25 พฤษภาคม 2547 11:33 น.
หมอกจาง
ใบไม้เพียงหนึ่งใบ..
ร่วงลงไปก็เป็นเพียงใบไม้ร่วง
ไม่ทิ้งเยื่อเหลือใยให้ถามทวง
เป็นเรื่องราวที่เปล่ากลวงจากความหลัง
ใบไม้ร่วงเพียงหนึ่งใบ..
ทำไมน้ำตาฉันจึงหลั่ง
ใบไม้ร่วงน้ำตาร่วงด้วยทุกครั้ง
เพราะที่ร่วงคือความหลังใช่ใบไม้
คือความแตกต่าง..
เมื่อความรู้สึกที่บอบบางเริ่มจางหาย
สิ่งที่ร่วงจากมือเธอคือเม็ดทราย
แต่ทุกเม็ด คือความหลังมากมายสำหรับฉัน
เราสองคน..
มีเหตุและมีผลที่กางกั้น
มีวันเวลาที่ดี.. มีกันและกัน
และมีความแตกต่างระหว่างฉัน.. กับเธอ
19 พฤษภาคม 2547 10:47 น.
หมอกจาง
ธรรมดา..
เมฆอาจครึ้มบนท้องฟ้าจนดูหมอง
แต่หากมองหากนึกอย่างตรึกตรอง
การมีเมฆคือครรลองแห่งท้องฟ้า
เหงาที่คลุมหัวใจให้เย็นเฉียบ
อาจจะเทียบว่าคือเมฆแห่งเหว่ว้า
และถึงวันที่หวั่นไหวในน้ำตา
ก็จะคิดเสียว่าเพียงฝนพรำ
ณ ที่ซึ่งกึ่งกลางระหว่างรัก
ได้แต่ครวญคิดถึงนักอยู่ร่ำร่ำ
จะฝากรักก็กลัวร้อยเป็นรอยช้ำ
จะฝากคำกลัวตัดคำให้ช้ำใจ
ธรรมดา..
ทอดถอน..ตัดใจว่าคงเกินใฝ่
เหงาจะรุม ช้ำจะเร้น ในหัวใจ
ก็ไม่ต่างอะไร กับเป็นมา..
11 พฤษภาคม 2547 12:01 น.
หมอกจาง
มองหนังสือเล่มเก่า
ความเหงาค่อยคืบเข้ามาเงียบเงียบ
เพลงเบาเบากล่อมใจให้เย็นเฉียบ
เป็นความรู้สึกเรียบเรียบ ว่าคิดถึง
ไม่รุ่มร้อนทุรน
ไม่บ้าบ่น บูดบึ้ง
ไม่ได้เศร้า แล้วก็อาจไม่ซาบซึ้ง
เป็นแค่ความคิดถึงธรรมดา
ความทรงจำของปลาต่อสายน้ำ
ไม่อาจเปรียบกับความช้ำ ด้วยลึกกว่า
ความผูกพันที่เมฆมีต่อท้องฟ้า
ความหมายมากเกินวาจาในฝนพรำ
..ก้อคิดถึง
เพียงเท่านี้คำหนึ่งที่กล่าวย้ำ
อย่าตีค่าให้ด้อยด้วยน้อยคำ
อย่าตีค่าคำที่พร่ำแค่ลมลวง..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1407
