29 พฤศจิกายน 2547 04:22 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เมื่อดวงใจมั่นรักใครสักหน
จะดิ้นรนเฝ้าจิตคิดถวิลหา
จะถนอมออมรักเคียงนิทรา
ส่งวาจารำพันหน้ารูปเธอ
เมื่อดวงใจรักมั่นอย่าหวั่นจิต
ต้องพยายามใกล้ชิดดลจิตให้
ส่งความรักภักดีมีห่วงใย
เพื่อก่อเกิดสายใยใจผูกพัน
เมื่อเฝ้ามองผองใจมั่นในรัก
สุดห้ามหักใจนักไม่สับสน
โอ้ว่าวาสนาเราคนจน
เจ้าน่ามนเมินหน้าไม่เหลียวแล
หากมีจิตมั่นรักสักเพียงนิด
หากแต่คิดมีรักอีกสักสอง
หากแม้ตัวนางอยากคิดลอง
หากสมปองพบรักที่ยั่งยืน
ตัวข้านั่นมาหลังซักหวั่นจิต
นั่งมองคิดสับสน วนแปรผัน
อันตัวเจ้าครองคู่เป็นอยู่นั่น
ตัวข้าอันแทรกแซกไม่ดีปอง
แต่อยากเอ่ยวาจาให้ทราบจิต
อยากเป็นมิตรคบหาให้เราสอง
เข้าใจกันแม้นไม่รักไม่อยากลอง
รักเราสองที่เป็นมาเจ้าอยู่ใย
อยากเอ่ยถ้อยคำที่หวานจิต
ให้ฟังนิดสักสองคำจะได้ไหม
อันคำแรกบอกว่า รัก สุดหัวใจ
คำต่อไป อยากว่า จริง ไม่โลเล
คำที่บอกออกเล่าให้ฟังว่า
ทบทวนมาบอกกลับตอบสักหน
ทั้งที่รู้คำตอบเข้าใจตน
แต่อยากทนรับไว้ในอุรา
อยากบอกเล่าเป็นวาจานั่นก็ยาก
จึงเลยฝากบทกลอนที่ห่วงหา
ให้รับฟังแทนใจเหมือนโทรมา
ฟังวาจาแทนกลอนจากใจเรา
เพรียกไพร
13 ตุลาคม 2547 20:35 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เสียเถิดเสียน้ำตาสักให้พอ
อย่ามัวรอเศร้าทุกข์ไม่สุขใส
อย่าทำเป็นหมองเศร้าเมาอาลัย
อย่าทำใจเป็นดั่งใจทรมาน
เมื่อย่อมรักมักทุกมีสุขสม
ใจดวงระทมเพราะรักปมสุดแสน
จากไปแล้วไปไกลไกลสุดแดน
หากแม้นเจอะอย่าพบพากลับมาเลย
อีกครั้งคราความรักมักบินหนี
เหมือนวาจีถ้อยรักอันฉ่ำหวาน
หลอกลวงเล่ห์เพทุบายสนุกสุขสำราญ
ดั่งนิทานเลี้ยงแกะเล่ห์หลอกกัน
ครั้งแรกรักมักพูดบ่อยว่ารัก
สุดห้ามหักรักแท้ไม่แปรผัน
ความรักพี่สุดซึ้งตรึงนิรันต์
รักไม่ผันแปรเปลี่ยนเรียงเป็นสอง
เมื่อรักจางทางยากอันใดเล่า
น้ำตาลเมาอุ้มดืมให้เสียผล
พี่จากหนีไม่รักแล้วน่ามล
นี่หรือคนว่ารักแท้แน่นิรันต์
13 ตุลาคม 2547 18:10 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เพรียกไพรพร้องร้องก้องเรียกเสียง
ส่งสำเนียงแจ้วจาไพน่าหวาน
ส่งความสุขไปทั่งให้สำราญ
ร้องเป็นเพลงขับขานกล่อมลำเนา
ไพรนภาฟ้ากว้างร่วงใบไม้
หล่นลงหายปลิวไปกับสายฝน
โอวาสนาเป็นแค่ดั่งสายลม
ไม่มีผลปลิวหายร่างจางไป
เปรียบความรักค่ำคืนฝันละเมอ
เห็นหน้าเธอไม่จืดจางบางไปไหน
รักแรกเริ่มเมื่อวันศุกร์เป็นสุขใจ
ไม่ทันไรสามวันรักกลมเกลียว
เป็นดั่งเชื้อติดไปลุกลามไหม้
เร็วดังใจเบนซินติดไหม้ขอน
อันความรักแบบนี้เป็นสื่อซ้อน
รักปอนปอนแบบว่าหรือได้นาน
13 ตุลาคม 2547 17:52 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เจ็บอีกคราครั้งนั้ดั่งประหาร
ใจสุดเจ็บแสบร้อนรนทรมาน
ดั่งประหารข้าเสียจนชีพวาย
โอนวลน้องเยาว์วัย
ช่างกระทำได้นี่กระไร
ใจหนอใจสั่งฆ่าจริงเสียเถิดไม่
ดีกว่าปล่อยให้ทรมาน
ครั้งสองอีกหน ไหนเล่าพี่ต้องทนน้องยา
แยกเสียดีกว่า
อย่าพบกันอีกเลย......น้องแก้ว
9 ตุลาคม 2547 10:48 น.
หนุ่มเพรียกไพร
ยืนยิ้มแย้ม...แอบฝาพาตาดู
มือไม่อยู่เกาะป่ายลายข้างฝา
หลุบโผล่มองเข้าออกอยู่เป็นครา
เพ่งสายตามองดูอยู่ผู้เดียว
หัวใจเต้นระรั่วดั่งกลองเต้น
สิ่งที่เห็นสวยสดงดงามไฉน
มีรูปร่างอ่อนบางร่างสมวัย
นึกในใจอยากเข้าไปใกล้ดู
ส่งเจรจาน่าฟังเสียงไพเราะ
ช่างเหมาะเจาะริมผิวงดงามเหลือ
แม่อนงค์เอวบางสาวนาเกลือ
โปรดเอื้อเฟื้อเผื่อใจให้ข้าบ้าง
หน้าส่วนตัว
1275
