6 มีนาคม 2548 17:01 น.
หมึกขาวปากกาชมพู
ฉันเจอแล้วคนที่ฉันคอยค้นหา
เจอครั้งเดียวคุ้นหน้าตาจำไม่หาย
เจอกันแล้วใจเราจำจนตาย
จำไม่หายคนนั้นไงคือเพื่อนเรา
เพื่อนที่คอยปลอบใจกันเสมอ
เพื่นที่ต้องเจอกันทุกวันเสาร์
เพื่อนที่ใช้คำพูดคำว่าเรา
เพื่อนที่คอยนั่งเศร้าเหงาด้วยกันมา
เพื่อนที่คอยเตือนกันว่าอย่างนี้ผิด
เพื่อนที่คอยช่วยกันคิดแก้ปัญหา
เพื่อนที่อยู่ด้วยกันแล้วเฮอา
เพื่อนที่มองแววตาแล้วรู้กัน
เพื่อนที่เข้าใจกันอยู่ตลอด
เพื่อนที่โอบกอดกันในความฝัน
เพื่อนที่โลกใบนี้ต้องโจษจัน
เธอเป็นคนของวานวันที่งดงาม
3 มีนาคม 2548 14:10 น.
หมึกขาวปากกาชมพู
อาจมีคำถามว่าคนเราเกิดมาเพื่ออะไร?
ฉันเชื่อว่าคนเราเกิดมาเพื่อใครสักคนหนึ่ง....
ที่เป็นคู่กัน....เกิดมาเพื่อ....กันและกัน... คอยช่วยเหลือกัน แม้ว่าเขาทั้งสอง
.....จะอยู่ห่างไกลกัน..... แต่จะต้องมีใครหรืออะไรสักอย่างนำพาเขาทั้งสองมาเจอ
กัน.... และเกิดความรู้สึก....คุ้นเคยแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....จนเกิดเป็น
ความผูกพัน.....และกลายเป็นความรัก
......และให้คนทั้งสองสร้างคนคนใหม่ขึ้นมา เพื่อที่จะให้คนคนนั้นเกิดมาเป็นคู่
กัน...... ้ได้เจอเหตุการณ์.........และรู้สึก....แบบที่ทั้งสอง....เคยเจอ.........
แมมเชื่อแบบนั้นนะค่ะแต่ไม่ใช่ไม่รักพ่อแม่ ก็คนเรา
เกิดมาเพื่อรักหนิค่ะ รักอะไรหรือรักใครก็คือรักที่ดีหมดแหละค่ะ ใช่มั้ยค่ะ?
แมมเชื่อแบบนั้นจริงๆนะ แต่แมมก็รักทั้งหมออยู่ดี รักพ่อแม่ พี่ๆ เพื่อนๆ
และรักการแต่งกลอนด้วย จิงๆนะ ^-^
1 มีนาคม 2548 20:36 น.
หมึกขาวปากกาชมพู
ฉันทำดีกับเธอสักเท่าไหร่
มันก็ไม่ทำให้เธอเลิกสนเขา
ใจก็รู้ว่าตัวเองเป็นแค่เงา
ที่คอยเฝ้าหลอกตัวเองอยู่เรี่อยมา
แต่วันนี้ฉันรู้ไม่มีสิทธิ่
แม้จะคิดคอยห่วงหรือคอยหา
รักเท่าไหร่มันก็คือคนไกลตา ่
ก็ไม่รู้จะเฝ้าหาไปทำไม
ฉันยอมรับว่าตัดใจยังไม่ได้
แต่ก็ขออย่าให้เธอมาสงสาร
เพราะยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บยิ่งร้าวราน
กลัวเธอเห็นอาการว่าปวดใจ
อาจจะปะแล่มปะแล่มหน่อยน้า
จะพยายามให้ดีขึ้นค่ะ
หน้าส่วนตัว
1577
