29 สิงหาคม 2549 21:20 น.
หมอกจาง
ฉันหลงรักความว่างเปล่า
คิดถึงเป็นครั้งคราว ไม่มาก ไม่น้อย
ในสายลมแผ่วแผ่ว ในสายฝนปรอยปรอย
ฉันบอกรักเธอค่อยค่อย-กลัวเธอจะได้ยิน
ไม่มีที่มาที่ไป
ไม่อาจอธิบายด้วยเหตุผลใดใด..ทั้งสิ้น
ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา แต่มองเห็นได้ด้วยจินต์
จมูกไม่อาจได้กลิ่น-แต่รู้สึกลึกลึกข้างใน
คือความว่าง
ที่ไม่รู้สึกอ้างว้าง ไม่หวั่นไม่ไหว
เหมือนรู้สึกอุ่นในอากาศ ที่แม้จะไม่อาจมองเห็นกองไฟ
เหมือนหอมแห่งดอกไม้ดอกใหม่
ที่บอกฤดูใบไม้ผลิจะมาเยือน
ฉันหลงรักความว่างเปล่า
ทุกครั้งที่ปวดร้าว ฉันเอาความว่างเป็นเพื่อน
อาจด้วยไม่มี-จึงไม่จบ และอาจด้วยไม่พบ-จึงไม่เลือน
กาลเวลาค่อยคืบค่อยเคลื่อน
ฉันมีความว่างอยู่รอบตัวคอยเตือน..
.. ว่าฉันยังมีเธอ ..
25 สิงหาคม 2549 09:21 น.
หมอกจาง
เมื่อความรักเข้าตา
ฟ้าทั้งฟ้าก็สวยด้วยฟ้าอ่อน
ใบไม้ไหวก็คล้ายว่าคืออาวรณ์
ลมพัดแผ่วก็ทอดถอนว่าคิดถึง
เพียงกรุ่นในกลิ่นดิน
ก็ถวิลถึงกลิ่นเนื้อที่คำนึง
เห็นดอกไม้ใจก็ห่วงด้วยหวงหึง
หวั่นแมลงภู่ผึ้งมาดอมดม
เพียรจะเขียนกลอนหวานผสานถ้อย
แต่ดูเหมือนหวานยังน้อยไม่เหมาะสม
นั่งค้นหาคำใหม่ใหม่ในสายลม
เผื่อจะใช้มาเอ่ยชมเจ้าคนรัก
สั่นสั่นและหวั่นไหว
ใครหนอใครมายั่วใจให้เต้นหนัก
คิดถึง อย่างเปิดเผยไม่เคยพัก
นี่กระมังที่ว่ารัก..นั้นเข้าตา
22 สิงหาคม 2549 15:18 น.
หมอกจาง
เธอเห็นใบไม้ที่กำลังปลิวคว้างใบนั้นไหม
เธอเห็นระลอกคลื่นที่สะท้อนแดดระยิบระยับนั่นหรือเปล่า
เธอเห็นไหมยอดหญ้าที่ไหวเอน
รู้สึกได้ไหมยามที่สายลมพัดผาดผ่านผิว
เธอรู้สึกไหมถึงไออุ่นในแสงแดด
เธอมองเห็นสีสันของดอกไม้ได้กี่สี
เธอรู้ใช่ไหมว่าทำไมต้นไม้ถึงมีเงา
ฉันชี้ไปยังผิวน้ำผืนเดิมที่ยังคงระยิบระยับ
เธอรู้สึกได้ไหมถึงความห่วงหาอาทร
รู้สึกใจเต้นแรงยามอยู่ใกล้กัน..เหมือนฉันหรือเปล่า
รู้สึกไหมถึงใยบางบางแห่งความผูกพัน ที่ค่อยล้อมรัดอย่างอ่อนโยน
ใจเรามีหลุมแห่งความคิดถึง ที่ยิ่งถมก็เหมือนยิ่งลึก..
เธอถาม..ว่าความรักนั้นอยู่ที่ไหน..?
จับสายลมมาให้ฉันก่อน
จับแสงแดดมาให้ฉันก่อน
แล้วฉันจะจับความรักมาให้เธอ
8 สิงหาคม 2549 17:25 น.
หมอกจาง
แรกเช้า
ร่องรอยฝันบางเบายังคงเห็น
ความอาวรณ์อ่อนไหวที่ใจเป็น
ทิ้งสัมผัสชัดเจนไว้เนิ่นนาน
คิดถึง
ความรู้สึกฉันลึกซึ้งกว่าคำหวาน
และก็เหมือนจะคงอยู่ไปชั่วกาล
เวลาผันวันผ่านไม่คลอนแคลน
ไม่มีสิทธิ์
ไม่มีเลยแม้แต่คิดจะหวงแหน
ป่านนี้เธออยู่ดีไหมมีใครแทน
มีแขนใครให้หนุนแขนยามเธอนอน
ปวดร้าว
หนาวลมหนาวเหมือนเตือนคำเอื้อนอ้อน
เธอมีไหมใครเขาคอยเว้าวอน
รู้หรือเปล่าฉันอาทรล้นหััวใจ
ความรัก
สวยนักในนิยามที่หวามไหว
แต่เมื่อตัดกลับทิ้งเยื่อยังเหลือใย
สะท้อนเป็นหยดน้ำใส มาท่วมตา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1645
