26 กรกฎาคม 2548 11:55 น.
หมอกจาง
ในแสงแดด ในสายลม
ในรสขมของความทรงจำ
ในเมฆครึ้ม ในฝนพรำ
แฝงความดื่มด่ำไว้ในเรื่องราว
ในอ่อนไหว ในโหยหา
ในทุกเวลาที่ฉันย่างก้าว
ในหวานฉ่ำ ในปวดร้าว
ในทุกทุกคราวที่ฉันหลับตา
ในความอบอุ่นของทุกผ้าห่ม
ในทุกสายลมทั้งแรงและล้า
ในทุกทุกที่ ในทุกเวลา
ในทุกทุกครา..
..ฉันคิดถึงเธอ
21 กรกฎาคม 2548 18:42 น.
หมอกจาง
เจ้ากระต่ายตัวน้อยบนจันทร์เจ้า
เคยขอข้าวขอแกง ไม่เคยได้
วันนี้ขอความรักบ้าง ว่าอย่างไร
ขอคำตอบหน่อยได้ไหมจากดวงจันทร์
เจ้ากระต่ายตัวน้อยบนจันทร์เจ้า
ส่องแสงนวลกล่อมดาวให้หลับฝัน
คิดถึงเขาจนใจอ่อนมาค่อนวัน
เจ้ากระต่ายช่วยกล่อมฉันหน่อยได้ไหม..
20 กรกฎาคม 2548 12:24 น.
หมอกจาง
ฉันนั่งอยู่เงียบเงียบริมทะเล
ปล่อยเสียงคลื่นให้กล่อมเห่..ทุกทุกอย่าง
ปล่อยความรู้สึก..ทั้งชัดเจน และเลือนราง
ให้ฟ้าไกลทะเลกว้าง..ช่วยโอบล้อม
เปลือกหอยประดับประดาบนผืนทราย
ฟองคลื่นทิ้งรอยเรี่ยราย เป็นหย่อมหย่อม
อยากปลอมตัวเป็นผืนทราย ทอดกายยอม
ให้คลื่นสวยช่วยกล่อม ปลอบหัวใจ
วันนี้..ตรงนี้..ฉันไม่มีเรื่องเศร้าเศร้า
และก็คงไม่มีเรื่องเล่า..ของความหวั่นไหว
มีแต่ความพร่าเลือน ที่ไม่มีที่มา..ที่ไป
กุญแจที่ฉันมี..นั้นไม่อาจใช้ไข หีบของถ้อยคำ
ฉันนั่งอยู่เงียบเงียบ..ริมทะเล
ปล่อยให้เสียงคลื่นกล่อมเห่..ขณะฟ้าค่อยมืด ค่อยคล้ำ
ระบำทะเลยังคงเริงร่าย และสิ่งที่ไม่อาจตีความหมายยังเริงระบำ
สิ่งที่จะเป็นไปและเป็นอยู่ อาจมีความหมายแค่เป็นซ้ำ
................................................................
ถ้าเธออ่านจบ..แล้วไม่เข้าใจความหมายในถ้อยคำ..
ฉันก็คงต้องบอกย้ำ..ว่าฉันเองก็ไม่อาจอธิบาย
16 กรกฎาคม 2548 09:40 น.
หมอกจาง
เก็บตัว เก็บใจ เงียบงัน
เก็บฝัน ไม่ฝัน ไม่ใฝ่
เก็บรัก เก็บอยู่ กับใจ
ช่างคน ช่างใคร ช่างมัน
ไม่แบ่ง ไม่ปัน เรียกร้อง
ถือครอง แค่ความ คิดฉัน
ไม่คิด ไม่แคร์ ใครกัน
ต่างคน ต่างฝัน ต่างใจ
น้ำคำ น้ำใจ ใครเขา
ยึดถือ รังร้าว หม่นไหม้
เคยเจ็บ เคยร้าว เท่าไร
เคยอ่อน เคยไหว เท่าฟ้า
เก็บตัว เก็บใจ เงียบงัน
เก็บฝัน ไว้ใน กะลา
เก็บรัก เก็บห่วง โหยหา
ปิดฟ้า ทั้งฟ้า จากใจ
15 กรกฎาคม 2548 11:14 น.
หมอกจาง
ฉันมองออกนอกหน้าต่าง..เห็นไม้ใหญ่
ยินเสียงใบไม้ไหว..ด้วยดวงตา
และได้กลิ่นกระไอชื้นจากรื้นฝ้า
ที่กระจกหน้าต่างทา ..รอยละออง
ฉันนั่งตรงม้านั่งในกลางสวน
ท่ามกลางอวลไอเย็น...เป็นเมืองหมอง
ทุกทุกสิ่ง สงบงาม ตามครรลอง
ในไอป้องปกคลุม...กลุ่มหมอกบาง
ฉันมองออกนอกหน้าต่างที่กางกั้น
ที่แยก..ฉัน..ลม..ใบไม้ เหมือนไกลห่าง
ไร้รอยต่อสักเพียงน้อยแม้รอยราง
แต่ไอละออง..กลับทอดจางที่หว่างใจ
ฉันนั่งตรงม้านั่งในไอหนาว
ลมโบกพัด ทุกคราว ราวร้าวไหว
แต่ไอหมอกชื้นเย็น เป็นเหตุใด
กลับอุ่นอก อุ่นใจ เมื่อได้เยือน
ไม่อาจแตะ..ไม่อาจต้อง
ไอละอองกลับพรมใจเป็นรอยเปื้อน
แม้ผ่านแดด รุ่งจวบพลบ ไม่ลบเลือน
และไม่เหมือนละอองใดที่แล้วมา
และแม้ไม่อาจสัมผัส...
ความรู้สึกกลับแจ่มชัดราวอยู่เบื้องหน้า
และถึงเหมือนจะเลือนลาง...หากตัดสินทุกอย่าง ด้วยสายตา
แต่ความรู้สึกภายในกลับบอกว่า...ทุกอย่างช่างมีคุณค่า...
...กับใจ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1148
