31 มีนาคม 2547 17:55 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
ขอโทษ...ที่บอกเธอว่า ฉันห่วง
ไม่เคยคิดรั้งหน่วง ให้เธอจมอยู่กับฉันคนนี้
เรื่องเธอกับเขา..ฉันก็พอเข้าใจอะไรๆ ได้ดี
ไม่ได้ตั้งใจนะ ว่าความรู้สึกที่ฉันมี จะรบกวนใคร
ไม่ได้อยากเป็นตัวการหรือต้นเหตุ
ไม่เคยคิดลํ้าเขต ที่เธอขีดเอาไว้ให้
เราจบกันแล้ว..ไม่เกี่ยวกันแล้ว จากนี้ต่อไป
ที่มาวันนี้ไม่ใช่อยากให้มีการผิดใจ หรือระแวง
ขอโทษ ที่จริงใจกับความรู้สึก...
ความในใจที่ควรปิดตายผนึก ไปพร้อมหยดนํ้าตาที่แห้ง
โปรดอย่าถือสา คนที่รักเธอเสมอมาไม่เปลี่ยนแปลง
หัวใจมันไม่อาจเสแสร้ง ไม่อาจตีหน้าแกล้ง...ว่าลืมเธอ
............................................................
มาถึงตอนจบของกลอนเซต.....ฉันแพ้ ฉันอ่อนแอ ฉันห่วง.........
หวังว่าเพื่อนๆ คงจะชอบ
....
ช่วงนี้งานยุ่งมากๆ ไม่ว่างแม้แต่วันเดียว
เหนื่อยจัง
ก็เลยไม่ค่อยได้ไปทักทายใครเลย
แล้วอีกอย่าง คอมมันเกเรช่วงนี้
ลงความเห้นแล้วมันไม่ติด ไม่รู้เป้นไร
ก็เลยโพสกลอนได้อย่างเดียว
สื่อสารกับใครไม่ได้เลย
แย่จัง
^_____^
มีคนบอกว่าช่วงนี้กลอนเศร้าเยอะแล้ว
งั้นคราวหน้าจะหากลอนหวานๆ มาให้อ่านนะครับ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
29 มีนาคม 2547 17:29 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
. . . .ฉั น อ่ อ น แ อ . . .
........
มีใครบ้างไหมห่วงใยคนอ่อนแอ...
หลงทางยํ่าแย่ ต่อการพ่ายแพ้ความรู้สึก
หลงกลเดินว่ายวนอยู่ในหลุมพรางแสนลึก
และถูกปิกผนึก อยู่ใต้เงาตึกใต้แสงพระจันทร์
อ่อนแอ...แม้เพียงแค่จะหายใจ
อยากซุกซ่อนตัวเองไว้ อยู่ใต้บันไดแห่งคืนฝัน
ปิดหน้าต่างเอาไว้ ซ่อนนํ้าตาที่ไหลจากดวงตะวัน
มุมที่มืดมิดที่สุดแห่งนั้น คือที่ที่ฉัน พรํ่าฝันรำพึง
หรือฉันจะเกิดมาเพื่อตายไปเพียงลำพัง
ไม่อาจส่งเสียงให้ใครได้ฟัง ไร้ที่พึ่ง
รับรู้แค่ว่า เสี้ยวเวลาที่ผ่านเข้ามาวันนึงวันนึง
มีเพื่อให้ฉันเดินไปถึง ความเดียวดาย
ฝัน ฉันฝัน..เพ้อ ฉันเพ้อ..
ฉันไขว่คว้า ฉันเอ่ยละเมอ ฉันคอยหาย
นานแสนนาน ก่อนถึงวัน ดวงดาวจะวางวาย
ฉันอ่อนแอ ฉันแพ้พ่าย ต่อการตามหาความหมาย ให้ตัวเอง
...........................
เคยเหนื่อยบ้างไหม
กับการดูแลห่วงใย หัวใจตัวเอง
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
27 มีนาคม 2547 14:58 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
อยากรั้งเธอไว้ได้นานกว่าวันนี้...
แต่คงฝืนใจเธอเต็มที กับการพบหน้า
ปล่อยมือเธอไป แล้วก็ใช้มือตัวเองปาดนํ้าตา
รู้ไหม การพูดคำว่าลา..มันยากมากกว่า การหายใจ
มันก็จริง ที่ฉันยังอยู่ได้แม้ไม่มีเรา...
แต่ความเชื่อมั่นมันก็จางเบา หวาดไหว
ยังมีแรงเดิน แต่มันล้าเกินไม่รู้จะเดินต่อไปทำไม
ชีวิตยังอยู่ได้ แต่ก็เหมือนไร้หัวใจเต็มที
ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบความทรงจำที่เจ็บ....
ไม่อยากซ่อนเก็บ ความรู้สึกที่อยากหนี
มันอยู่ที่ฉันทั้งหมด รู้ไหมคนดี...
เรื่องราวของเราทุกนาที ยังอยู่ตรงนี้ที่หัวใจ
บทบาทของคนเข้มแข็งฉันเล่นไม่เก่ง...
กำกับหัวใจตัวเอง ก็ยังฝืนเกร็ง รอนอ่อนไหว
ฉันเหนื่อย ฉันแพ้ ฉันอ่อนแอ เกินใคร
รู้ว่าต้องมีชีวิตใหม่ แต่จะอยู่ไปเพื่อใคร...ไม่รู้เลย....
...............................
อ่ อ น แ อ . . . . แ ม้ เ พี ย ง แ ค่ จ ะ ห า ย ใ จ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
26 มีนาคม 2547 12:04 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
รอนแรม มีแค่ตัวเองที่หนุนแก้มอยู่กับคืนวัน
เหงาคนเดียวจนใจสั่น อยู่ใต้แสงพระจันทร์ที่หวั่นไหว
ฟังเพลงคนเดียว กินข้าวลำพัง ไม่มีใคร...
ไม่มีคนกินจุมาแย่งกินลูกชิ้นนํ้าใส ไม่มีใครคอยจับมือ
สารภาพว่าอยู่คนเดียวไม่ชินแล้ว...
อยากได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ว ชอบเถียงชอบดื้อ
อยากบีบจมูกรั้นๆ เวลาฉันขัดใจ ไม่หือไม่อือ
อยากกลับไปเรียกชื่อ...คนคุ้นเคย
คอยฉันนะ...วันพรุ่งนี้
จะเอาความเหงาหอบใหญ่จากที่นี่ ไปพรํ่าเอ่ย
ให้เธอช่วยปลอบ ช่วยโอบกอดเหมือนที่เคย
จะเอาความในใจกลับไปเปิดเผย...คิดถึงแต่เธอ...
..................
มาถึงตอนจบ ของกลอน ชุด เชียงใหม่ แล้ว
หวังว่าเพื่อนๆ คงจะชอบ
ช่วงนี้ทำงานหนักน่าดู ไม่ค่อยได้ไปทักทายใครเท่าไหร่
แอบอู้งานมาโพสกลอน แก้คิดถึงกันไปก่อนนะครับ
....
อยู่เชียงใหม่มาหลายวัน
ก็คงต้องกลับแล้ว กลับไปสู่ความเป็นจริงของชีวิต..เฮ้อออออ
แล้วฉันจะคิดถึงเธอนะ.....เชียงใหม่....
หวังว่าคราวหน้า คงไม่ต้องมาคนเดียว
^____^
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
25 มีนาคม 2547 16:29 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
นั่งกินไอติมอยู่ข้างทาง...
ผู้คนคิดต่าง ใจต่าง เดินขวักไขว่
แอบเห็นใครอื่นเขา จับมือกันเบาๆ เป็นหวานใจ
แววตาก็เริ่มร้อนเป็นไฟ ก็น้อยใจเธอคนดี
ปล่อยให้ฉันมาเดินไกลบ้านอยู่คนเดียว
แปลกที่ไม่เป็นไรแต่ใจมันเปลี่ยว ฉันเดือดร้อนเรื่องนี้
ไม่มีเวลาให้กันบ้าง อยากชวนเดินทางก็ไม่ว่างซักที
นั่งซึมคนเดียวอยู่ตรงนี้ รู้ไหมคนดีว่าเหงาจัง...
ไอติมมะนาว รสหวานแต่ใจมันกร่อย
ก็เธอเล่นลืมกันบ่อยๆ คงไม่ไหวมั้ง
อุตส่าห์ประชดเธอมาเที่ยวคนเดียว งอนจริงโกรธจัง
แค่เสียงเธอก็ไม่คิดจะโทรมาให้ได้ฟัง ใจดำจริงๆ
เดินคนเดียว คนกินเดียวมาหลายวัน
ได้ทบทวนอะไรในใจฉัน เมื่อยามที่มันหยุดนิ่ง
ไม่มีเธอก็อยู่ได้ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายคงต้องยอมรับความจริง
กลับไปคราวนี้หัวใจฉันมันมีบางสิ่ง อยากสารภาพกับเธอ
...............
เคยมั้ย
งอนใคร แล้วเขาก็ไม่รู้ตัวสักที
ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง
คิดว่าเราไม่ได้สำคัญ จนละความใส่ใจวางไว้
หรือทำใจยอมรับสิ่งที่เราเป็นได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
แล้วถ้าความคิดของคนนั้นเราก็ไม่รู้
แล้วเราจะทำยังไงดี
แยกกันไป โดยที่ยังไม่มีอะไรกระจ่าง
เพื่อหลีกหนีความเจ็บปวด ที่เราสร้างขึ้นมาเอง
หรือหันมาจับเขาคุยกันว่า
..ยังแคร์กันอยู่บ้างไหม....
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
หน้าส่วนตัว
1104
