31 พฤษภาคม 2553 21:30 น.
หนูสน
เวลาว่าง นั่งเมาท์แมว ตามประสา
ช่างสรรหา ร้อยเรื่องราว เล่าขับขาน
วัยจอมแก่น ใส่คอซอง กระโปรงบาน
ย้อนวันวาน หัวเราะร่า น่าชื่นใจ
ไปเรื่องโน้น มาเรื่องนี้ ที่ฉงน
พูดวกวน เลี้ยวมาเรื่อง รถเมล์ได้
วิพากษ์เรื่อง วิจารณ์ราว เล่ากันไป
แอบเทสี ตีไข่ใส่ ได้เฮฮา
ไอ้เจ้ารถ กระแป๋งป๋อง ท่องตีนผี
เปลี่ยนโฉมสี เฉดสีสัน กันถ้วนหน้า
จากเขียวมอม ย้อมแมวส้ม สีเตะตา
มีคำถาม ตามตามมา เพื่ออะไร
พี่มูมู่ เม้าท์แมงแมวแล้วออกท่า
ยกแขนตั้ง กางยืดขา เป็นหลักไว้
โชว์น้องน้อง ร่วมวงเมาท์ จงเข้าใจ
ขึ้นรถเมล์ จับหลักไว้ ให้จงดี
รถเมล์เหยียบพุ่งทะยาน ไปข้างหน้า
อย่ารอช้า แอ่นตัวตาม อย่างเร็วรี่
โยกซ้ายขวา ตามจังหวะ อย่ารอรี
เมล์ตีนผี เจ้าเก่าเก่า ซิ่งตามใจ
รถเมล์มี แถวนั่งเดียว ริมหน้าต่าง
นอกนั้นต้อง ยืนสุดทาง เกาะเกี่ยวไว้
ราวเจ้ากรรม ทำอยู่สูง อย่างขัดใจ
ฉันคนเตี้ย เอื้อมสุดได้ ไม่นำพา
ประคองตัว ประคองตน จนถึงบ้าน
คนยืนล้น ยัดทะนาน มีปัญหา
ดูฟังพี่ มูมู่โม้ ชินหูตา
บ่นระอา แกมหน้าเบ้ รถเมล์ไทย
หลากผู้คน หลายความคิด สะกิดอยู่
รถเมล์ดู ดังเรื่องเปลี่ยน ขวดเหล้าใหม่
เหล้ารสเดิม กลิ่นเดิมเดิม ยังอยู่ใน
เปลี่ยนขวดใส่ในของเก่า เท่านั้นเอง
31 พฤษภาคม 2553 15:47 น.
หนูสน
เพราะอะไร จึงอยาก ได้รู้จัก
เพราะความรัก ใช่ไหม ใคร่ค้นหา
เพราะสงสาร ห่วงใย ใกล้ชิดตา
เพราะอะไร นำพา มาพบกัน
เธอคือใคร อย่างไร ใคร่อยากรู้
เธอคือผู้ คุ้มครอง ใช่หรือนั่น
เธอคือผู้ ดูแล หัวใจกัน
เธอคือใคร ให้ฉัน รู้สึกดี
คือเธอนั้น ใช่ไหม ได้พิงพึ่ง
คือคิดถึง คะนึง ทุกถิ่นที่
คืออุ่นใจ ชิดใกล้ ทุกนาที
คือเธอนั้น ฉันนี้ จำขึ้นใจ
ชายคนนี้ เคียงข้าง มิห่างหนี
ชายคนที่ เปี่ยมรัก ไม่ผลักไส
ชายคนที่ ปลอบโยน อย่างห่วงใย
ชายคนนี้ ใช่ไหม ได้ใกล้เธอ
ในความฝัน มีเธอ อยู่คอยเฝ้า
ในความจริง ความเหงา เข้าเมื่อเผลอ
ในความฝัน มีเพียง ฉันและเธอ
ในความจริง เสมอ เพ้อเดียวดาย
ฝันฟ้าฝน ครื่นครั่น สนั่นไหว
ฝันเธอถือ ร่มให้ ใจไม่หาย
ฝันลมลม แล้งแล้ง แต่งนิยาย
ฝันสลาย แม่ร้องปลุก ลุกได้แล้ว!
28 พฤษภาคม 2553 22:09 น.
หนูสน
เพียงรัก จักเฝ้ารอ ขอเป็นหนึ่ง
เพียงรัก จักพิงพึ่ง คะนึงหา
เพียงรัก จักหนักแน่น พสุธา
เพียงรัก จักเมตตา เอื้ออารี
เพราะรัก จึงไร้ซึ่ง พรมแดน
เพราะรัก จึงตอบแทน ไม่ห่างหนี
เพราะรัก จึงเชื่อมั่น และภักดี
เพราะรัก จึงรักที่ ที่เป็นเธอ
ขอเพียงอยู่ กับคุณ ตลอดไป
วันเวลา หมุนไว ยังเสมอ
จนเราแก่ เฒ่าชรา ลืมหลงเบลอ
เป็นโรคอัลไซเมอร์ตามครรลอง
ถึงอย่างไร เราคงมี กันและกัน
อยู่ในนั้น ในหัวใจ ใช่สมอง
จะรักกัน ทุกวัน สมดังปอง
จนกว่าเรา ทั้งสอง จะหมดลม...
ขอให้ผมได้เป็นผู้ชายที่อยู่กับคุณตลอดไปได้หรือเปล่า
ไม่ว่าอีกสิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี...จนผมกับคุณกลายเป็นคุณตาคุณยายแก่ๆ...
และไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง สำหรับผม บอกได้เลยว่า
คุณจะเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่อยู่ในหัวใจของผมตลอดไป...
ต่อให้ถึงเวลาที่ผมกลายเป็นคุณตาที่เริ่มมีอาการอัลไซเมอร์แล้วก็ตาม...
เพราะคุณอยู่ในหัวใจ ไม่ใช่สมอง...
ผมจะรักคุณอย่างนี้...จนกว่าหัวใจจะหยุดเต้น...
ฉันเองก็รู้สึกว่าคุณจะเป็นคนที่ฉันจำได้ด้วยหัวใจ
แม้แต่ตอนที่เป็นคุณยายแก่ๆที่หลงๆลืมๆเหมือนกัน...)
หน้าส่วนตัว
1430
