10 มกราคม 2547 02:16 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
เมื่อก่อน..รู้สึกว่าทุกอย่างกำลังไปด้วยดี
อะไรต่อมิอะไร..เข้ามาแต่งเติมสี..ให้ฉันสดใส
ทำได้ทุกอย่าง..แบบไม่ไร้สาระจนเกินไป
ทำใครต่อใคร..แอบชื่นชม..กลายเป็นคนน่ามอง
แต่เมื่อมีเธอเดินเข้ามาในชีวิต
ชะตากลับลิขิต..ให้ทุกอย่างดูเศร้าหมอง
ไม่มีชายคนไหน..คิดอยากเข้ามาจับจอง
อยากเป็นเจ้าของ..หัวใจฉันเลยสักราย
ต้องรับผิดชอบฉันเลยนะคนดี
ทำฉันหมดราศี..จนน่าใจหาย
เป็นเพราะเธอ..เธอแหละเป็นคนทำลาย
ฉันต้องกลับกลาย..เป็นนังซินที่ไม่มีใครเหลียวแล
อย่าเลยนะ...อย่าแม้แต่จะคิด
รู้นะ..ว่าเธอไม่ยอมรับผิด..ไม่คิดแยแส
ก็ลองดูสิ..ถ้าเธอคิดจะไป..ไม่คิดจะมาดูแล
ฉันคนนี้จะตีแผ่...
ว่าเธอสุดจะแย่..มาเกาะฉันกิน.. ไม่เชื่อลองดู...!!!
10 มกราคม 2547 01:00 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ก็ว่าจะ..ไม่คิดถึง
ก็ว่าจะ..ไม่ซึ้งกับคำพูด..คำไหน
ก็ว่าจะ..ไม่มอง..ไม่สนใจ
ก็ว่าจะไม่..เผลอใจ..ไปรักเธอ
แต่ทุกครั้ง..ทำไม..ใจฉันสั่น
ทุกทุกวัน..ทำไม..ใจมันเพ้อ
ไม่พบกัน..ทำไม..คิดถึงเธอ
เมื่อได้เจอ..ทำไมฉัน..ต้องดีใจ
แม้ห้ามใจ..แต่ฉัน..ยังคิดถึง
ไม่อยากซึ้ง..แต่ฉัน..ยังหวั่นไหว
ไม่อยากมอง..แต่สายตา..ยังมองไป
จะไม่รัก..แต่ห้ามใจ..ไว้ไม่ทัน
7 มกราคม 2547 01:55 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
เธอบอกว่าเรานั้นลึกซึ้งเกินคำว่าเพื่อน
มันขยับเขยื้อนความผูกพันธ์กลายเป็นรัก
และตัวฉันเองก็ยังคงประจักษ์
ว่าเธอนั้นรักและแคร์ในตัวฉันเหลือเกิน
แต่มาวันนี้ที่ฉันโทรไปหา
หลังจากล่วงเลยวันเวลาจนดูห่างเหิน
ดูความรู้สึกของเธอ ช่างเบาบาง เสียเหลือเกิน
เมื่อเธอเมิน คำพูดจา ที่ฉันหลั่งออกไป
เธอบอกใครต่อใครว่าเพื่อนโทรมาหา
โอเค..เข้าใจแล้ว ที่ผ่านมา ฉันแย่แค่ไหน
ที่มัวคิดเพ้อเจ้อ ว่าเธอนั้นหนา คอยห่วงใย
คอยดูแลและใส่ใจ ในตัวฉันตลอดมา
ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้วคนดี
ขอบคุณนะที่ มีน้ำใจดี-ดี ให้ฉันได้เก็บรักษา
วันนี้คงเป็นวันสุดท้าย ที่ฉันจะเสียน้ำตา
ให้กับคนที่ไม่รู้คุณค่าของคำว่ารัก อย่างเธอ