1 กรกฎาคม 2551 19:43 น.
สุภาพบุรุษ ในซองตู
ฉันไม่รู้เธอชอบดมนิยมตด
ฉันไม่รู้ไข่เธอหดเมื่อตดผาย
ฉันไม่รู้เธอได้ดมแล้วสบาย
ฉันไม่รู้เธอสุขกายเมื่อได้ดม
ฉันไม่รู้ว่าจมูกของเธอผึ่ง
ฉันไม่รู้เสียงดังผึงช่างสุขสม
ฉันไม่รู้ว่าเธอนั้นแอบชื่นชม
ฉันไม่รู้เธอชอบดมลมจากวาน
ฉันไม่รู้เธอชอบกินถวิลตด
ฉันไม่รู้เธอชอบบดกากอาหาร
ฉันไม่รู้เธอกินขี้ที่ติดวาน
ฉันไม่รู้ว่ามันหวานอร่อยดี
ฉันไม่รู้เมื่อฉันนั่งผายลม
ฉันไม่รู้เธอนั่งดมอยากกินขี้
ฉันไม่รู้ฉันไม่เห็นเธอทุกที
แอบกินขี้ที่ฉันตดสลดใจ
1 กรกฎาคม 2551 19:31 น.
สุภาพบุรุษ ในซองตู
แหงนหน้ามองดวงนภาฟ้าสีหม่น
แล้วใจคนจะมืดมนเหมือนฟ้าไหม
ไม่อาจรู้ไม่อาจคิดในจิตใจ
ของคนไกลที่ราร้างห่างเหินกัน
จากพบกันวันแรกใจแบกรัก
แอบสมัครรักไว้ในความฝัน
แอบฟูมฟักรักไว้ในสัมพันธ์
แอบคงมั่นรักสะท้านซ่านสะพรึง
สองสามคำพูดไพเราะเสนาะฝัน
สองสามวันอยู่ด้วยกันแอบฝันถึง
สองสามทีที่พบสบตาคนึง
สองสามล้านรำพึงถึงแต่เธอ
แต่ไม่ทันเท่าไรใยพลัดพราก
ต้องลาจากไม่ทันรั้งตั้งตัวเผลอ
อยากจะหยุดสู่ที่เก่าเราเคยเจอ
ใจเฝ้าเพ้อคนึงนิจคิดเรื่อยมา
ได้แต่ฝากหมู่ดาวพร่างพราวแสง
ฝากแมลงบินว่อนร่อนเวหา
ฝากสายลมรำเพยเชยโชยมา
ฝากจันทราส่องสว่างตรงกลางใจ
ช่วยหอบความคิดถึงคนึงรัก
ให้ประจักษ์แก่นวลนางบ้างได้ไหม
ให้ซึบซับรักไว้ในหทัย
ให้ดวงใจเราสองร่วมเรียบเรียง...(เคียงคู่กัน)
1 กรกฎาคม 2551 19:24 น.
สุภาพบุรุษ ในซองตู
พลัดพรากพรำพร่ำเพ้อพะวงจิต
คนึงนิตย์ถึงคนงามตามวิสัย
จนใจจากจำจรจึงอ่อนใจ
ดั่งเปลวไฟไหม้มอดจนวอดวาย
เพราะรักเร้าร้อนรุ่มรุมหัวจิต
อยากเพ่งพิศหลากล้นละโลมหลาย
ต้องกล้ำกลืนขื่นกมลทนงมงาย
คงใกล้ตายวายวับดับวิญญาณ์
จากพบเจอเพ้อฝันวันคืนล่วง
กลายเป็นบ่วงถ่วงใจเพรียกให้เรียกหา
อยากปรองดองมองจ้องส่องด้วยสองตา
ฝากวาจากล่อมขับสดับฟัง
แต่ได้เพียงเพ้อฝันให้หวั่นหวาด
ด้วยความขลาดขลึงเขลาเข้ากลบฝัง
ใจวิเวกหวีดโหวกดั่งโลกพัง
เมื่อพลังรักรินล้นจนพ้นใจ
ภาวนาทุกคืนค่ำคร่ำครวญจิต
จงลิขิตให้พบเจอเธอได้ไหม
เพราะความห่วงเหินห่างร้างราไกล
น้ำตาไหลท่วมภพกลบโลกา
แต่ความไกลมิอาจหยุดฉุดใจได้
ส่งผลไปให้คิดถึงคนึงหา
ตะวันดับลับหายวายชีวา
ใจยังไม่ร้างแรมราร่วงโรยริน
หน้าส่วนตัว
1045
