็ว ส่งมาให้
ว่าตัวชาย สิ้นใจ เสียแล้วหนา
ด้วยโศกเศร้า จึงตรอมใจ ในต่อมา
ในไม่ช้า ก็ล้มลง ขาดใจตาย
รักเอยรัก รักเจ้า เป็นเช่นนี้
แม้ชีวี ก็ถ่ายเท แทนให้ได้
ความรักไม่ ได้จบ อย่างง่ายดาย
แม้วันตาย เรานั้น มิอาจลืม
21 สิงหาคม 2550 15:31 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
เธอไม่ยิ้ม ไม่ทัก ไม่มองหน้า
รู้ไหมว่า ทรมาน ใจเพียงไหน
หรือเธอโกรธ เธอเคือง ด้วยเรื่องใด
หรือเพราะสิ่ง ที่ทำไป ไม่ค่อยดี
ให้อภัย สักครั้ง จะได้ไหม
อย่าทำร้าย ใจด้วย การเดินหนี
อย่ากลั่นแกล้ง กันอย่างนี้ หนอคนดี
รู้ไหมว่า คน-นี้ ยังแคร์เธอ
21 สิงหาคม 2550 15:27 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
เมื่อก่อนนั้น เคยมี เธอเป็นเพื่อน
เป็นเสมือน มิตรรัก ถักทอฝัน
เราสองคน ต่างรู้ใจ กันและกัน
เราผูกพัน สมาน สามัคคี
แต่วันหนึ่ง เธอไปไกล แสนเหินห่าง
ปีละครั้ง จึงพบ กันสักที
คุยหยอกล้อ สองคน สุขล้นปรี่
เราต่างมอบ ไมตรี ให้แก่กัน
วันหนึ่ง ได้พบ ได้เจอหน้า
แต่ตัวเธอ นั้นหนา มีคู่ขวัญ
ตามเป็นเงา ดูแล กันและกัน
ทิ้งให้ฉัน ปวดร้าว เศร้าระทม
รู้ว่ารัก เมื่อเวลา สายไปแล้ว
คงไม่แคล้ว ต้องช้ำ ต้องขื่นขม
เฝ้ามองเธอ อย่างปวดร้าว เฝ้าระทม
ใจโทรม-โทรม เรียกหา เวลาคืน
14 สิงหาคม 2550 14:49 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ยามหลับตา นิทรา ในคืนหนึ่ง
ช่างแสนซึ้ง ฝันถึงคน ที่อยากฝัน
ฝันว่าเธอ มาปลูกรัก ถักสัมพันธ์
นั่งเคียงกัน สัญญารัก ถักทอใจ
ฝันว่าเขา พาเที่ยว พาดูหนัง
แล้วไปนั่ง อยู่ใน สวนดอกไม้
เขาบอกรัก เราแสนสุข ยิ่งสิ่งใด
หาอะไร มาเทียบ ยากเปรียบปาน
ฝันว่าเขา กอดเรา ไว้แนบข้าง
ลมหายใจ บาง-บาง แสนอ่อนหวาน
เขาสัญญา จะไม่ทิ้ง ให้ทรมาณ
เขาสัญญา จะรักกัน ชั่วชีวา
ตื่นขึ้นจาก ความฝัน พลันสะดุ้ง
ใจหมายมุ่ง คิดถึงเขา เฝ้าฝันหา
คำรักนั้น ยังซ่านซึ้ง ปักตรึงตรา
รอเวลา เขาจะ มารับคืน
ฝันหลอกหลอน หรือไม่ ใครจะรู้
เขาอาจทิ้ง ให้รออยู่ เหงาสุดฝืน
คำรักนั้น อาจทิ้งไว้ ไม่เอาคืน
เขาอาจทิ้ง ให้ขมขื่น จนวันตาย
14 สิงหาคม 2550 14:31 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
สายลมเจ้า พัดพลิ้ว มาเฉื่อยฉิว
นำนำพา รักมา ด้วยใช่ไหม
พัดความรัก มาดลจิต มาดลใจ
ให้เราได้ เสน่ห์หา ถึงแต่เธอ
รักนี้จริง จากใจ ใช่ไหมนั่น
กลัวรักนั้น เป็นเพียง ความพลั้งเผลอ
ให้ตัวเรา เพ้อพร่ำ ถึงแต่เธอ
หรือแลตา ให้พร่ำเพ้อ อยู่เดียวดาย
ได้โปรดจง สงสาร ใจฉันบ้าง
วานเธออย่า สร้างรอยช้ำ ให้ใจหาย
รักแรกช้ำ น้ำตานอง หมองใจกาย
หากเป็นสอง น้องคง ขาดใจตาย
ได้แอบมอง แอบฝัน อยู่ตรงนี้
ชีวิตมี เธอนั้น เป็นความหมาย
ได้รักเธอ จะทุ่มเท ทั้งใจกาย
ไม่แหนงหน่าย ไม่หนีหาย ไปรักใคร
ใต้แสงดาว สกาวฟ้า นภาแจ่ม
คืนเดือนแรม นั่งฝัน คิดฝันใฝ่
ถามดาวน้อย ว่าเธอ อยู่ที่ใด
ฝากดาวน้อย ไปบอกเธอ ว่าฝันดี
ฝากไปถาม อีกฟากฟ้า จะเหงาไหม
ฝากดวงดาว บอกไป ในคืนนี้
ฝากสายลม โอบกอด เธอคนดี
ให้รู้ว่า คน-คนนี้ คิดถึงเธอ
Lovers
0 คน เลิฟหยาดเพชร...มณีพลอย
หน้าส่วนตัว
2158
