26 มิถุนายน 2548 23:45 น.
หยกสีหม่น
.. จุดสูงสุด บนนั้น มันต้องถึง ..
เคยปีนเขา .. ผาหินสูงชันเกือบ 90 องศา ..
โดยไม่มีอุปกรณ์ช่วยอำนวยความสะดวกใดๆ ..
ในการเดินป่าครั้งนั้น .. ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้า ..
จะมีหิน .. ลำน้ำ .. ลำห้วย .. หรือสิ่งกีดขวางใดๆ กางกั้น ..
ทำให้เราท้อใจ .. ท้าทายให้เราเดินถอยหลังกลับ ..
แล้วเราก็จะไม่ได้เห็นว่า ..
ณ จุดหมายปลายทางที่เราใฝ่ฝันจะก้าวไปให้ถึงนั้น ..
.. งดงามเพียงใด ..
ในครั้งนั้น .. พวกเรามีแค่สองมือ .. สองเท้า .. หนึ่งสมอง ..
.. และหัวใจอันกล้าแกร่ง .. ที่มิเคยแห้งเหือดพลังในใจ ..
สองมืออ่อนนุ่ม .. ที่คุ้นเคยแต่การสัมผัสกับผ้านุ่มๆ ยามหลับนอน
สองเท้าละมุน .. กับสัมผัสบนรองเท้านิ่มๆ ที่เหยียบย่ำลงบนผืนพรม
หนึ่งสมอง .. ที่มั่นใจเสมอว่ามิได้เป็นเพียงแค่กะโหลกสวยๆ ที่ห่อหุ้มขี้เลื่อยไว้ภายใน
แต่วันนั้น ..
ทุกสิ่งที่มือเคยสัมผัส ..
ทุกอย่างที่เท้าเคยย่างเหยียบ ..
ทุกเรื่องที่หัวสมองเคยคำนวณ ..
มิอาจใช้ความอ่อนนุ่ม ..
มิอาจใช้ความเฉลียวฉลาด ..
เพื่อให้ผ่านพ้นสิ่งที่เผชิญหน้า ณ ขณะนั้นได้
มีเพียง .. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. เท่านั้น ..
ที่จะทำให้ก้าวต่อไป ..
.. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. เท่านั้นที่จะ ..
.. สั่งการให้สองมือนุ่ม .. ต้อง สัมผัสหินกรวด ..
.. สองเท้าละมุน .. ต้อง ปีนป่ายบนผาหินหยาบ ..
.. หนึ่งสมอง .. ต้อง คิดแต่ว่า เราทำได้ .. เราจะก้าวต่อไป ..
ขณะปีนป่าย ..
.. รอยขีดข่วน .. บางรอย .. ลึก .. กรีดเลือดให้ไหลซึม ..
.. สองเท้า .. ปวด .. ซ้น .. จากการพยายามเกาะเกี่ยวหินผา .. ด้วยความมิคุ้นเคย ..
.. สมองเหนื่อยล้า .. คิดแต่เพียงว่า .. ทำไม? .. เรา ต้อง ทนทรมาน .. ถอยหลังกลับดีไหม?
แต่ในที่สุด .. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. ก็สามารถควบคุมร่างกาย ..
นำพาเราขึ้นสู่ยอดเขาได้ ..
ได้เห็นทัศนียภาพที่ .. คนที่ก้าวถอยหลังกลับ ไม่มีวันได้เห็น ..
ไม่รู้เหมือนกันว่าทัศนียภาพบนยอดเขาวันนั้น .. งดงามเพียงใด ..
แต่ .. สิ่งที่ได้รับระหว่างการปีนป่ายหินผาสูงชันในวันนั้น ..
.. คุ้มค่าอย่างยิ่ง ..
วันนี้ .. ขณะนี้ .. ฉันกำลังปีนภูผาแห่งชีวิต ..
.. ทางขรุขระ .. รกชัฎ .. เมฆหมอกมืดมัว .. มิรู้ว่าสิ้นสุดปลายทางจะเป็นเช่นไร?
มีเพียง หนึ่งสมอง .. สองมือ .. สองเท้า .. กับหัวใจอันกล้าแกร่ง ..
เหมือนเมื่อวันนั้น ..
หัวใจอันกล้าแกร่ง .. ที่สั่งการให้สมองคิดแต่ว่า .. ต้องผ่านพ้นไปได้ ..
.. จุดสูงสุดบนนั้นมันต้องถึง ..
.. แด่หัวใจของนักสู้ .. ทุกผู้ ..
ในที่สุดความภูมิใจของการเป็นผู้พิชิตได้หายไปจากความรู้สึก ..
เมื่อมองเห็นว่าสองข้างทางเดินนั้น ..
มีเรื่องราวมากมายให้ได้เรียนรู้ .. ให้ได้ทำความรู้จัก ..
ถึงได้เข้าใจว่า .. แท้จริงแล้วสาระสำคัญของธรรมชาตินั้น ..
มิได้อยู่ที่ปลายทาง .. หากแต่อยู่ระหว่างทาง ..
4 เมษายน 2548 10:44 น.
หยกสีหม่น
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องนอน ...
ริ้วฝนกระเซ็นปะทะใบหน้า ...
ฉันหลงใหลในกลิ่นฝน ... มานาน ...
มันหอม ... สดชื่น ...
ฉันมักนั่งรอฝนอยู่เสมอ ... ปรารถนาจะให้กลิ่นฝนอบอวลอยู่รอบตัว ...
กลิ่นฝน .. ในวันนี้แปลกไป ...
คงเป็นเพราะปะปนกลิ่นดอกโมก ...
ต้นโมกข้างหน้าต่างห้องนอน ... มันอยู่มานาน ...
นานซะจนฉันคงชินกับมัน .. จึงไม่เคยรู้ถึงกลิ่นดอกโมก ..
จนวันหนึ่ง ...
.. สิ่งนั้น .. ก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน ...
ฉันรู้สึกหัวใจเต้นพองทุกครั้งที่คิดถึง .. สิ่งนั้น ..
มักจะนึกถึง .. สิ่งนั้น .. ก่อนหลับตาลงนอน ..
กลิ่นดอกโมก .. ลอยตามลม ... อบอวลอยู่รอบตัว
วันนั้น ..ฉันได้รู้ว่า .. กลิ่นดอกโมกทำให้ฉันมีความสุขมากเพียงใด
ฉันฝังตัวเองอยู่ในห้องนอน ...
ปรารถนาจะให้กลิ่นดอกโมกอบอวลในบรรยากาศรอบตัวตลอดเวลา ..
ฉันรักกลิ่นดอกโมก ...
เวลาผ่านไปนานเพียงใด .. ก็สุดรู้ ..
จนวันนี้ ...
.. สิ่งนั้น .. ก้าวออกไปจากชีวิตฉัน ...
ฉันรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจทุกครั้งที่คิดถึง .. สิ่งนั้น ..
ฉันมักจะนึกถึง .. สิ่งนั้น .. ตลอดเวลา ..
แม้ยามหลับ .. ยามตื่น ..
กลิ่นดอกโมก.. ลอยตามลม ... อบอวลอยู่รอบตัว
วันนี้ .. ฉันได้รู้ว่า .. กลิ่นดอกโมกทำให้ฉันเศร้ามากเพียงใด
ฉันยังคงฝังตัวเองอยู่ในห้องนอน ...
แม้กลิ่นดอกโมกจะทำให้ฉันเศร้า .. ร้าว .. เพียงใด ...
ฉันยังคงปรารถนาให้กลิ่นดอกโมกอบอวลอยู่ในบรรยากาศรอบตัวตลอดเวลา
มันเติมเต็มความรู้สึก ... คิดถึง ...
ฉัน ... รัก ... กลิ่นดอกโมก ...
หอมกลิ่นโมก โศกาลัย ใจของข้า
เฝ้าเพ้อหา อกอุ่น ละมุนฝัน
เคยอิงแอบ แนบเนาว์ เคล้าคลอกัน
แต่ใยพลัน ลับหาย กลายร้างลา ...
29 มีนาคม 2548 16:21 น.
หยกสีหม่น
"...หลงรักคนมีเจ้าของ
แอบมองอยู่ทุกวัน
ไปหลงรักแฟนชาวบ้านทั้งที่รู้ตัว
คนน่ารัก ถูกใจนักไม่เคยเป็นอย่างนี้
หลงรักคนมีเจ้าของแอบมองอยู่เช้าเย็น
ก็รู้ว่าคงทำได้แค่เท่านี้
แค่พบเธอคิดถึงแล้วนอนฝันดี ..."
เสียงเพลงดังกระหึ่ม ...จากนักร้องหนุ่มมาดดี...
ฉันเลือกที่นั่งมุมสบายหน้าร้าน Palm Spring ...
"รอเพื่อนก่อนค่ะ ..อีกซักพักคงจะมา .." ฉันบอกพนักงานแล้วเขาก็พยักหน้ารับรู้
"...ไม่ได้จะเกเร ไม่คิดจะโมเม
แย่งแฟนของใคร
ก็แค่เป็นอาการ
ของผู้ที่นานๆ จะแอบรักใคร ..."
ฉันดูนาฬิกาข้อมือ ... สี่ทุ่มกว่าแล้ว ... ทำไมช้าจังนะ ..
เจ้าเอ็ม..กับคุณป๋วย ..สงกะสัยมัวแต่จู๋จี๋กันอ่ะดิ่ ...ปล่อยเพื่อนนั่งรอ ..
"...คนมาทีหลังก็เศร้าต่อไป
แต่อดใจไม่ใหวเมื่อได้ใกล้กับเธอ
จะจุกตายอยู่แล้วนั่น
ถ้ารักนี้ไม่ใด้บอกเธอ..."
อื้ม ..นอกจากมาดดี ..เสียงก็นุ่มดีนี่นะ ..(อิอิอิ)
"เอ่อ..คุณครับ .. มาการิต้าครับ .."
พนักงานคนเดิม .. ถือแก้วทรงสูงแบนมาเสิร์ฟฉัน..
"ไม่ได้สั่งนี่คะ? .." ฉันบอกอย่าง งง ๆ .. ส่งผิดโต๊ะล่ะม้างน้องชาย ...
"คือ ..มีคนสั่งให้คุณน่ะครับ ..พร้อมนามบัตรนี่ ...บอกผมว่าให้ส่งให้คุณกุ้ง"
บอกพร้อมยื่น.. นามบัตรสีแดง..สะดุดตาให้ฉัน...
".. สรนบ นิติมงคลชัย .."
เอ..ชื่อไม่คุ้น .. แต่นามสกุลมันตะหงิดๆ ..แถมรู้จักชื่อฉันเสียด้วย
"เขาอยู่ไหนคะ?.." ฉันถามพนักงาน
"ไปแล้วครับ .."
เอ..ยังไงกันหว่า?.. แต่เอาเหอะ ของชอบ ..มาการิต้า..เนี่ย ..
ว่าแต่..จะมียาอะไรใส่มาด้วยป่าวหว่า?
"หวัดดีจ้า..เพื่อน ..มานานหรือยัง?" เสียงเจ้าเอ็มหวานแจ้วมาก่อนตัวเสียอีก
ตามติดมาด้วยคุณป๋วย ..แฟนหนุ่มสุดที่เลิฟ..
... ฉันยิ้มรับ ...
"งานเป็นงัยมั่ง...กุ้ง?" ป๋วยถาม
"ก็น่าจะไปได้ดี ..ตอนนี้เหนื่อยหน่อย.."
ฉันเล่าถึง บริษัทใหม่ ที่เพิ่งเริ่มทำ ..เป็นงานด้านการตลาด ..ครบวงจร ..
ซึ่งตอนนี้อยู่ในช่วงเริ่มต้น ..ต้องหาลูกค้า ..และพันธมิตรทางธุรกิจให้มากที่สุด
ฉันต้องออกปรากฎตัวในงานทุกงานเพื่อเปิดตัวบริษัทให้เป็นที่รู้จักในวงการให้เร็วที่สุด
"เอ..นี่นามบัตรใคร?" เจ้าเอ็มช่างสังเกตุ
"ไม่รู้เหมือนกัน ..มาพร้อมเจ้าแก้วนี้ .." ฉันยกแก้วขึ้นจิบโชว์ซะเลย
"หืม?..กรรมการผู้จัดการ ..เชียวหรือ?.." หรอ ..ฉันได้ดูแค่ชื่อเท่านั้น
"เอเจนซี่โฆษณา .. ไม่ใช่ย่อยนา ..เจอตัวหรือยัง?" เจ้าเอ็มถามฉัน
"ยังเลย ..เห็นพนักงานบอกว่ากลับไปแล้ว" ฉันตอบ
... กรรมการผู้จัดการเอเจนซี่โฆษณา? ...
ความคิดบางอย่างแว่บเข้ามาในสมอง ..
ช่างเหอะ..เรื่องงานเอาไว้ก่อน ..ตอนนี้สนุกกับเพื่อน ๆ ก่อนแล้วกัน ..
................................................................................................
"พี่คะ...มีคนส่งเจ้านี่มาให้"
เสียงใสๆ ของเจ้าก้อย ..น้องประจำออฟฟิศ..ที่มีอยู่คนเดียวดังขึ้น
พร้อมยื่นช่อดอกไม้เล็กๆ มีการ์ดใบโตแนบมาด้วย
เอ...ใครหว่า?
ฉันเปิดซอง ...
การ์ดเชิญ ... งานเปิดตัว สินค้าใหม่ยี่ห้อดัง ...โดยบริษัทใหญ่โตแห่งหนึ่ง ..
ในซองมี ... นามบัตรสีแดง ... แนบมาด้วย
สีสะดุดตาแบบนี้ .. เห็นครั้งเดียวก็จำได้
".. ใครกันหว่า? .." ฉันพยายามทบทวน...
ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ..ฉันไปงานเปิดตัวสินค้า ..และงานมากมาย ..
เท่าที่จำได้ ..ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย ..
......... To be continued ..........
22 มีนาคม 2548 21:15 น.
หยกสีหม่น
"กุ้ง!!.." น้ำเสียงที่เรียกฉันปนกระแสยินดี
"ปิน ... หวัดดีจ้ะ" ฉันตอบรับ ...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้พบกัน .. สองปี ..หรือกว่านั้น?? ..
เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น .. ร่างกายกำยำ ดูมั่นคงแข็งแรง มากขึ้นกว่าเก่า
"กุ้งผอมลงไปมากนะ ..." ฉันยิ้มตอบ ...
วันนี้ฉันมางานแต่งงาน ของโต้ .. อดีตเพื่อนร่วมงาน ..ที่แม้ปัจจุบันจะไม่ได้ทำงานร่วมกันแล้ว
แต่ความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับเจ้าบ่าว .. ยังคงเป็นมิตรภาพที่ดีเสมอ..
และปินก็เป็นเพื่อนสนิทของโต้ ....
....เรื่องราวครั้งอดีตพรั่งพรูกลับเข้ามาในความนึกคิด ....
21 มีนาคม 2548 01:01 น.
หยกสีหม่น
"กุ้ง!!.." น้ำเสียงที่เรียกฉันปนกระแสยินดี
"ปิน ... หวัดดีจ้ะ" ฉันตอบรับ ...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้พบกัน .. สองปี ..หรือกว่านั้น?? ..
เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น .. ร่างกายกำยำ ดูมั่นคงแข็งแรง มากขึ้นกว่าเก่า
"กุ้งผอมลงไปมากนะ ..." ฉันยิ้มตอบ ...
วันนี้ฉันมางานแต่งงาน ของโต้ .. อดีตเพื่อนร่วมงาน ..ที่แม้ปัจจุบันจะไม่ได้ทำงานร่วมกันแล้ว
แต่ความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับเจ้าบ่าว .. ยังคงเป็นมิตรภาพที่ดีเสมอ..
และปินก็เป็นเพื่อนสนิทของโต้ ....
....เรื่องราวครั้งอดีตพรั่งพรูกลับเข้ามาในความนึกคิด ....
......................................................................................
"กุ้ง ... อีกสิบห้านาที .. ปินจะถึงบ้านกุ้งแล้วนะ .."
เสียงหนุ่มน้อยระรื่นมาตามสาย
"หืม??.. นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะปิน .. มีอะไรด่วนหรอ?"
เราทำงานร่วมกัน แบบว่า หามรุ่งหามค่ำ ... หากมีเรื่องด่วน ..
ปินจะมานั่งทำงานที่บ้านฉัน หลังเลิกงานหรือในวันหยุดเสมอ
และพักนี้ ... มักมีเรื่องด่วนแทบทุกวัน ..
"ปินเพิ่งได้ลูกค้ามาน่ะ .. ว่าจะปรึกษากุ้งหน่อย ..
นัด present พรุ่งนี้ตอนเที่ยง ..เดี๋ยวไม่ทัน .." งานเหมือนเดิม ..
"อื้ม .. รีบๆ ละกัน ก่อนที่กุ้งจะหลับ.."
อีกสักพัก .. เขาก็ถึงบ้านฉัน ..
เรานั่งคุยเรื่องงานกันพักใหญ่ ...
".. ทำไมกุ้งถึงทุ่มเทกับงานมากขนาดนี้ .." อยู่ๆ ปินก็ถาม
"ก็มันเป็นงานนี่ ... ไม่ทำงานแล้วจะกินอะไรล่ะ .."
ฉันตอบทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตากับกองเอกสารตรงหน้า
"แล้วที่กุ้งดีกับปินมากขนาดนี้ล่ะ .. เพราะอะไร?"
ฉันเงยหน้ามองเขา ...
"มันก็เป็นงานไง.. ต้นปีหน้า ปินต้องเป็นผู้จัดการแล้วนะ ..
นี่ก็เหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนเอง .."
"แค่นั้นหรือ?" ปินถามเสียงเบา ..
ฉันพยักหน้า ...
"เอาล่ะ .. ข้อมูลนี่เรียบร้อย ..
เดี๋ยวพรุ่งนี้กุ้งจะเข้าออฟฟิศแต่เช้าเตรียมเอกสารให้ .. ปินรีบมาแล้วกัน ...
วันนี้กลับบ้านได้ จะตีหนึ่งแล้ว .."
ฉันรีบสรุป ... พร้อมช่วยเก็บเอกสารลงกระเป๋าเขา
ฉันเดินไปส่งเขาหน้าบ้าน ..
เขาไขกระจกรถ ลง...
"..ถ้า...ไม่มีเชอรี่ ...
ปินจะมาหากุ้งโดยไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง..ได้ไหม?"
.. เขาถามฉัน ..
ฉันยิ้ม .. ".. ปินมาหากุ้งได้เสมอ ..เพราะเราเป็นเพื่อนกัน..
แต่อย่าให้เชอรี่เข้าใจผิดแล้วกัน .."
.....................................................................................
... To be continued ...
หน้าส่วนตัว
1307
