30 พฤษภาคม 2548 12:07 น.
ส.คลองแสนแสบ
โดยปกติตอนเช้าๆ เรามักจะเห็นผู้คนเป็นจำนวนมากออกมาจากตรอกซอยต่าง ๆ ที่มีอยู่ทั่วทุกหัวระแหงในเมืองกรุง บ้างก็ออกมาเพื่อจะเดินทางไปทำงาน บ้างก็จะเดินทางเพื่อนั่งรถต่อไปจับจ่ายซื้อหา หรือบ้างก็ออกมาเพื่อจะไปเรียนหนังสือ
แต่พวกเราเป็นนักเรียนก้นซอย เพราะโรงเรียนของพวกเราอยู่ในซอยลึก และอยู่จนสุดซอยติดกับคลองแสนแสบ ที่ปากซอยมีป้ายบอกชื่อโรงเรียนของเราอยู่แต่ดูไม่เด่นนัก เพราะเป็นป้ายเก่า ๆ สีที่เขียนก็ซีดจาง มองดูไม่สะดุดตา แถมยังถูกบดบังด้วยป้ายโฆษณาสินค้า ที่พอจะมองดูเป็นหลักฐานจดจำได้ง่าย น่าจะเป็นป้ายชื่อซอยที่กรุงเทพมหานครจัดทำไว้ เป็นป้ายโลหะพื้นสีน้ำเงิน ขอบดำ ตัวอักษรสีขาว อ่านได้ความว่า ซอยสุขุมวิท 23 (ประสานมิตร)
การเดินทางจากปากซอยเข้าไปในโรงเรียน ไปได้หลายวิธี สุดแท้แต่จะเลือก ถ้านั่งรถสองแถวก็ได้ นั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างก็ได้ เดินโดยทางเท้าก็ไม่ต้องเสียค่าโดยสาร อาจจะเสียเหงื่อบ้างเพียงเล็กน้อย
ถัดปากซอยเข้าไปประมาณ 20 เมตร มีซอยแยกอยู่ซอยหนึ่ง เป็นที่ขึ้นชื่อลือชา ชื่อปรากฏขจรขจายไปถีงต่างประเทศ ทั้งในยุโรป อเมริกา ตะวันออกกลาง หรือแม้แต่ในเอเซียเอง ชื่อเสียงของซอยนี้จะไม่เป็นที่คุ้นหูของคนไทยมากนัก แต่โชเฟอร์แท็กซี่ และบรรดาไกด์ทั้งหลายรู้จักซอยนี้ดี
ซอยนี้ เรียกกันว่า "ซอยคาวบอย"
ที่ซอยคาวบอยนี้จะดูเงียบเหงาเศร้าสร้อยเมื่อยามพระอาทิตย์โผล่พ้นหลังคาตึก แต่จะเริ่มมีชีวิตชีวา กระปรี้กระเปร่าอีกครั้งเมื่อยามใกล้พลบ สองฝั่งซอยเรียงรายไปด้วยบาร์อโกโก้ประมาณ 30 แห่ง ดูคึกคักไม่แพ้แหล่งท่องเที่ยวอื่น ๆ
บริเวณหน้าปากซอย ในยามเช้าจะมีรถเข็นขายของกินประเภทรองท้องให้ซื้อหาได้หลายอย่าง เช่น ปาท่องโก๋ และข้าวเหนียวหมูย่าง เป็นต้น ซึ่งของกินประเภทที่ว่านี้เป็นที่ชื่นชอบของผู้ที่ผ่านมาผ่านไปยิ่งนัก พอซื้อเสร็จก็นั่งมอเตอร์ไซด์เข้าไปก้นซอย เปิดถุงออกดูพบว่า ขนมครกยังร้อนอยู่เลย บางวันที่ไม่รีบร้อน ก็เดินเคี้ยวข้าวเหนียวหมูย่างไปตามฟุตบาท หมดข้าวเหนียวหนึ่งห่อกับหมูย่าง 3 ไม้ ก็ถึงประตูโรงเรียนพอดี
อีกทางหนึ่งที่สามารถเดินทางมาโรงเรียนได้ คือ ทางด้านถนนเพชรบุรีตัดใหม่ ถ้านั่งรถเมล์มาจากทางประตูน้ำก็ให้เตรียมตัวลง เมื่อถึงสะพานลอยอโศก ถ้ามาทางด้านคลองตันก็ให้เตรียมตัวลงเมื่อข้ามสะพานคลองวัดบางกะปิ ลงที่ป้ายตรงโมนาลิซ่าพอดีเป๊ะอีกเช่นกัน
โมนาลิซ่า เป็นชื่อ สถานอาบอบนวดชื่อดัง คงจะเป็นที่นิยมชมชอบของบรรดาคนติดอ่าง (น้ำ) พอสมควร เพราะเห็นกิจการอยู่ได้นานโขอยู่ และลงทุนปรับปรุงอยู่เรื่อย ๆ เปล่าโฆษณานะครับ เพียงแต่จะบอกว่า ป้ายรถเมล์ที่จะลงและเดินเข้ามาในโรงเรียนของเรามีจุดข้างเคียงอะไรบ้างที่จดจำได้ง่าย ๆ เท่านั้นเอง
เมื่อลงรถเมล์แล้ว ก็เดินเข้าซอยเล็ก ๆ มาเรื่อยๆ จะพบสะพานเดินเท้าข้ามคลองแสนแสบ ไปยังโรงเรียนของเรา
ลืมบอกไปว่า พวกเราเรียกซอยเล็ก ๆ นั้นว่า "ซอยโมนา" คงไม่ต้องขยายความกระมังครับ ว่าทำไมจึงต้องเรียกเช่นนั้น สำหรับสะพานข้ามคลอง เราไม่เรียกว่า "สะพานโมนา" นะครับ เพราะที่เชิงสะพานทั้งสองฝั่งจะมีป้ายชื่อของผู้บริจาคทรัพย์เพื่อการก่อสร้างติดอยู่ และท่านก็มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานอาบอบนวดที่ว่านั้น แต่อย่างใด
ความจริงแล้ว การจะเข้าไปในโรงเรียนของพวกเราสามารถเข้าได้หลายทาง แต่ไม่ว่าจะเข้าทางไหนก็ต้องเข้าซอยทั้งนั้น ยกเว้นแต่จะโดยสารมาทางเรือตามคลองแสนแสบ
มีเพลงที่พวกเราชอบร้องอยู่เพลงหนึ่งในหลาย ๆ เพลงที่พวกเราชอบร้องเวลาออกค่ายอาสา ไปทัศนศึกษาหรือเวลามีเฮฮาปาร์ตี้ เพลงที่ว่านั้นบรรยายภาพถึงทางเข้า-ออก โรงเรียนของเราได้ดีพอสมควร ลองฟังดูนะครับ .... แฮ่ม
บ้านพี่อยู่ประสานมิตร สุขุมวิทซอยยี่สิบสาม
อย่าลืมนะจ๊ะคนงาม อย่าลืมมาเยี่ยมยามถามหา
ถ้ามาทางเพชรบุรี ก็แวะลงที่โมนาลิซ่า
แล้วก็เดินข้ามคลองเข้ามา รีบไปถามหาพี่จะตั้งตารอคอย
พี่จะพานั่งรถมอเตอร์ไซด์ จะพาไปเที่ยวซอยคาวบอย
ดูฝรั่งเขานั่งเฝ้าหอย หอยที่ซอยคาวบอยขายดิบขายดี
อย่าลืมอย่าลืมนะจ๊ะ พี่จะพาลงเรือล่องวารี
แสนแสบคลองมีแต่ของดีดี น้ำในคลองบ้านพี่กลิ่นก็ดีสีก็ดำ
เพลงนี้ใช้จังหวะสามช่า ฟังแล้วทำให้รู้สึกครึกครื้นเร้าใจดี
พวกเราตั้งชื่อเพลงดังกล่าวว่า "ฝรั่งเฝ้าหอย"
แม้ว่าโรงเรียนของพวกเราจะอยู่ก้นซอย โรงเรียนของพวกเราก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ เติบโตจากโรงเรียนเป็นวิทยาลัย จากวิทยาลัยเป็นมหาวิทยาลัย และยังไม่ทราบว่าจะเติบโตเป็นอะไรต่อไปอีก แต่คงไม่เติบโตไปเป็นศูนย์การค้ากระมัง ในด้านจำนวนนักเรียน นักศึกษาก็มีมากขึ้น จำนวนครูบาอาจารย์ก็มีมากขึ้น เพราะจำนวนคณะวิชาต่าง ๆ มีมากขึ้น ที่ยังมีเท่าเดิมคือ อาณาบริเวณ หรืออาจจะเหลือน้อยกว่าเก่าก็ไม่แน่ใจ เพราะได้ข่าวว่าน้ำในคลองแสนแสบ กัดเซาะเข้ามาบ้างเป็นบางส่วน
อย่างไรก็ตาม ถ้ารักกันจริง อย่าลืมไปเยี่ยมโรงเรียนของเราบ้าง ไปไม่ถูกนั่งแท้กซี่ไปเลย
ถ้าแท้กซี่ยังทำท่างง ๆ ก็ให้บอกตรงๆ ว่าจะไปลงที่โมนาลิซ่านะครับ
โอกาสพลาดมีน้อย !
26 พฤษภาคม 2548 12:52 น.
ส.คลองแสนแสบ
สุภาพบุรุษกระเพาะครากรายหนึ่ง ได้รับเชิญจากเพื่อนให้ไปร่วมงานคล้ายวันเกิด ที่เจ้าภาพจัดขึ้นแบบกันเองที่บ้านพัก
เพื่อนฝูงทั้งนั้นต่างกิน ดื่ม และสรวลเสเฮฮา ได้เวลาอันควรก็ปิดท้ายด้วยรายการ "ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ" ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ
เจ้าภาพก็ใจดีเหลือหลาย เลี้ยงแล้วก็ยังอุตสาห์มายืนยิ้มส่งทางเพื่อน ๆ อีก "ว่าง ๆ เชิญมาใหม่นะครับ ๆ " เป็นคำพูดที่เจ้าภาพกล่าวเชื้อเชิญเป็นการล่วงหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก จนแขกเหรื่อกลับแล้วนั่นแหละจึงได้ลงมือเก็บกวาดสำรับกับข้าวและทำความสะอาดอุปกรณ์เครื่องครัว
แต่ยังมิทันที่จะล้างจานเสร็จเลย สุภาพบุรุษที่เป็นพระเอกของเรื่องก็โผล่พรวดกลับมาหาพร้อมทั้งกล่าวคำทักทายยังกับว่าเพิ่งจะมาเป็นครั้งแรก
"อ้าว กลับมาทำไม ลืมอะไรไว้หรือเปล่า" เจ้าบ้านร้องถามด้วยความสงสัย
"เปล่าลืม ก็ไหนบอกว่าว่าง ๆ ให้มาใหม่ ก็ตอนนี้ข้าว่างแล้วหละ (ฮา)
ว่างจริง ๆ ว่างซะจนน่าเกลียด
หน้าส่วนตัว
1818
