เธอมองไม่เห็นฉันหรอกหรือ

หมอกจาง

เธอมองไม่เห็นฉันหรอกหรือ
ในแสงไฟสลัว กลางค่ำคืนฤดูหนาว
ในยามที่ดวงดาวทั้งฟ้า พากันเล่าเรื่องราวของอดีต
เงียบเงียบในสายลม

เธอมองไม่เห็นฉันหรอกหรือ
ในยามที่หมอกจางๆปกคลุมอยู่ในอากาศ
รินละลายความเศร้าไว้เบาบาง
ในแรกเช้าอันสดชื่น

เธอมองไม่เห็นฉันหรอกหรือ
เหนือแก้วกาแฟอุ่นในแดดสาย
และดอกไม้ดอกเก่าบางดอก หวนกลับมาเบ่งบาน
ในแสงแดดที่ส่องมาจากดินแดนอันไกลโพ้น

ก็ใครเล่าจะขโมยความทรงจำไปจากสายลม

เราแขวนนิทานบางบทไว้บนกิ่งไม้
เรี่ยรายบางประโยคไว้ริมทางเท้า
ความทรงจำหวานและขม ฟุ้งฟายอยู่ในอากาศ
ในวันและคืนที่บทกวีนับสิบบทหลั่งไหลเพียงชั่วลมหายใจ

น่าแปลก ที่ความรู้สึกอันจับต้องไม่ได้นั้นสามารถกรีดเราเป็นแผลลึก
ดึงเราให้มองย้อนกลับไปสู่ความทรงจำ มากกว่าจะมองออกมายังความเป็นจริง
ฉันมักย้อนทวน เดินทางกลับไปหานิทานบางบทบนกิ่งไม้
พบเท่าที่พบ และหลงลืมบางบทบางประโยคไปชั่วนิรันดร์

เธอมองไม่เห็นฉันหรอกหรือ
ในบางที่ บางเวลา
ใต้ต้นไม้ยามค่ำคืน ริมทะเลยามแดดสวย ตรงทางเท้าที่เปลี่ยวเหงาบางที่
ทุกครั้ง ที่ผ่านไปยังที่เหล่านั้น ฉันมองเห็นเธอ
และเรื่องราวที่เพียงพอจะเขียนบทกวีได้นับร้อยบท

ทุกๆครั้ง ที่ฉันทำได้ ก็เพียงแค่ รอและคอย
ว่าอาจจะมีสักวัน ที่เธอหันกลับมาและมองเห็น
ว่าฉัน ยังคงอยู่กับเธอ
ณ ที่เหล่านั้น
เสมอมา..