25 กุมภาพันธ์ 2548 14:49 น.
หนอนสายตายาว
ขอเก็บรักกักไว้ด้วยใจนี่
เราต่างมีความซื่อยึดถือมั่น
ใจฉันมอบตอบต่างเป็นรางวัล
เรามีกันและกันนิรันดร
แม้นอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินไหน
ต้องขังใจให้นิ่งดังสิงขร
สุดร้อนเจ็บเหน็บหนาวหรือร้าวรอน
เพียงคำวอนกุญแจใจไร้ระแวง
รักเหมือนสายใยทองคล้องสวาท
ยามนิราศร้างไกลไม่แอบแฝง
ไร้นิวรณ์คอยผ่อนความร้อนแรง
จิตแข็งแกร่งด้วยรักจักภิรมย์
มีความดีที่รั้งยั้งเราอยู่
ร้อยสัญญาหรือสู้มีคู่สม
หากคิดชั่วมั่วอื่นไม่ชื่นชม
เพียงคารมลมปากอยากจะไป
กับวันหนึ่งซึ่งใจไม่ซื่อตอบ
เราได้มอบกุญแจแค่ต่างไข
หากสัมพันธ์ขวัญแน่นถึงแก่นใจ
กุญแจไซร้ เป็นหลัก....พิทักษ์เรา
24 กุมภาพันธ์ 2548 13:09 น.
หนอนสายตายาว
นกเขาอยู่คู่เคียงเพียงสุขสอง
ได้แต่มองหมองเศร้าเหงาใจนั่น
แล้วเมื่อไหร่คู่เราเข้าใจกัน
จะสุขสันต์เหมือนเขา...เรารำพึง
เกิดมาเป็นนกขมิ้นบินโดดเดี่ยว
หัวใจเปลี่ยวเดียวดายหมายที่พึ่ง
โอ้...ว่าอกนกช้ำพร่ำคะนึง
กว่าบินถึงจุดหมายแทบตายลง
โอ้ละหนอ...เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย....
กระไรเลยขมิ้นน้อยบินลอยหลง
แสนเหว่ว้าหาคู่อยู่กลางดง
แม้นปลิดปลงสงสัยใครอุ้มชู
มองท้องฟ้าเศร้าสลัวมืดมัวแล้ว
หัวใจแป้วค่ำนี้มีใครคู่
บินหลงทางกลางป่าน้ำตาพรู
หมดแรงสู้หลงทางหว่างพงไพร
ดอกเอ๋ย....เจ้าดอกขจร
คืนนี้ร่อนลงหลบคาคบไหน
อกขมิ้นชินชาว้าเหว่ใจ
หรือมีใครเมตตามากล่อมรัง
21 กุมภาพันธ์ 2548 14:25 น.
หนอนสายตายาว
ต้องสู้ทนดับไฟที่ไหม้จิต
ยิ่งไม่คิดถึงเธอละเมอหวน
ยามตกดึกระทึกขวัญฝันรัญจวน
กลิ่นร่ำอวลอ้อยอิ่งยิ่งทรมาน
เมื่อมีรักต้องห้ามยามแรกเห็น
เก็บซ่อนเร้นรักแนบแอบประสาน
ตาต่อตาแน่วนิ่งยิ่งประจาน
สายตาหวานหว่านเล่ห์เสน่ห์เธอ
ยิ้มอบอุ่นละมุนไล้อาบใบหน้า
บอกใจว่าใจจ๋าจงอย่าเผลอ
อีกใจบอกว่านี่ไง....ที่ใฝ่เจอ
จึงได้เพ้อว่ารักปักใจเรา
จากวันนั้นผันผ่านนานวันแล้ว
เหมือนดังแก้วแตกดับกับมือเขา
มือจับมือเดินยิ้มอย่างพริ้มเพรา
จะซ้อนเงาเขลาขลาดหวาดใจตัว
ต้องสู้ทนดับไฟที่ไหม้จิต
เมินจริตตาเร้นคอยเต้นยั่ว
วอนอย่าส่งตาเย้าให้เมามัว
คืนนี้กลัวไฟสวาท...สาดแสงโชน
14 กุมภาพันธ์ 2548 15:48 น.
หนอนสายตายาว
เพลิดเพลินกับบทกลอนอันอ่อนหวาน
ทุกบทจารถ้อยคำล้วนล้ำค่า
วางไม่ลงวงวนกลเวลา
เสน่หาในน้ำคำจำติดเตือน
ไม่เคยรู้รสรักสลักจิต
ตราตรึงติดห้วงใจหาใดเหมือน
ทั้งบทรักบทเศร้าเร้าสะเทือน
น้ำตาเปื้อนยามอ่านงานโคลงกลอน
ทั้งธรรมะจริยธรรมนำเราสู่
ให้ความรู้เรื่องกรรมล้วนคำสอน
กตัญญูรู้บุญคุณมารดร
เฝ้าอดนอนตอนเด็กยังเล็กเยาว์
คงด้วยกรรมจำพรากจากเพื่อนเพื่อน
เหมือนแชเชือนเบือนหายคล้ายโง่เขลา
ไม่มาตอบบทกลอนไม่ย้อนเงา
เป็นเพราะเราคอมพ์เสียเพลียชีวี
กลับมาพร้อมอ้อมรักประจักษ์จิต
เพื่อมิ่งมิตรสนิทในหัวใจนี่
ห่างหายไปหลายทิวาและราตรี
ต่อแต่นี้ไม่ห่างหันแม้วันเดียว
หน้าส่วนตัว
1426
