5 สิงหาคม 2552 14:08 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
รายรับรายจ่ายไม่เท่ากัน
ทำไมฉันต้องลำบากถึงเพียงนี้
ดิ้นรนเสาะหาเลี้ยงท้องทุกวิธี
โชคไม่ดีไม่เคยมีเงินสักครา
ข้าวของขึ้นราคาสาหัสนัก
ทำงานไม่เคยพักเหนื่อยหนักหนา
เดือดร้อนเรื่องอาหารกับข้าวกับปลา
ค่ารถราค่าน้ำมันก็ขึ้นตาม
ค่าของใช้ขึ้นราคาค่าสูงลิ่ว
นั่งทนหิวไส้กิ่วจนโดนหาม
ค่าน้ำไฟขึ้นตามไปกำไรงาม
อีกกี่อย่างขึ้นตามน่าตกใจ
เศรษฐกิจ ค่าเงินบาท อำนาจสูง
คอยชักจูงคนเราเสียนิสัย
ค่าสินค้าขึ้นราคาสูงค่าไป
แต่คนเราให้ค่าใจเราลดลง
มิได้เห็นคุณค่าของความดี
คนเรามีแต่รักโลภโกรธหลง
เพียงลดความตระหนี่ถี่เหนียวลง
เพียงมั่นคงกับการให้ใจศรัทธา
ไม่ว่าโลกจะเป็นไปอย่างไร
ปล่อยเป็นไปอยู่อย่างนั้นเถิดหนา
ค่าสินค้าสิ่งของขึ้นราคา
คงไม่แพงไปกว่า ค่าของคน
31 กรกฎาคม 2552 20:47 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
![]()
หงส์เจ้าร่อนอ่อนล้าจากฟ้ากว้าง
ฟ้าเวิ้งว้างกว้างไกลเกินใจเห็น
ร่อนลงสู่ดินแดนแสนลำเค็ญ
ท่ามจันทร์เพ็ญอาบฟ้านภาพราว
เจ้าเคยอยู่พรหมแมนแดนสวรรค์
ใยเจ้านั้นลงมาจากเวหาหาว
ดินแดนนี้มีเพียงแสงเดือนดาว
ต้องเหน็บหนาวต้องทุกข์ยากลำบากกาย
ส่งผ้าให้ได้พอคลุมนุ่มกายเจ้า
ยามเจ้าเหงาคอยปลอบใจพอให้หาย
เผือกมันแห้งหามาพอประทังกาย
พอเจ้าหายก็จากไปไม่ร่ำลา
เจ้าอ่อนล้าข้าช่วยจนมีแรง
อาหารมีคอยแบ่งคอยเสาะหา
มีสิ่งใดส่งให้ด้วยเมตตา
ใยเจ้าจึงไม่เห็นค่ามาจากไป
หรือเราเป็นเพียงการาคาต่ำ
จึงเหยียบย่ำให้ช้ำทำหมองไหม้
ตอนจากลาเจ้าไม่เคยเห็นใจ
โบยบินจากข้าไปไม่ใยดี
บทเรียนใจได้รับสุดช้ำหนัก
ถูกความรักทำลายสิ้นแล้วบินหนี
เรามันกาอย่าได้หมายร่วมชีวี
ขอแค่ได้ภักดีก็เกินพอ
4 ธันวาคม 2551 15:15 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
สายลมโชยบุหงาพัดพากลิ่น
พาดวงจินต์ดวงน้อยล่องลอยฝัน
โหยหารักปักอุราแทบจาบัลย์
มองตาเธอผ่านแสงจันทร์หวั่นอุรา
หนาวน้ำค้างพราวพร่างช่างหนาวเหน็บ
แต่ไม่เจ็บเท่ารักที่หนาวกว่า
หนาวอะไรไม่เท่าหนาวอุรา
ถึงหนาวฟ้าหนาวลมพร่างพรมกาย
เห็นใผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา
หวั่นอุราระทมตรมใจหาย
ใผ่เจ้ารักภูผาตราบคราตาย
หรือเพียงหยอกให้หายใจเหงาตรม
สายลมพัดเกี่ยวก้มโลมรวงข้าว
เห็นดวงดาวหยอกจันทราน่าสุขสม
เหม่อมองเห็นยอดหญ้าน้ำตาพรม
คงจะขมขื่นใจรักเลือนลา
นั่งถอนใจถอนทอดกับยอดฝน
คิดถึงคนที่รักคอยห่วงหา
แม้วันนี้สองใจเราไกลตา
แต่เชื่อว่าสักวันเธอจะมาเคียง
8 ตุลาคม 2551 11:17 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ภาพซากศพอุทิศกายตายอนาถ
ภาพมวลญาติร้องให้ข้างศพผี
รอดชีวิตได้แต่ต้องคดี
กายยอมพลีแลกผืนดินประชาธิปไตย
ร่วมต่อต้านเผด็จการจนชีพสิ้น
ให้แผ่นดินเนาสุขทุกสมัย
ขับไล่ความสามามานย์ให้สิ้นไป
เพื่อแผ่นผืนดินไทยอันยืนยง
ต้องมาตายด้วยอำนาจผู้ยิ่งใหญ่
ทั้งกายใจแหลกสลายเป็นผุยผง
ถูกเผาไฟแขวนคอถูกปืนลง
แต่ยังคงสู้สืบทอดเจตนา
ตายด้วยความรักชาติยิ่งชีวิต
ดวงวิญญานสถิตบนฟากฟ้า
สิ้นกันทีโลกแห่งกลมายา
สู่สุขาวดีอันเรืองรอง
ถูกโซ่ตรวนตรึงกายแม้ไม่ผิด
มีชีวิตอยู่เพื่อความถูกต้อง
ท้องถนนกลิ่นเลือดยังไหลนอง
เป็นละอองความหวังแห่งปวงประชา
ทุกหย่อมหญ้าเต็มไปด้วยซากศพ
อาจเป็นซากนักรบผู้หาญกล้า
อุทิศตนเพื่อไทยสุขทุกเวลา
ขอสดุดีมหาวีรชน
รักกันไว้เถิดพี่น้องปกป้องชาติ
เพื่อไม่ให้ตายอนาถกันเกลื่อนกล่น
ให้อภัยด้วยความดีในใจตน
ขอให้คนไทยจงรักสามัคคี
8 ตุลาคม 2551 10:48 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
วาจาคนเหมือนเสกมนต์ให้คนหลง
ประจบประแจงจนงวยงงจนหลงไหล
ใครจะรู้ตัวตนคนเช่นไร
ปากพูดไปไม่เคยย้อนมองตน
สร้างภาพพจน์ด้วยวจีที่เลิศล้ำ
อ้างว่าถือคุณธรรมนำมรรคผล
แท้ถือสากซ่อนไว้พิฆาตคน
ปากเสกมนต์ให้คนเขาเชื่อใจ
ทำเป็นดียามอยู่หน้าใครเขา
คิดว่าคนอื่นงี่เง่ามากใช่ไหม
คนแบบนี้มีปากแค่พูดไป
แต่เขาไม่มีสมองใว้เตือนตน
ทำเป็นพูดอ้อมค้อมน่ารำคาญ
ทำพูดหว่านล้อมให้ใครสน
ปากมีพูดเข้าไปไม่มองตน
ไม่กลัวคนเขาว่านินทาตัว
ทำพูดดีแล้วตนดีแค่ไหน
หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกหัว
ฉันพูดตรงไม่หลอกใครให้เมามัว
คิดอะไรในหัวก็พูดไป
ก็ฉันเป็นตัวฉันอยู่แบบนี้
ใช่คนดีใช่นางฟ้ามาจากไหน
แค่คนเลวสังคมด่าว่าจัญไร
ใช่เหมือนใครที่มีปากไว้เสกมนต์
Lovers
0 คน เลิฟหยาดเพชร...มณีพลอย
หน้าส่วนตัว
2733
