อีกหนึ่งนิทานของคนเหงา

หมอกจาง

บางการสบตามีความหมายมากกว่าคำพูดนับพันคำ

ผมกับเธอเจอกันเป็นครั้งที่สอง เพียงแค่ครั้งที่สอง คุยกันไม่เกินสิบประโยค รวมๆแล้วไม่น่าจะเกินร้อยคำ คุยกันด้วยเรื่องราวธรรมดาที่คนธรรมดาซึ่งเพิ่งจะถูกแนะนำให้รู้จักกันพึงจะคุยกัน หรืออีกความหมายหนึ่ง คือคำทักทายที่เปล่ากลวงหาสาระใดๆไม่ได้นั่นเอง

แต่หากจะนับรวมเอาคำพูดที่ผ่านสายตาเข้าไปด้วย เราคงคุยกันอย่างจริงจังไปแล้วไม่ต่ำกว่าหกเจ็ดพันคำ
 
.........................................................

ทุกเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อน เราจะหันมาสบตาเพื่อที่จะหัวเราะด้วยกันสองคน

และทุกสายตาที่กวาดผ่านกันและกันโดยความบังเอิญและความไม่บังเอิญ เราจะทักทายกันอยู่ในสายตา

เปล่า..เราไม่ได้สบตากันและกันนานกว่าปกติที่ควรจะเป็น แต่เราสบตากันลึกกว่าปกติที่ควรจะเป็น

มีการสั่นไหวที่จับต้องไม่ได้ และกลิ่นหอมที่สูดดมไม่ออก เจือปนอยู่ในชั้นบรรยากาศรอบๆตัว

......................................................

อาจเร็วไปสำหรับคำว่ารัก และผิวเผินไปสำหรับคำว่าผูกพัน

แต่เหมือนเมฆที่ตั้งเค้าจนครึ้มฟ้า จนเชื่อได้ว่าน่าจะมีฝนตก

รอยยิ้มที่หลบอยู่ตามซอกหลืบการรับรู้ของผู้อื่นนั้นหวานเย้ายวน

คำอำลาที่ว่า แล้วว่างๆเจอกันใหม่นะคะ นั้นติดจมอยู่ในเบื้องลึกของใจ จากน้ำหนักในความหมายของมัน

....................................................

และในวันฟ้าใส

ด้วยข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลของผม และเหตุผลที่ไม่สมจะมาเป็นข้ออ้างของเธอ ทำให้เรามาเดินอยู่ในสวนพฤกษชาติลำพังเพียงสองคน

ผมถ่ายรูปเธอหลายสิบรูป ในทุกรูปดวงตาเธอพูดกับคนข้างหลังกล้อง

เหมือนนิทานของคนว้าเหว่สองคนที่พอใจจะเขียนวันเวลาเป็นเรื่องราวสวยงามสักเรื่อง โดยไม่เคยสนใจว่าเรื่องราวนั้นจะสมจริงหรือไม่

เพราะความเปลี่ยวเหงานั้นต้องการเรื่องราว มิใช่ต้องการความเป็นจริง

...................................................

หากจะมีอะไรสักอย่างที่ทำให้แฮมเบอร์เกอร์เย็นชืดมีรสชาติ

ก็คงเป็นสิ่งเดียวกันที่จะทำให้คนสองคนยังเดินคุยกันเลียบริมถนนในยามย่ำเย็นที่สายลมหนาวนั้นพัดแรง

ใบไม้แห้งกรอบร่วงลงจากกิ่ง ก่อนที่ใบใหม่จะผลิบาน

เราเอ่ยคำอำลา เพื่อที่จะนัดหมายครั้งต่อไป

..................................................

เรานัดหมายกันครั้งต่อไป และครั้งต่อไป

เหมือนว่าเราเสพติดความรู้สึกที่เราได้อยู่ร่วมกัน

ดอกไม้ ทะเล ภูเขา ร้านแฮมเบอร์เกอร์ ข้าวราดแกง ผลัดเปลี่ยนเวียนไปในการพบเจอแต่ละครั้ง โดยมีเราสองคนเป็นจุดศูนย์กลาง

ในวันเวลาที่งดงามนั้นเราไม่เคยตั้งคำถามใดๆ

มนุษย์ที่มีความสุขมักคร้านที่จะตั้งคำถามใดๆ

......................................................

รู้ไหม..ว่าดอกกุหลาบที่ไร้รากนั้น เบ่งบานได้

กุหลาบตูมที่โตเต็มที่และปักไว้ในแจกันใส่น้ำนั้น บานได้ไม่แตกต่างจากดอกกุหลาบบนต้นที่ยืนหยัดอยู่บนรากอันแข็งแรง

ที่แตกต่างคือดอกกุหลาบบนต้นนั้น เมื่อร่วงโรยก็ยังสามารถมีดอกใหม่บานสืบต่อกันไป ในขณะที่ดอกกุหลาบในแจกันนั้น บานเพียงครั้งเดียวเพื่อที่จะโรยรา

แต่เราจะแยกความแตกต่างนั้นได้อย่างไร ถ้าหากเราไม่เคยมองหารากของมัน ?

ผมเคยคิด ว่ามันเป็นเพราะว่าเราไม่ใส่ใจจะมองหา แต่มาคิดๆดูอีกครั้ง บางทีอาจเพราะเราหลับตาเพื่อที่จะไม่มอง

.......................................................

และในวันหนึ่งของสายธารวันเวลาที่ยาวนาน ก็เป็นวันสิ้นสุดของเรื่องราวบางเรื่อง

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มและรากดอกกุหลาบ

ผมรู้สึกว่ากลิ่นหอมที่สูดดมไม่ได้ซึ่งเคยล่องลอยอยู่ในอากาศนั้น กลับกลายเป็นของโจรซึ่งถูกขโมยมา จนต้องเก็บงำซ่อนเร้นมันไว้ด้วยความละอาย

และความสั่นไหวรอบๆในยามที่ได้อยู่ใกล้กันนั้นก็กลับแรงขึ้นเหมือนสายลมที่พร้อมจะเขย่าเอนต้นไม้ผุสักต้นให้ล้มลง

ผมยิ้มให้เธอและเขาอย่างจืดชืด

วินาทีนั้นผมอยากเล่นละครให้เก่งกว่าที่ทำไป

....................................................

เหมือนมีคำถามมากมาย และแต่ละคำถามก็เหมือนว่าจะมีคำตอบที่เหมาะสมของมัน

แต่ชีวิตไม่ใช่เลขคณิตและไม่ใช่ปัญหาเชาว์ ที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงได้ด้วยคำตอบ

บางอย่างในชีวิตนั้น แม้จะมีคำตอบ แต่ก็ยังคงมีความค้างคา

...................................................

ผมบันทึกเรื่องราวเหล่านั้นลงในอีกหนึ่งหน้าของนิทานคนเหงา

นิทานที่แต่ละเรื่อง ต่างมีจุดเริ่มและจุดจบ หากแต่ไม่เคยสมบูรณ์พร้อม

และหน้ากระดาษก็ดูเหมือนจะมีหน้าว่างพอที่จะบรรจุนิทานกระท่อนกระแท่นเหล่านั้นอยู่เสมอจนคล้ายไม่รู้จักพอ

บางที ที่ผมทำอยู่ คือมองหานิทานสักเรื่องที่สามารถเติมเต็มทุกหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า

แต่ผมเองก็ไม่มีความมั่นใจ ว่านิทานเรื่องนั้นจะมีอยู่จริง

เพราะทุกครั้งของการมองหา มักจะจบลงด้วยนิทานที่ขาดพร่องอีกเรื่องหนึ่งเสมอมา

.................................................