26 พฤษภาคม 2554 22:21 น.
หญิงตุลย์
อ้อมกอดใครที่ไหน
ไม่อุ่นใจเท่ากอดแม่
26 พฤษภาคม 2554 21:05 น.
หญิงตุลย์
นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่เจอกัน
นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่มองหน้า
นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ได้สบตา
นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ได้พูดว่าคิดถึงกัน
นานแค่ไหนแล้ว ที่เฝ้ารอ
นานแค่ไหนแล้วที่ เฝ้าฝัน
นานแค่ไหนแล้วล่วง ผ่านเลยวัน
นานแค่ไหนแล้ว ที่เรานั้น ต้องห่างไกล
นานแค่ไหน แล้วกับการอยู่ โดยลำพัง
นานแค่ไหน แล้วกับการนั่ง เหงาเดียวดาย
นานแค่ไหน แล้วกับการมอง ไร้จุดหมาย
นานแค่ไหน เสียงพร่ำในหัวใจ มีเธอผู้เดียว
นานแค่ไหน กับการ เฝ้าจดจำ
นานแค่ไหน กับการย้ำ วันก่อนเก่า
นานแค่ไหน กับความจำ สีเทาเทา
นานแค่ไหน ทำให้เศร้า ร้าวรานใจ
นานแค่ไหน กับการมอง หาสิ่งใหม่
นานแค่ไหนสิ่งที่ใจ คอยเพรียกหา
นานที่ไหนสิ่งที่เห็น จากดวงตา
จะมีค่า มากเกินกว่า ความทรงจำ
25 พฤษภาคม 2554 16:37 น.
หญิงตุลย์
มีเพียงความว่างเปล่า
เงียบเหงาอ้างว้างเดียวดาย
มีเพียงแสงดาวริบหรี่รำไร
ที่ส่องแสงอยู่ใกลไกลคล้ายคล้ายรำพัน
มีเพียงเสียงลมหายใจ
ใช่จากใครแต่เป็นเสียงลมหายใจของฉัน
มีเพียงวันนี้ไม่มีวันวาน
ไม่มีเธอที่ผ่านมาคือฝันที่ไม่ย้อนคืน
มีเพียงความทรงจำสีจางจาง
ที่อาจเลือนลางไปบ้างตามกาลเวลา
เพราะวันพรุ่งนี้ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า
ปล่อยเรื่องราวทีผ่านมาให้ตกตะกอน
หน้าส่วนตัว
1812
