1 ธันวาคม 2544 05:16 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ในกระถางดินเล็กเล็ก
ฉันยังเด็กนัก
พ่อสอนให้รู้จัก
การฟูมฟัก ต้นกล้าต้นน้อย
พ่อบอกฉันว่า
ต้องรดน้ำอย่างค่อยค่อย
และต้องอดทนรอคอย
จะเห็นร่องรอยของการเปลี่ยนแปลง
มันเป็นไปอย่างเชื่องช้า
ตุ่มตาผลิใบแผ่แขนง
หญ้ากลุ่มหนึ่ง ..กลับสูงแซง
บังแสง ต้นกล้าที่บอบบาง
พ่อบอกว่า ในพื้นที่ อันน้อยนิด
อาจมีหลายชีวิตในกระถาง
ไส้เดือนตัวหนึ่งอาจอำพลาง
มดบางตัวจะเดินทางผ่านมา
ในพื้นที่ของการเติบโตแห่งนี้
เราต้องรู้วิธีการรักษา
ให้ต้นกล้าเติบโตเต็มกล้า
และหญ้าคือปัญหาสำหรับเรา
ขณะที่ฉันสอบเลื่อนชั้น
พ่อย้ายมันออกจากระถางใบเก่า
ต้นกล้าเติบใหญ่ให้ร่มเงา
นานวันเข้ามันก็สูงเกือบถึงหลังคา
คนผ่านมาไปมาหน้าบ้าน
ดอกหอมบานรอท่า
อวดความงดงามอยู่เต็มตา
ยืดหยัดศรัทธาอยู่เต็มตน
1 ธันวาคม 2544 05:02 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ฝากลมหนาวกราวเกรียวส่งเสี้ยวจันทร์
ย่างเหมันต์ ดอกหญ้าระย้าไหว
คืนแสงนวลครวญเพลงผะแผ่วใจ
กังวานในความฝันนิรันดร
น้ำค้างพรมลมขับสดับเสียง
ยังเฝ้าเรียงคำขานวานออดอ้อน
สหายเราเนาไหนยังไม่นอน
คงแต่งกลอนดอกไม้ไว้แด่เช้า
เพราะคิดถึง ซึ่งผีเสื้อ ยามเรื่อรุ่ง
จะร่อนรุ้งเฉิดฉายคลายความเหงา
รอคล้องขวัญน้ำค้างกลางแดดเบา
ประดับเงาใบพฤกษ์ผลึกประกาย
อีกไม่นานวานเดือนโปรดเคลื่อนแข
ระวีแลลิบฟ้าอาภาฉาย
สหายตื่น ตามแดดที่แผดราย
กลิ่นกำจายดอกหอมก็พร้อมบาน
คิดเหมือนกันนั่นไหมในโลกนี้
หนึ่งกวี หนึ่งวรรคที่จักขาน
ก็เปี่ยมหวังไม่สิ้นในวิญญาณ
จินตนาการเพาะบ่มลมหายใจฯ
1 ธันวาคม 2544 04:19 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ท่ามหมอกริ้วนิ้วไล้กับใบหญ้า
เรียงระย้าน้ำค้างพร่างวาวใส
หยดละหยาดปาดอย่างละมุนละไม
คือเคลื่อนไหวเช้าตรู่ฤดูกาล
เรานิ่งฟังบ้างไหมในรู้สึก
แดดผนึกหมอกขาวพราวประสาน
แลชุ่มเย็นเว้นว่างระหว่างวิญญาณ
แทรกกองงาน ออกสู่โลก ลมโบกพัด
แง้มประตูดูบ้างอย่าห่างหาย
ไม้ใบคลายคลี่กลีบกรองกระหวัด
หมอกเครือคลุมรุมเร้าเราไม่ชัด
เพราะขนัดแน่นในวิสัยเมือง
วางบางอย่างกลางถนนที่คนหลง
มาบรรจงจับน้ำค้างบนฟางเหลือง
ใจจะจ่อต่อใจไปรุ่งเรือง
ในภพเปรื่องแห่งปราชญ์สะอาดงามฯ
1 ธันวาคม 2544 03:21 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
เดือนคล้อยแล้วแก้วตาขอลาล่วง
แม้นจะห่วงขวัญเจ้าจะเหงาหงอย
ราตรีกาลผ่านคืนฉันยืนคอย
จนใจน้อยนี้ทรุดหยุดเรี่ยวแรง
เพียงเท่านี้ขวัญเจ้าเราให้ได้
เพียงหัวใจหนึ่งซึ่งรั้นกำแหง
อนิจาดอกโศกลมโบกแกล้ง
ร่วงลงแห้งบนลานกาลเวลา
ฉะนั้นแลแขไขก่อนใจจร
ฉันอาวรณ์ร่ำไห้ในห่วงหา
อยากกอบเกี่ยวเกี้ยวดอกที่หลอกตา
มาแซมปักอุราก่อนลาลับ
เดือนวาดเส้นเร้นลายแห่งสายริ้ว
ดอกปลิดปลิวเปล่าร้างทางลมขับ
เหลือแสงดาวพราวพร่างจางระยับ
แต้มประดับ วันเงียบที่เยียบเย็น..
หน้าส่วนตัว
1791
