30 กรกฎาคม 2547 16:01 น.
หมอกจาง
หัวใจเหมือนใบข้าว
ลมพัดก็พริ้วพราวตามลมไหว
น้ำค้างทิ้งคำให้ค้างใจ
ร่วงหล่นบนใบจนเปียกปอน
คืนหนาว..
แอบอุ่นไอดาวพอหนาวผ่อน
หัวใจที่รุมร้อน
ขาดรักห่มนอนกลับหนาวตาย
หัวใจเหมือนใบข้าว
รอลมรักจากเช้าจนจวบสาย
ทอดถอนใบเรียวโดยเปลี่ยวดาย
พอแดดวายก็ร่วงก็โรยรา..
28 กรกฎาคม 2547 13:41 น.
หมอกจาง
ฉันไม่ใช่ดอกไม้..
อาจแค่คล้ายยามหวั่นไหวเมื่อลมผ่าน
ฉันไม่ใช่คนของเมื่อวาน
และไม่อาจเป็นฝันของพรุ่งนี้
ไม่ใช่เงาของจันทร์เพ็ญ
ไม่ใช่ดาวแสงเย็นริบหรี่
ไม่ใช่ความหมายประดามี
ฉันยืนอยู่ตรงนี้มานานเนา
ไม่โค้ง ไม่ตรง
ไม่ได้มั่นคงอย่างภูเขา
เป็นเพียงผู้ชายสีเทาเทา
ที่บอกเธอถึงเรื่องเล่าที่ไร้ที่มา
ไม่วำคัญนักหรอกใช่ไหม
อย่าเพียรทำความเข้าใจกับฉันนักหนา
แค่หยุด แล้วมองลึกในดวงตา
ขอเพียงเชื่อเถอะว่า ฉันรักเธอ..
22 กรกฎาคม 2547 14:40 น.
หมอกจาง
เงียบงัน..
เธอจมอยู่กับความฝัน ฉันจมอยู่กับความเหงา
ความอ้างว้าง ทอดตัวจาง ปกคลุมเป็นเงา
ค่ำคืนยังเล่าเรื่องเก่า ยังเล่าเรื่องเศร้าที่ฉันคุ้นเคย
ทาง..
เธอและฉันต่างมีทางที่ไม่เปิดเผย
ทางอาจดูชิดใกล้ แต่ทอดต่อไปทางไหน ไม่รู้เลย
บางคำฉันไม่อาจเอ่ย ด้วยแววตาเธอนิ่งเฉยดั่งคืนไร้จันทร์
รกร้าง..
ไม่ใกล้ ไม่ห่าง เหมือนมีเยื่อใยบางบางทอดอยู่อย่างนั้น
ร้าง เพราะเธอไม่เคยใกล้ รก เพราะเธอไม่ไกลไปจากกัน
เดียวดายและไหวหวั่น..
อาจเพราะเราต่างช่างฝัน ต่างคนเคยเสียน้ำตา..
16 กรกฎาคม 2547 16:06 น.
หมอกจาง
น้อยใจ..
เธอคงมีใครอยู่ข้างข้าง
ความคิดถึงของเราเพียงเงาบาง
ที่ค่อยจืดค่อยจางแล้วเลือนหาย
ค่ำคืนนอนคะนึง
ใยคิดถึงแน่นเหนียวมิรู้คลาย
มีใครเล่าเข้าใจในความหมาย
คนคิดถึงเธอคล้ายใช่เพียงฉัน
น้อยใจ..
น้อยไปใช่ไหมความผูกพัน
หลบซ่อนเร้นเงาให้เฝ้าฝัน
เธอเอยฉันไหวหวั่น ฉันน้อยใจ..
7 กรกฎาคม 2547 11:04 น.
หมอกจาง
ตะวันขึ้น ตะวันตก
นั่งนับนกที่บินออกและบินเข้า
จากเช้าสายบ่ายค่ำจรดอีกเช้า
ฟ้ายังเล่าเรื่องเก่าเหมือนเหมือนเดิม
ไม่มีข่าวในลมพัดใบไม้ไหว
ไม่มีคำจากแหล่งไหนพัดมาเพิ่ม
ไม่มีรักมาเป็นเชื้อเพื่อแต่งเติม
ไม่มีแล้ว ไม่เหมือนเดิมคนใส่ใจ
เมื่อทุกข์ร้อนก็นอนหนาวในหนาวร้าง
เมื่อสับสนก็ไร้ทางว่าทางไหน
เมื่อคิดถึงก็ได้เพียงคิดถึงไป
คิดถึงลมที่พัดไกลแล้วลอยเลย
นั่งนับนกที่บินออกและบินเข้า
ปลอบหัวใจว่าอย่าเหงานะใจเอ๋ย
ก็เป็นอยู่อย่างนี้อย่างที่เคย
ที่ไหนเลยใครจะหวนมาใส่ใจ