21 กุมภาพันธ์ 2548 14:25 น.
หนอนสายตายาว
ต้องสู้ทนดับไฟที่ไหม้จิต
ยิ่งไม่คิดถึงเธอละเมอหวน
ยามตกดึกระทึกขวัญฝันรัญจวน
กลิ่นร่ำอวลอ้อยอิ่งยิ่งทรมาน
เมื่อมีรักต้องห้ามยามแรกเห็น
เก็บซ่อนเร้นรักแนบแอบประสาน
ตาต่อตาแน่วนิ่งยิ่งประจาน
สายตาหวานหว่านเล่ห์เสน่ห์เธอ
ยิ้มอบอุ่นละมุนไล้อาบใบหน้า
บอกใจว่าใจจ๋าจงอย่าเผลอ
อีกใจบอกว่านี่ไง....ที่ใฝ่เจอ
จึงได้เพ้อว่ารักปักใจเรา
จากวันนั้นผันผ่านนานวันแล้ว
เหมือนดังแก้วแตกดับกับมือเขา
มือจับมือเดินยิ้มอย่างพริ้มเพรา
จะซ้อนเงาเขลาขลาดหวาดใจตัว
ต้องสู้ทนดับไฟที่ไหม้จิต
เมินจริตตาเร้นคอยเต้นยั่ว
วอนอย่าส่งตาเย้าให้เมามัว
คืนนี้กลัวไฟสวาท...สาดแสงโชน
14 กุมภาพันธ์ 2548 15:48 น.
หนอนสายตายาว
เพลิดเพลินกับบทกลอนอันอ่อนหวาน
ทุกบทจารถ้อยคำล้วนล้ำค่า
วางไม่ลงวงวนกลเวลา
เสน่หาในน้ำคำจำติดเตือน
ไม่เคยรู้รสรักสลักจิต
ตราตรึงติดห้วงใจหาใดเหมือน
ทั้งบทรักบทเศร้าเร้าสะเทือน
น้ำตาเปื้อนยามอ่านงานโคลงกลอน
ทั้งธรรมะจริยธรรมนำเราสู่
ให้ความรู้เรื่องกรรมล้วนคำสอน
กตัญญูรู้บุญคุณมารดร
เฝ้าอดนอนตอนเด็กยังเล็กเยาว์
คงด้วยกรรมจำพรากจากเพื่อนเพื่อน
เหมือนแชเชือนเบือนหายคล้ายโง่เขลา
ไม่มาตอบบทกลอนไม่ย้อนเงา
เป็นเพราะเราคอมพ์เสียเพลียชีวี
กลับมาพร้อมอ้อมรักประจักษ์จิต
เพื่อมิ่งมิตรสนิทในหัวใจนี่
ห่างหายไปหลายทิวาและราตรี
ต่อแต่นี้ไม่ห่างหันแม้วันเดียว
26 มกราคม 2548 16:31 น.
หนอนสายตายาว
สุดเจ็บแค้นแสนปวดรวดร้าวจิต
ทั้งชีวิตมอบให้ด้วยใจซื่อ
สิ่งได้รับกลับช้ำคำร่ำลือ
ก็ยังดื้อจะรักหนักแน่นทรวง
เหมือนนรกหมกไหม้ไฟกาฬเผา
คนรักเราปันใจให้สุดหวง
คำเขาบอกยอกแผลกลางแดดวง
น้ำตาร่วงหน่วงฤดีหนีซมซาน
เฝ้าทำลายร้ายกาจอนาจสุด
เราถูกฉุดอับเฉาไฟเผาผลาญ
ทอดทิ้งไปไม่นำพามารังควาญ
ยามต้องการหวนคืนขมขื่นจริง
โอ้...น้ำใจชายเอยเมื่อเผยแล้ว
คล้ายติดแร้วพรานไพรให้ยุ่งขิง
ทนลำบากทิ้งซากไว้ใครประวิง
ก็เพราะหญิงเชื่อคนผิดจิตเหมือนกา
เจ็บหลายครั้งไม่จำซ้ำรักอีก
เหลือเพียงซีกเสี้ยวใจให้ใฝ่หา
ขอคนดีปันเศษความเมตตา
เช็ดน้ำตาให้ด้วย...ช่วยการุณ
24 มกราคม 2548 14:38 น.
หนอนสายตายาว
เปรียบรักเป็นเช่นโสมโลมคืนค่ำ
จูบดื่มด่ำกับราตรีมีใดเหมือน
เปรียบเธอเช่นมาลี...ภุมรีเยือน
จะจูบเตือนรักเราทุกเช้าเย็น
รอจูบเธอเพ้อหามานานแล้ว
หัวใจแป้วไขว่คว้าหาไม่เห็น
คล้ายกระต่ายหมายแลยามแขเพ็ญ
จันทร์ไม่เร้นดวงหลบซบนภา
ใต้กิ่งไทรใบหนาธาราเชี่ยว
ธารเป็นเกลียววนวิ่งยิ่งเสน่หา
ประดุจดังหญิงชายหลายลีลา
แสนประหม่าเมื่อมองหม่นหมองไป
ราชินีมีราชันย์มั่นหมายคู่
ร่วมชื่นชูสมจิตพิสมัย
เราเหมือนเช่นน้ำค้างกระจ่างใจ
รอลูบไล้แสงจันทร์ทุกค่ำคืน
เฝ้ารอมานานเหลือเผื่อมีหวัง
จวบกระทั่งกาลผ่านนานสุดฝืน
ก็เพียรรอขอหวังอย่างยั่งยืน
สุดกล้ำกลืน...รอวัน...ฉัน....(ได้)...จูบเธอ
21 มกราคม 2548 13:57 น.
หนอนสายตายาว
โอ้ดวงแก้วเพริศแพร้วแวววาววับ
ประกายจับเจิดจ้าหาใดเท่า
เป็นมณีศรีวิไลใคร่เป็นเงา
มีไหนเล่าเอามาเปรียบเทียบรุจี
ค่าคือเพชรเก็จตระการงานยิ่งใหญ่
แสงสุกใสแม้จมโคลมตมนี่
คงขาวผ่องส่องย้ำเพชรน้ำดี
อยู่ในที่มัวหมองยังครองแวว
เพชรคือเพชรเจ็ดสีมณีรุ้ง
มั่นหมายมุ่งห่วงหวงดั่งดวงแก้ว
รุ่งเรืองรองกระจ่างพร่างพร้อยแพร้ว
ช่างสมแล้วเลิศหรูคู่เพชรพวง
ค้นหาเพชรน้ำงามความดีหมาย
เปรียบประกายเป็นหญิงสิ่งต้องหวง
คอยเสริมสร้างสรรค์สุขทุกสิ่งปวง
เพชรหนึ่งดวงเสริมศรีนารีชม
ถึงทำหล่นกล่นเกลื่อนไม่เลือนค่า
น่าบูชาความดีเป็นศรีสม
ลองดูเพชรเม็ดงามยามตกตม
ไม่ตรอมตรมรมย์รื่นชื่นใจชน
หน้าส่วนตัว
1683
