11 กรกฎาคม 2546 10:53 น.
หนึ่งเดียวคนนี้
ก็อาจเป็นบ้าง
ระหว่างทางของความรู้สึก
รวดร้าวหวั่นไหวลึก ๆ
รู้สึกเหมือนต้องรอใคร
ไม่ได้เพ้อฝัน
แต่มันเป็นความจริงเข้าใจไหม
ปวดปร่าลึกกว่าใคร ๆ
ทำได้เพียงเฝ้ามอง
รู้ว่าเธอไม่ใช่ของฉัน
แต่มันไม่ผิดใช่ไหม
เมื่อเรารู้สึกว่าใคร
คล้าย ๆ เคยรักเรา
ก็แค่ปวดร้าวนิด ๆ
สะกิดแผลแค่วันเหงา
จะเก็บเธอไว้เป็นเงา
ปวดร้าวแค่ในใจ
11 กรกฎาคม 2546 10:50 น.
หนึ่งเดียวคนนี้
ท้องฟ้ากว้างนะ
กว้างจนรู้สึกเหงา
มีเพียงสายลมแผ่วเบา
บอกอย่าเหงาและเศร้าเลย
11 กรกฎาคม 2546 10:49 น.
หนึ่งเดียวคนนี้
บางครั้งในความรู้สึกของใจ
คุณมีความหมายเหลือเกินรู้ไหม
ฉันแอบศรัทธาห่วงใย
แต่ไม่กล้าคิดอะไรเกินเลย
กลัวจะเป็นฝ่ายผิด
คุณไม่คิดสานต่อแต่เมินเฉย
จึงเก็บงำความรู้สึกไว้เหมือนเคย
ไม่กล้าเอ่ยเพราะไม่มั่นใจ
เพราะบางทีรู้สึกว่าคุณเป็นเพื่อน
ความเหงาลบเลือนเมื่อคุณอยู่ใกล้
บางทีเหมือนมีเพียงเท่านั้นในหัวใจ
คือคุณมิใช่ใครที่หัวใจเฝ้ารอ
ฉันจึงยืนอยู่กับความว้าวุ่น
ไม่รู้ว่าคุณควรอยู่ตรงไหน
เป็นคนที่มีความหมายลึกซึ้งในใจ
หรือเป็นเพียงเพื่อนที่คอยห่วงใยเท่านั้นเอง
11 กรกฎาคม 2546 10:47 น.
หนึ่งเดียวคนนี้
ถ้าแค่คิดถึงยังทำไม่ได้
ก็ไม่หวังความห่วงใยจากเธอแล้ว
แค่จะส่งข่าวยังไม่มีวี่แวว
ก็ไม่หวังว่าห่างกันแล้วจะเหมือนเดิม
ยิ่งนานความรักยิ่งจืดจาง
ยิ่งไกลความเมินหมางก็ยิ่งเพิ่ม
ไม่เหลือความรู้สึกดีดีมาต่อเติม
ระหว่างเราก็ไม่เหมือนเดิมที่ผูกพันธ์
ทำได้แค่นี้คือบอกลา
เหนี่ยวรั้งไว้ให้ใจล้าก็เท่านั้น
ไม่มีประโยชน์อะไรจะดึงดัน
เมื่อไม่มีให้ฉันแม้ความจริงใจ
11 กรกฎาคม 2546 10:44 น.
หนึ่งเดียวคนนี้
คุณเคยรู้บ้างไหม
การรอคอยใครเป็นความรู้สึกที่วุ่นว้า
การรอคอยนั้นอาจเป็นเรื่องเสียเวลา
และไม่มีคุณค่าเมื่อฝ่ายหนึ่งเปลี่ยนใจ
ฉันไม่กล้ารอคุณ
เพราะสับสนอยู่ระหว่างความอบอุ่นและหวาดไหว
กลัวเหลือเกินว่าคุณจะเปลี่ยนไป
กลัวว่าอะไร ๆ จะไม่เหมือนเดิม
ฉันจึงไม่กล้าเดินหน้า
ยังอยู่กับเวลาที่เป็นจุดเริ่ม
สัญญาได้ไหมจะเป็นคนเดิม
แล้วฉันจะเริ่มการรอคอย
หน้าส่วนตัว
586
