7 กันยายน 2554 17:16 น.
สุนทรวิทย์
มวลมนุษย์ ชั่วดี มีร้อยแปด
แม้ระแวด ระวัง ยังไม่ไหว
ต่อให้หยั่ง รู้ดิน,ฟ้า อากาศ,ไฟ
แต่อ่านใจ คนยาก ลำบากจริง
ปากจำนรรจ์ หวานหู อยู่หยกหยก
ส่วนในอก แยบยล กลทุกสิ่ง
บ้างทำเศร้า แกล้งหงอ ขอพึ่งพิง
แท้กลอกกลิ้ง ซ่อนเล่ห์ เพทุบาย
บางคนงาม น้ำใจ มิใคร่พูด
หน้าบึ้งบูด กลับสัตย์ซื่อ ถือสหาย
ที่อวดอ้าง สรรพคุณ หนุนบรรยาย
อาจเลวร้าย ทุจริต คิดหลอกลวง
ข่าวผัวเมีย ถกเถียง เพียงเล็กน้อย
ยังถั่งถ้อย ใส่ไคล้ จนใหญ่หลวง
น้ำใจคน ลมปาก ยากชั่งตวง
ชอบจาบจ้วง จับผิด สร้างพิษภัย
จะคบใคร ดูซึ้ง เข้าถึงแก่น
จงหนักแน่น พินิจ จิตนิสัย
ใกล้ชิดพาล เกลือกกลั้ว ตัวบรรลัย
เจ็บฤทัย ดุจเขลา เบาปัญญา
ฉันเชื่อเพื่อน ง่ายดาย งมงายนัก
กว่าประจักษ์ เห็นความ ทรามอิจฉา
เคยเสียรู้ หลายหน จนระอา
ร้ายยิ่งกว่า อสรพิษ คือมิตรลวง
7 กันยายน 2554 17:05 น.
สุนทรวิทย์
ใครหนอสร้าง จักรวาล บันดาลหาว
นำเดือนดาว ดารา มาประดับ
รังสิมันตุ์ แสงทอง ส่องระยับ
เมฆซ้อนซับ แต้มแต่ง แบ่งชั้นฟ้า
ใครฐาปนา พสุนธรา โลกานี้
เขียนวารี เติมต่อ ก่อภูผา
บรรจงปลูก ไพรพง ดงวนา
ฝากพฤกษา ดาษดา นานาพันธุ์
ใครรังสรรค์ เพชร,ทอง ของมีค่า
ตีราคา อย่างไร ให้มหันต์
มอบอาภรณ์ ห่มกาย ลายแพรพรรณ
อัศจรรย์ ล้ำลึก นึกนิยม
ใครกำหนด ร่างกาย เพศชาย,หญิง
ดลสองสิ่ง บรรจบ พบคู่สม
อบอุ่นชั่ว อายุ เรืองอุดม
องค์อินทร์พรหม เทพใด ไหนวาดวาง
ใครที่สร้าง สรรพสิ่ง ควรยิ่งใหญ่
เหตุไฉน เว้นคำนึง ไปหนึ่งอย่าง
ความสุขฉัน ไขว่คว้า หาทุกทาง
ท่านลืมสร้าง จงใจ หรือไรกัน
อยากรู้จัก รูปพักตร์ ลักษณะ
ความสุขจะ เหมือนชื่อ ฤๅไหมนั่น
โปรดเมตตา อำนวย ช่วยโดยพลัน
บันดลฉัน พบสุข พ้นทุกข์ตรม
7 กันยายน 2554 16:52 น.
สุนทรวิทย์
บัวเลิศ เกิดแต่ตม
ชนนิยม ชมว่าเด่น
รากฝัง หยั่งโคลนเลน
ดอกโอนเอน เห็นงดงาม
เหง้าผลิ ปริต่ำใต้
โผล่วิไล ไหวอร่าม
กลีบแย้ม แซมม่วง,คราม
อภิราม ยามต้องลม
ประดุจ มนุษย์นี้
ใช่พอดี ที่ปฐม
แรกแม้ แย่ทุกข์ตรม
อาจสุขสม อุดมปลาย
อย่าซ้ำ ผู้ต่ำต้อย
หมิ่นจุดด้อย คอยขยาย
อวชาติ อาจกลับกลาย
แผกเชื้อสาย เป็นนายคน
วิญญู ผู้แน่นหนัก
ย่อมประจักษ์ หลักเหตุผล
ทำใจ ให้ผ่อนปรน
มิโจษจน เพียงยลยิน
โกมล ชูพ้นน้ำ
ดูแล้วจำ นำถวิล
ย้อนเปรียบ เทียบชีวิน
ก่อนตัดสิน ติฉินใคร
7 กันยายน 2554 16:44 น.
สุนทรวิทย์
เธอคือ กุลสตรี ผู้ดีพร้อม
น่าถนอม ต้องตา กว่าหญิงไหน
ดุจมณี ศรีสรวง ดวงอำไพ
งามไฉไล เกินจะ พรรณนา
ใคร่กล่าวย้ำ คำรัก สักล้านครั้ง
ปากสิยัง เขินอาย ไร้เดียงสา
เอาแต่เลี่ยง แต่หลบ หนีสบตา
ตกประหม่า อมพะนำ กลืนน้ำลาย
มิพานพบ นางใด ในโลกหล้า
งามโสภา พริ้มเพรา เท่าโฉมฉาย
หลงเจ้าแล้ว ถวาย ทั้งใจกาย
อยากทักทาย กลับอ้ำอึ้ง จึงอับจน
ความอ่อนหัด เซ่อซ่า มิกล้าเอ่ย
ด้วยไม่เคย มีรัก แม้สักหน
คิดเกี้ยวพา คราใด ให้กังวล
จิตสับสน อิดเอื้อน เหมือนปึ่งชา
จีบผู้หญิง ยากเย็น ช่างเป็นทุกข์
เปลี่ยนให้บุก-น้ำลุยไฟ อาจง่ายกว่า
ขาดคู่คิด อำนวย ช่วยเยียวยา
จึงเขียนมา ปรึกษา ศิราณี
7 กันยายน 2554 14:33 น.
สุนทรวิทย์
วันรับ ปริญญา มาถึงแล้ว
ผองเพื่อนแก้ว สุขใจ แกมไหวหวั่น
สี่ปีที่ ร่วมเรียน เพียรผูกพัน
จวนจากกัน เสียดาย มิตรไมตรี
แม้สำเร็จ ลุผ่าน การศึกษา
ยามอำลา กลับตื้นตัน จนขวัญหนี
ชม้ายตา สบตา แทนวาที
เหล่าน้อง,พี่ อาลัย ใจอาวรณ์
ภาพอดีต เก่าเก่า จักเฝ้าหลอก
ใครจะหยอก กลอกเล่น ดังเช่นก่อน
เพื่อนสนิท ห่วงหา เคยอาทร
คงคลายคลอน ห่างหาย ไปตามวัย
ซาบซึ้งคุณ อาจารย์ ปานขุนเขา
ท่านขัดเกลา อบรม บ่มนิสัย
ให้วิชา ความรู้ ปูวินัย
เป็นธงชัย ค้ำชู สู่วันนี้
เดินเข้ารั้ว จุฬา มาทั้งตัว
ขากลับหัว-ใจมอบไว้ ให้ที่นี่
ไม่ลืมร่ม ไม้งาม จามจุรี
สายเลือดสี ชมพู มิรู้วาย
จบจุฬา ลาจาก อย่างภาคภูมิ
แหล่งฟักฟูม อุดม สมมุ่งหมาย
ถึงจากไป ไกลห่าง เพียงร่างกาย
ใจพริ้งพราย ฉายอยู่ คู่จุฬา
หน้าส่วนตัว
1154
