29 กันยายน 2554 10:59 น.
สุนทรวิทย์
เก็บกด อดสู โดนหลู่เกียรติ
แฟนเหยียด ตราหน้า ข้อหาหนัก
ว่าเตะ-ปี๊บไม่ดัง นั่งแช่งชัก
ภาพลักษณ์ ศักดิ์ศรี ป่นปี้พลัน
ปรามาส พาดพิง กันยิ่งยวด
จู่จู่ เข้มงวด เล็งกวดขัน
ฉันขอ ต่อว่า ท้าเดิมพัน
ใครกัน บานเบะ เละตุ้มเป๊ะ
หาปี๊บ ใหม่ให้ สักใบสิ
ฉันมิ มัวงีบ จะรีบเตะ
ปี๊บเล็ก ปี๊บใหญ่ ลุยให้เละ
เรื่องสะเปะ-สะปะ น่ะไม่มี
ขอท้า พิสูจน์ ปูดให้ชัด
เร่งจัด หามา อย่าตระหนี่
ฉันพร้อม รำเท้า เข้าราวี
ตะบี้-ตะบัน เตะทันใด
ปี๊ปเก่า เขลอะขละ สนิมเกรอะ
ขอเถอะ โปรดอย่า นำมาให้
เหมือนปี๊ป บู้บี้ ที่บ้านไง
เตะไป บาดทะยัก จักกินเอา
28 กันยายน 2554 15:50 น.
สุนทรวิทย์
เงินทอง ของนอกกาย
อย่างมงาย ในทรัพย์สิน
พังเพย เอ่ยอาจิณ
เคยได้ยิน จนชินชา
พูดง่าย สบายปาก
ทำต่างหาก ยากหนักหนา
ตราบคน บนโลกา
ยังศรัทธา บูชาเงิน
มีเงิน มิตรเยินยอ
ตามสอพลอ จ่อสรรเสริญ
ทรัพย์จาง เปลี่ยนหมางเมิน
เพื่อนห่างเหิน เกินจดจำ
เงินทอง ของล่อใจ
มากเท่าไร ไม่เคยหนำ
ความโลภ โอบครอบงำ
คอยตอกย้ำ นำกระมล
ธน สู่ธเนศ
สิ่งวิเศษ เหนือเหตุผล
หนทาง ต่างดิ้นรน
แม้รวยล้น จนเหลือเฟือ
เงินทอง ของนอกกาย
พูดให้ตาย ใครจะเชื่อ
อดออม ยอมกินเกลือ
ทนอาบเหงื่อ ล้วนเพื่อเงิน
28 กันยายน 2554 15:19 น.
สุนทรวิทย์
ลือว่าเธอ น่าชัง ดั่งกองขี้
มิมีดี สักสิ่ง นั้นจริงไหม
ปล่อยตัวให้ แก่,หนุ่ม รุมชอนไช
จนเครื่องใน ชำรุด กายทรุดโทรม
บ้างเหยียดเธอ ปานขยะ มะเร็งร้าย
กัดกินชาย ให้ม้วย ด้วยรูปโฉม
โดยวาจา ท่าที ที่โอ้โลม
ช่างน้าวโน้ม ผูกมัด เรียกศรัทธา
ฉันเปรียบกวาง สมัน อันเซื่องเซ่อ
จึงถูกเธอ มองเห็น เป็นภักษา
เพียงโดนหว่าน เสน่ห์ เล่ห์มารยา
พลันมืดหน้า ตาลาย ใจซ่านเซ็น
กว่ารู้เช่น-เห็นชาติ ก็บาดเจ็บ
เมื่อเธอเหน็บ เปรียบปราย คล้ายของเล่น
ซ้ำหมิ่นว่า น่าเบื่อ ของเหลือเดน
ไม่เคยเห็น ฉันอยู่ใน ห้วงสายตา
ลือว่าเธอ น่าชัง ดั่งกองขี้
แต่ฉันนี้ ขอติง ว่ายิ่งกว่า
เธอแพร่เชื้อ ขับเคลื่อน เหมือนโรคา
ใช้ตัณหา พร่าผลาญ ประหารชาย
28 กันยายน 2554 15:10 น.
สุนทรวิทย์
กล้วยไม้ป่า รวยริน โชยกลิ่นหอม
ภมรตอม โลมลิ้ม ชิมบุปผา
เจ้าเลือกเกิด ไฉน ที่ไกลตา
พงพนา รกชัฏ ทัศไนย
แอบซุกซอก ขอนหลืบ ยากสืบค้น
บ้างเกาะบน หน้าผา ศิลาใหญ่
แหล่งชุ่มชื้น หุบเขา ลำเนาไพร
จะอยู่ไหน คงสวยสด แสนงดงาม
ถึงหลบซ่อน เร้นกาย หมายมิดชิด
คนตามติด จำเพาะ เที่ยวเสาะถาม
หลงเสน่ห์ จึงรุก เค้นคุกคาม
มนุษย์ทราม นำเจ้าพราก จากถิ่นไป
จับโยกย้าย ปลูกใส่ ในกระถาง
แขวนไว้อย่าง โก้หรู ดูเก๋ไก๋
ตั้งชื่อฟัง ไพเราะ เพราะจับใจ
แต่กล้วยไม้ กลับโหยหา บ้านป่าดง
มินานเริ่ม ซีดเซียว ใบเหี่ยวเฉา
ต้นก็เน่า ถึงโคน โดนทิ้งส่ง
ด้วยโสภี ชีวิต เลยปลิดปลง
เหมือนอนงค์ วางวาย ด้วยชายพาล
อิสตรี สัตย์ซื่อ นั้นคือเหยื่อ
ลุ่มหลงเชื่อ บุรุษ สุดพร่าผลาญ
มักเสียที พ่ายแพ้ แก่ภัยมาร
จึ่งนงคราญ รักนวล ควรระวัง
27 กันยายน 2554 15:10 น.
สุนทรวิทย์
เขาหลบหน้า เพราะหนี คดีรัก
ทำผู้หญิง อกหัก ซ้ำผลักไส
เจ้าทุกข์ล้วน ชิงชัง คั่งแค้นใจ
เที่ยวถามไถ่ ไล่ล่า ตามราวี
บ้างอาฆาต มาดร้าย ไว้สาหัส
ขู่จะตัด ไอ้นั่น หั่นไอ้นี่
ทั้งสาวแก่ แม่หม้าย ยันยายชี
ต่างคนมี หนี้แค้น แน่นอุรา
ฉันเป็นเหยื่อ รายหนึ่ง ซึ่งเสียรู้
จนอดสู จำต้อง ฟ้องกล่าวหา
วอนตำรวจ ช่วยบังคับ จับตัวมา
แล้วถ่างขา ดีดไข่ ให้จาบัลย์
หากขัดขืน แข็งข้อ คิดต่อสู้
ขอคุณหมู่ คุณจ่า อย่าผ่อนผัน
ใช้กฎหมาย อาญา วิสามัญ
อย่าปล่อยมัน สำออย เดินลอยชาย
ได้ฉันแล้ว ทิ้งขว้าง พอช่างหัว
แต่ค่าตัว ร้อยเดียว เสือกเบี้ยวจ่าย
แถมปากเสีย แดกดัน เรียกฉันยาย
สมควรตาย กับตาย อ้ายเด็กเวร
หน้าส่วนตัว
1708
