25 กันยายน 2548 21:25 น.

ช้า..

หมอกจาง


ฉันเพิ่งรู้ เพิ่งสัมผัส
ถึงบางสิ่งที่โอบรัดอย่างเงียบเงียบ
เอื้อมมือแตะหยดน้ำค้างที่เย็นเฉียบ
ก็ยังไม่เย็นเยียบ..เท่าความรู้สึกข้างใน

เพิ่งรู้ เพิ่งลึกซึ้ง
เพิ่งรู้ตัวว่าครั้งหนึ่งเคยหวามไหว
เพิ่งรู้..เธอคิดถึงกัน..อย่างไร
และก็เพิ่งจะเข้าใจหัวใจตน

ที่ฉันเป็นคือพื้นหิน
ที่ไม่เคยยลยินต่อเม็ดฝน
คือดวงตาที่เห็นแต่เปลือกตาตน
หลงลืมมองใครบางคน..ดังคนไม่รู้ความ

เพิ่งรู้  เพิ่งเข้าใจ
ยามที่เธอไม่อยู่ใกล้..ฉันจึงตั้งคำถาม
ว่างเปล่าเท่าไรในฟ้าคราม
สัมผัสได้ก็เมื่อยามไม่มีเธอ
				
24 กันยายน 2548 09:16 น.

ไม่จำเป็น..

หมอกจาง


อย่าบอกว่าฉันควรทำอะไร
และอย่าบอกว่าสิ่งไหนถูกหรือผิด
เธออาจบอกฉันถึงสิ่งที่เธอคิด
แต่ฉันคือฉัน ที่ไม่ผูกติดกับความคิดใคร

ต่างคน ต่างมีความแตกต่าง
อย่าชวนฉันไปยืนอยู่ตรงกลาง ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้ว่าตรงไหน
ระหว่างเธอ ระหว่างฉัน ช่องว่างระหว่างกันห่างเท่าไร
ถ้าเธอยังตอบไม่ได้..
แล้วเธอจะเรียกว่าตรงไหนคือตรงกลาง

ไม่ต้องพยายามเดินเข้ามาใกล้
เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจฉันทุกอย่าง
เธอมีทางที่เธอฝัน.. และฉันก็มีทาง
ฟ้าไกล  ถนนกว้าง
มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องเลือกทาง..เดียวกัน				
19 กันยายน 2548 16:09 น.

ฉันไม่อยากให้ความรักมีปีก

หมอกจาง


ฉันไม่อยากให้ความรักมีปีก
ด้วยไม่รู้..
ว่ามันจะบินมา
หรือบินไป

ปลายปีกอ่อนนุ่ม..
นั้นคลี่ออกเพื่อซับ
หรือสร้างน้ำตา

วิงวอน..
ขอรักของฉัน
เดินดุ่มอย่างช้าช้า

ค่อยคืบ..
ค่อยเคลื่อนเข้ามา
และยามจากลา
วานค่อยค่อยจากไป
				
13 กันยายน 2548 14:29 น.

เกินซ่อน..

หมอกจาง


เมฆขาวบางบางบนท้องฟ้า
แม้หนาพอเอาวาจาไปฝากซ่อน
ก็หวั่นกลัวว่าเมื่อแดดนั้นแผดร้อน
จะเผยคำเว้าวอนให้เขาเห็น

ร่มเงาหนาทึบของดงไม้
ดอกใบก้านก่ายดูร่มเย็น
ทึบพอจะะเอารักไปหลบเร้น
ก็หวั่นลมพัดเอนจะเผยใจ

คิดถึง คิดถึง ดังเผือกร้อน
จะนั่งนอนไม่รู้วางไว้ตรงไหน
บ้านช่องห้องหอประตูใด
เอาไปวางแอบไว้ก็ไม่มิด

เมฆขาวบางบางที่กลางฟ้า
ฉันหลับตาข่มตาไม่สนิท
จากค่อยคืบค่อยเคลื่อนทีละนิด
รอยคิดถึงก็เกินปิด เกินซ่อนรอย..				
9 กันยายน 2548 05:50 น.

น้ำค้าง..

หมอกจาง


หยดน้ำค้างหนึ่งหยด
รินรดหล่นร่วงจากห้วงหาว
มีถ้อยแฝงฝากจากดวงดาว
ถึงเรื่องราวสวยสวยนับหมื่นแสน

ในหนึ่งหยดน้ำค้าง
กระจ่างสดใสคือตัวแทน
ผืนหญ้าโอบห้อมด้วยอ้อมแขน
ต้อนรับสู่แดนแห่งผืนดิน

กระจ่าง กระจ่างใส
ขับไล่มืดหม่นไปเสียสิ้น
เจิมรับแสงตะวันเป็นขวัญดิน
ชื้นก็กรุ่นหอมกลิ่นแห่งอรุณ

หยดน้ำค้างหนึ่งหยด
รินรดผ่านเพื่อเพียงเกื้อหนุน
ฝากอรุณสดใสไว้เป็นทุน
อิ่มอกอิ่มอุ่นละอองไอ

				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงหมอกจาง