23 ธันวาคม 2547 14:53 น.
หมอกจาง
ฉันส่งข่าวให้เธอ จากมุมหนึ่งของฟากฟ้า
มุมหนึ่ง.. ซึ่งเธอไม่อาจรู้ว่า.. ตรงไหน
มุมที่ต้นไม้นั้นแห้ง แล้ง จนไม่อาจผลิใบ
มุม.. ที่ความสดใสนั้นมีสีเทา
มุมหนึ่งของฟากฟ้า..
มุมซึ่งมิใช่แค่ความเหว่ว้าจะมีความหมายว่าเหงา
มุม..ที่แม้ความคิดคำนึงเพียงเบาเบา
ก็อาจที่จะสร้างความปวดร้าวให้หัวใจ
ฉันส่งข่าวจากมุมหนึ่งของฟากฟ้า
ที่ความห่างไกลมีความหมายว่า..รอการอยู่ใกล้
ที่ความใกล้ชิดนั้น..คือการรอวันต้องห่างไกล
มุมหนึ่ง..ซึ่งหัวใจฉันอับจนหนทาง..
20 ธันวาคม 2547 10:40 น.
หมอกจาง
เจ้าลมเฉื่อยโชยผ่านม่านไอหมอก
ดอกรักเอ๋ยออกดอกตั้งแต่เช้า
หวนคิดถึงรอยยิ้มเจ้าพริ้มเพรา
ภาพความหลังเก่าเก่าเคาะประตู
ฝากกลอนกานต์หวานหูกับภู่ผึ้ง
ดอกไม้เอ๋ยซึ้ง-ไม่ซึ้งอยากจะรู้
อาจไม่หวานพอจะเทียบเปรียบคำครู
แต่คงหวานพอให้รู้ว่าฝากรัก
คิดถึงยามแนบเนื้อเจ้านุ่มนิ่ม
ที่เคยเย้ายั่วให้ยิ้มยามหนุนตัก
คิดถึงแก้มเนื้ออ่อนนั้นอ่อนนัก
คิดถึงจนแทบกอดรักหลับตาตาย
เจ้าลมเฉื่อยโชยผ่านม่านไอหมอก
ดอกรักเอ๋ยวอนออกดอกจวบยามสาย
แม้บ่ายดึกให้รักอยู่มิรู้คลาย
อย่าราโรยแหนงหน่าย กับเวลา
13 ธันวาคม 2547 17:45 น.
หมอกจาง
หัวใจฉันชินและเฉยชา
อาจเป็นเพราะกาลเวลานั้นกัดกร่อน
มองภาพความหลังอย่างอาวรณ์
แต่ห่างไกลจากรุ่มร้อน รู้สึกรู้สา
ช้ำ ฉันยังคงช้ำอยู่..
เธออาจรู้และเห็นได้ในแววตา
เหงา.. ใช่ฉันเหงาและเหว่ว้า
แต่ฉันชินเกินกว่าจะทรมาน
วันคืนผ่านไปสักเท่าไหร่
แผลก็ลึกลงไป เท่าวันที่ผ่าน
เจ็บนับแต่เนิ่น จนเกินกว่าคำว่านาน
จนดูเหมือนว่ากร้านและเฉยชิน
หัวใจฉันหลงทาง
หลงอยู่ในความอ้างว้างไม่รู้สิ้น
บอกหัวใจกางปีกเถิดกางปีกบิน
ใจเจ้ากลับก้มลงดิน..รับชะตา
6 ธันวาคม 2547 09:36 น.
หมอกจาง
ฉันปลูกดอกไม้
บนที่รกร้าง ริมข้างทาง
เพื่อให้เติบโตและเบ่งบาน
เป็นดอกไม้ไร้เจ้าของ
เพื่อยามใครเดินผ่าน เขาจะชี้ชวนกันดู
อาจเดินเข้าใกล้ เพื่อก้มหน้าลงสูดดม
ตามสบาย..
ด้วยว่าดอกไม้นั้น มิได้เป็นของผู้ใด
ฉันปลูกดอกไม้
วอนเธออย่าเด็ดดอกไม้
ฉัน ไม่อาจเป็นเจ้าของเพียงเพราะการปลูก
เฉกเช่นเธอ ที่ไม่อาจเป็นเจ้าของเพราะการเด็ด..
ดอกไม้ไร้เจ้าของ
เธอจะชื่นชมมันได้ไหม
เพียงชื่นชม..
โดยที่ไม่ต้องครอบครอง..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1618
