ผิวเผิน

หมอกจาง

เรารู้จักกันเพียงผิวเผิน
ดังความผิวเผินของดาวตกสีฟ้าดวงใหญ่ในคืนแรมเมื่อหลายปีก่อน
สั้นกว่าหนึ่งกลั้นของลมหายใจ แล้วทุกอย่างก็ทำเหมือนว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
แต่โลกของฉันกลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

บนถนนที่ยาวเหยียด อย่าถามฉันว่ากรวดทรายบนนั้นมีกี่ก้อน
แต่ฉันอาจจำดอกไม้สีเหลืองดอกเล็กดอกหนึ่งที่ริมทางอันทอดยาวนั้นได้
บนผืนทะเลที่กว้างสุดลูกตา ฉันไม่อาจบอกว่าตรงนี้หรือตรงนั้นคือตรงไหน
แต่ฉันอาจชี้จุดที่ปลาโลมาเพิ่งขึ้นมาพลิกตัวให้เธอได้อย่างแม่นยำ

นกไม่จำฟ้าแต่จำต้นไม้
ปลาไม่จำน้ำแต่จำโขดหิน
ฉัน-ผู้ซึ่งเป็นมนุษย์อันแหวกว่ายในทะเลเวลา
แยกแยะเพียงห้วงยาม-ว่ามีเธอและไม่มีเธอ

ในคืนแรม ท่ามดาวที่เกลื่อนฟ้า
เธอว่ามีดาวสักกี่ดวงที่อาจสะท้อนแสงของมันลงบนแผ่นทะเล
ในความลึกอันไม่มีที่สิ้นสุด แสงดาวนั้นอาจแตะอยู่เพียงแค่ผิวน้ำด้านบน พร่าเลือนและสั่นไหว
และผิวเผินเยี่ยงนั้นเอง ที่ทะเลอาจหลงรักแสงดาว