17 กันยายน 2554 14:33 น.
สุนทรวิทย์
การยิงนก ตกปลา เที่ยวล่าสัตว์
ล้วนแต่ขัด ศีลธรรม พระคำสอน
เหมือนจงใจ ประหาร ลาญม้วยมรณ์
อนาทร สิ้นคิด จิตมืดมัว
เรื่องทารุณ สัตว์น้อย,ใหญ่ ให้รับทุกข์
แล้วสนุก เฮฮา ท้าชวนหัว
นั่นแหละความ เลือดเย็น เห็นแก่ตัว
มองกงจักร ว่าดอกบัว มิกลัวเกรง
เกิดเป็นคน ค้ำจุน ด้วยบุญเก่า
ควรหรือเอา อารมณ์ พาลข่มเหง
อ้างกีฬา บังหน้า บ้าครื้นเครง
หลงผิดเอง สุดท้าย มักพ่ายกรรม
แม้มดปลวก หิ่งห้อย ตัวน้อยนิด
อสรพิษ กุมภีล์ ที่ในถ้ำ
ต่างก็หวง ชีวิต สิทธิ์ชอบธรรม
ก่อนเหยียบย่ำ ทำร้าย จงไตร่ตรอง
โปรดสงสาร เอ็นดู ผู้ร่วมโลก
บรรเทาโศก ยับยั้ง บาปทั้งผอง
ปรานีสัตว์ โอบอุ้ม ช่วยคุ้มครอง
ตามครรลอง อหิงสา เมตตาธรรม
17 กันยายน 2554 14:11 น.
สุนทรวิทย์
พี่แสนหวง แสนห่วง ดวงยิหวา
ยอดกานดา โสภี ศรีสมร
เธอเท่านั้น ปรารถนา และอาทร
โฉมบังอร นวลผ่อง เป็นยองใย
เชิญเทวี สีดา มาปรากฎ
จะงามงด เทียมอนงค์ คงมิได้
ถึงเลือกเฟ้น เทพี เวทีใด
สุดไฉไล ไหนเท่า เยาวดี
ทั้งจริต กิริยา มารยาท
เพราพิลาส สง่า เปี่ยมราศี
เต็มเพียบพร้อม เบญจ-กัลยาณี
กุลสตรี พึงใจ ฉันใฝ่ปอง
ดุจเพชรงาม เจียระไน ไว้เลอเลิศ
จึงฉายเฉิด วิลาสินี มิมีสอง
หรือนางฟ้า องค์ใด ไหนจำลอง
มาสอดส่อง ลงทัณฑ์ กลั่นแกล้งชาย
สูญนภา ธราดล ชลสมุทร
ให้ฉันหยุด เสน่หา จงอย่าหมาย
แม้ศศิ สุริยัน พลันมลาย
ก็ไม่คลาย สัมพันธ์ อันมั่นคง
นงพะงา โปรดได้ เห็นใจพี่
รับไมตรี ดังจิต คิดประสงค์
พี่สัญญา ขอย้ำ เจตจำนง
จะซื่อตรง เสมอ เธอหนึ่งเดียว
17 กันยายน 2554 13:53 น.
สุนทรวิทย์
เมื่อวัยเด็ก เธอมีฝัน อันสวยหรู
อยากเป็นครู อาทร สอนลูกศิษย์
ปณิธาน ยิ่งใหญ่ ในชีวิต
คืออุทิศ หยาดเหงื่อ เพื่อสร้างคน
เธอได้เรียน คุรุศาสตร์ สมคาดหวัง
เกิดพลัง แน่วแน่ แม้ขัดสน
กรำงานหนัก ทระนง ส่งเสียตน
เพียรดิ้นรน อุตสาหะ ตลอดมา
วันนี้เธอ ชื่นใจ หายเหนื่อยเหน็ด
เพราะสำเร็จ จบผ่าน การศึกษา
เตรียมขึ้นรถ โดยสาร กลับบ้านนา
กราบบิดา มารดร ก่อนอื่นใด
ชั่วพริบตา ขณะ ข้ามถนน
ถูกรถยนต์ คนเมา ชนเข้าให้
ร่างกระเด็น หัวฟาด พื้นขาดใจ
ทั้งที่ใบ ปริญญา ยังคามือ
อนิจจา สาวน้อย ผู้คอยฝัน
ต้องมีอัน ดับดิ้น นอนสิ้นชื่อ
เสียเวลา ร่ำเรียน เพียรฝึกปรือ
ควรแล้วหรือ สำหรับ ความยับเยิน
ศพแล้วศพ มรณา อย่างน่าเศร้า
พวกขี้เหล้า คงเมามาย ไม่ขัดเขิน
ขับรถไร้ สติ มิประเมิน
เหตุฉุกเฉิน จึงอุบัติ เกินทัดทาน
สุราเปรียบ ศัสตรา คมอาวุธ
รถยนต์ดุจ พาหะ เครื่องประหาร
เพชฌฆาต คือผู้ขับ บังคับยาน
ที่วายปราณ หนีไม่พ้น คนเดินดิน
16 กันยายน 2554 14:20 น.
สุนทรวิทย์
สายลม ห่มแมกไม้
หริ่งเรไร ก้องไพรสณฑ์
มัจฉา ร่าเริงชล
พนสถาน ปานพิมาน
หมอกกรุ่น ย้อมขุนเขา
แต่งลำเนา เคล้าละหาน
ไอดิน กลิ่นกำยาน
ซึมซาบซ่าน พนานดร
เนินภู ถ้ำคูหา
โขดศิลา ผาชะง่อน
ธารใส ไหลเซาะซอน
โขลงกุญชร นอนอาบกิน
พะยอม หอมอบอวล
ดอกลำดวน ชวนถวิล
ปัทม อินทนิล
ภุมริน บินไต่ตอม
วิหค กกลูกน้อย
ท่าอ่อนช้อย คอยถนอม
เจื้อยแจ้ว แล้วดมดอม
สลับกล่อม พนอมไพร
เอิบอาบ ภาพชีวิต
แสนวิจิตร พิสมัย
พืชคาม งามจับใจ
สัตว์เล็กใหญ่ ได้ดำรง
นคินทร์ ถิ่นอุดม
สุขรื่นรมย์ สมประสงค์
แดนใด ไหนเยียวยง
เทียมป่าดง คงไม่มี
16 กันยายน 2554 14:15 น.
สุนทรวิทย์
คิมหันต์เยือน คราวใด กายรุ่มร้อน
ทินกร แสงแดด ช่างแผดเผา
เพียรอาบน้ำ อย่างไร ไม่บรรเทา
มิทุเลา หยุดยั้ง ทั้งนอกใน
ไปไหนที อบอวล ล้วนมลพิษ
ซ้ำรถติด เป็นแพ เกินแก้ไข
เครื่องปรับอา-กาศดันเสีย ละเหี่ยใจ
เหม็นคราบไคล ชุ่มเหงื่อ เปียกเนื้อตัว
หลบขึ้นห้าง พึ่งแอร์ หวังแก้เครียด
คนเบียดเสียด หนักหนา น่าเวียนหัว
เห็นหนุ่มสาว คลอเคลีย เดินเนียนัว
หมดเกรงกลัว ยั่วเย้า เรากลับอาย
อยากดูหนัง สักเรื่อง รึเปลืองแท้
กินกาแฟ ก็เบื่อ แพงเหลือหลาย
หันมาเลือก เสื้อผ้า จนตาลาย
ผลสุดท้าย ไม่ซื้อ รื้ออย่างเดียว
ออกจากห้าง พบพาน ร้านหมอนวด
เกิดเมื่อยปวด ทันใด หายถี่เหนียว
ก้าวกระฉับ-กระเฉง เร่งปราดเปรียว
ผลุนผลันเลี้ยว เข้าไป ในพริบตา
นอนหยอกเย้า ทูนหัว จนตัวโก่ง
สองชั่วโมง สิ้นทุกข์ สุขหรรษา
รอเงินเดือน ออกก่อน จะย้อนมา
ให้ยุพา คลายร้อน อีกค่อนวัน
หน้าส่วนตัว
1267
