23 มิถุนายน 2547 14:06 น.
หมอกจาง
มีกอไผ่สีเสียงเพียงสะอิ้น
มีน้ำค้างกลางคืนคอยกล่อมขวัญ
มีจันทร์เสี้ยวให้คอยจับนับคืนวัน
มีบันทึกเขียนฝันที่ฝันค้าง
มีสายลมคอยเล่าเรื่องอยู่ข้างหู
เล่าแต่เรื่องที่เคยรู้จวบสว่าง
วันเวลานั้นแสนหนักเมื่อรักจาง
ความคิดถึงยังลอยคว้าง ว่าคิดถึง
หากว่ารักเรียงได้เหมือนถักสร้อย
จะค่อยเรียงค่อยร้อยสักเส้นหนึ่ง
ควั่นเชือกเหนียวจากความครุ่นคะนึง
ปั้นลูกปัดกลมกลึงจากน้ำตา
กระท่อมเจ้าเอยเคยมีรัก
มาบัดนี้ไม่เคยพักจากปวดปร่า
ดอกโศกบานจากกิ่งเศร้าด้วยเหงาพา
เมื่อยามรักโรยรา จนไร้รอย
17 มิถุนายน 2547 14:45 น.
หมอกจาง
จากที่เคยผูกพันในวันก่อน
ทุกเวลาหนาวร้อนเคยห่วงหา
เคยห่วงใยเมื่อยามอยู่ไกลตา
เคยซาบซึ้งพึ่งพายามลำเค็ญ
แต่วันนี้มีบางอย่างที่เจ็บปวด
เธอซ่อนลวดหนามร้ายไว้แฝงเร้น
ซุกมีดรอเชือดอย่างเลือดเย็น
หากว่าเผลอมองไม่เห็นก็คงตาย
จะตัดพ้อต่อว่าคงหน้าซื่อ
จะให้รับนั้นหรือคงอย่าหมาย
ด้วยว่าคดตั้งแต่ต้นจนจรดปลาย
คงยากเกินจะดัดได้ด้วยกำลัง
ขออโหสิกรรมที่เกิดก่อ
จะขอหยุดขอพอกับความหลัง
เมื่อใจจริงถูกเปลี่ยนเป็นชิงชัง
ก็อย่าฉุดอย่ารั้ง.. พอฉันพอ
8 มิถุนายน 2547 13:02 น.
หมอกจาง
คิดถึง..
คำเดียวแผ่วๆ..
ผลุบๆโผล่ๆหาย
กลางแดด..
ใบไม้พลิ้ว
ชายเสื้อพัดปลิว
เพิ่งรู้ว่าลมพัด
เหรียญ.. ในกระเป๋าเสื้อ
ร่วงหล่น กลิ้งหาย..
มองหา.. ไม่เห็น..
ท่ามกลางรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
ท่ามกลางผู้คนมากหลาย
เหงาเงียบๆ..
..เพิ่งรู้.. ว่าคิดถึง
4 มิถุนายน 2547 13:19 น.
หมอกจาง
อะไร.. ที่แปลกและแตกต่าง
มีอะไรบางอย่างที่ห่างหาย
ไม่ได้ลดน้อยลงไปมากมาย
แต่บางครั้งก็กลับคล้ายไม่มีเหลือ
อะไร..ที่แตกต่าง
เธอจัดวางฉันไว้อย่างคลุมเคลือ
เป็นแค่ฟืนที่เปียกฝนจนสิ้นเชื้อ
หรือเป็นถ่านที่ซ่อนเผื่อไว้จุดไฟ
..แปลก และแตกต่าง
จนไม่รู้ถูกเธอวางไว้ตรงไหน
แค่หนึ่งคนที่เธอใกล้หมดใจ
หรือคือคนที่ใช่ ของพรุ่งนี้
แปลก และแตกต่าง
ค้นเหตุผลทุกอย่าง ประดามี
ล้วนไม่มีเหตุผลใดจะบ่งชี้
กับสิ่งที่เธอคงรู้ดี อยู่แก่ใจ
1 มิถุนายน 2547 14:24 น.
หมอกจาง
หอมหอมในไอลม
อาจเป็นกลิ่นจากเรือนผมที่ลมผ่าน
อยากขอบคุณที่ทิ้งหอมไว้เป็นทาน
พอเก็บไปฝันหวานได้น้อยหนึ่ง
แผ่วแผ่วเพียงผ่านตา
หวานเจ้าเอยหวานกว่าหยาดน้ำผึ้ง
เจ้ากระต่ายตัวน้อยสอยไม่ถึง
ไม่อาจเอื้อมคว้าดึงจึงอาลัย
ในรอยยิ้มมีไออุ่น
เก็บไปหนุนนอนฝันเพราะหวั่นไหว
หากแววตามีเยื่อใย
ใจเจ้าเอยคงลอยไปข้ามขอบฟ้า
หอมหอมในไอลม
รักผสมกับคิดถึงจึงปวดปร่า
เก็บเอาไว้แค่หวานใจกับหวานตา
ไม่อาจก้ำหรือเกินกว่า ความคำนึง