15 พฤศจิกายน 2554 13:16 น.
สุนทรวิทย์
คนเกิดจาก พันธุกรรม อำมหิต
มักอ้างสิทธิ์ ชอบธรรม เหนือส่ำสัตว์
ใช้อำนาจ ศาสตรา สารพัด
เพื่อกำจัด สัตว์อื่น แล้วกลืนกิน
เล็งประโยชน์ แห่งตน เป็นผลเลิศ
แสนทูนเทิด นั้นหรือ คือทรัพย์สิน
สร้างแต่ความ ทุกข์ร้อน รอนชีวิน
ทั่วทุกถิ่น ดินฟ้า จึงอาดูร
ธรรมชาติ ถูกทำลาย ไปกว่าค่อน
ทรัพยากร วอดวาย ใกล้สิ้นสูญ
มลพิษ นับวันจะ ทวีคูณ
ปฏิกูล ผุดโผล่ ท่วมโลกา
ยังยกตน อารยะ ประเสริฐยิ่ง
ทั้งที่จริง เลือดเย็น เป็นหนักหนา
เห็นเปลือกนอก วิเศษ เหมือนเมตตา
แท้เพียงมา-ยาจริต ที่ปิดบัง
เป็นเศษเสี้ยว ธาตุแท้ แค่ส่วนหนึ่ง
ซึ่งติดตรึง มนุษย์ ดุจเนื้อหนัง
มีแต่สิ่ง หยาบช้า น่าชิงชัง
กลับโอหัง อวดดี นี่แหละคน
15 พฤศจิกายน 2554 12:43 น.
สุนทรวิทย์
แยงยล ต้นดาวเรือง
ดอกเมลือง เหลืองสวยสด
ดังห่ม ชมพูนท
ผ่องจรส แสนงดงาม
ไม้ป่า วนาลี
มาบัดนี้ มีล้นหลาม
ระดะ ประดับคาม
ถนิมกาม ดุจทรามวัย
นุ่มนวล ยั่วยวนจิต
ชวนสนิท พิสมัย
เด็ดร้อย ห้อยมาลัย
ถวายพระตรัย ได้ทันที
เสียดาย ไร้กลิ่นหอม
แม้ถนอม ดอมถ้วนถี่
เปรียบไป คล้ายสตรี
ความโสภี ที่ต่างกัน
มีดี ย่อมมีขาด
ธรรมชาติ วาดสร้างสรรค์
อื่นใด ไม่สำคัญ
เท่าเฉิดฉัน ด้วยปัญญา
ไขว่คว้า หาโอกาส
มิให้พลาด ปรารถนา
ขี้เหร่ เก๋งามตา
ใครเหนือกว่า อย่ามั่นใจ
15 พฤศจิกายน 2554 12:37 น.
สุนทรวิทย์
ดอกคูนเหลือง อร่าม ลามเต็มต้น
ใครได้ยล ล้วนสะดุด ภาพผุดผ่อง
ช่อระย้า พวงห้อย ดังสร้อยทอง
ย้อยรงรอง แกว่งไกว ไหวไปมา
ถึงหน้าแล้ง สลัดใบ ไม่สลด
ยิ่งสวยสด อติ สิเนหา
พันธุ์ไม้อื่น ดื่นไป ในพนา
ขืนเทียมท้า เปรียบเจ้า คงเฉาพลัน
กลีบเล็กบาง เบาหวิว พลิ้วไสว
อ่อนละไม อ้อนแอ้น แสนเฉิดฉัน
ประดับบ้าน ประดับเมือง ประเทืองอรัณย์
วิลาวัณย์ จรส แสนงดงาม
ยามต้องลม หลุดร่วง จากรวงริ้ว
ทยอยปลิว ปรายโปรย โรยสนาม
ปกคลุมดิน ก่ายกอง ลำยองคาม
บันดาลความ เคลิบเคลิ้ม เพิ่มทวี
ดอกคูนบาน ชุมชุก ทุกคิมหันต์
ท้าตะวัน ดกดื่น ยืนอวดสี
ไม้มงคล ควรค่า มิ่งมาลี
สมศักดิ์ศรี พญา-พฤกษาไทย
14 พฤศจิกายน 2554 11:26 น.
สุนทรวิทย์
ยี่สิบปี เนิ่นนาน ล่วงผ่านพ้น
ดวงกระมล น้องนี้ มิมีเปลี่ยน
แม้ความทุกข์ ข้นแค้น แสนเบียดเบียน
ใจคงเวียน อยู่กับเธอ เสมอมา
ลูกเป็นหนุ่ม แล้วหนา หน้าเหมือนพี่
ปลายปีนี้ จะจบผ่าน การศึกษา
พี่ไม่ต้อง พะวง ห่วงสงกา
ถ้อยวาจา สั่งเสีย เมียยังจำ
รู้ไหมน้อง ร่วงโรย ระโหยอ่อน
ต้องซอกซอน บากบั่น เช้ายันค่ำ
จนผ่ายผอม เจ็บป่วย ด้วยตรากตรำ
เพื่อให้ลูก อิ่มหนำ ห่างลำเค็ญ
ทุกวันนี้ ไม่มี พี่อยู่ใกล้
ใจน้องใช่ เรรวน พี่ควรเห็น
เหลือแต่ความ อาลัย ไม่ว่างเว้น
ตามเคี่ยวเข็ญ บีบคั้น รันชีวี
เธอคุยกับ ภาพสามี ที่ล่วงลับ
ปากขยับ พึมพำ น้ำตาปรี่
อธิษฐาน ภาวนา ทุกราตรี
ชาติหน้ามี อย่าพลัดพราก จากกันเลย
14 พฤศจิกายน 2554 11:21 น.
สุนทรวิทย์
หลายคน บนโลกนี้
ทุกข์โศกี มีปัญหา
ไร้ญาติ ขาดเงินตรา
ทนอุตส่าห์ มิรามือ
คับแค้น แสนสาหัส
ยังยืนหยัด โดยสัตย์ซื่อ
หากิน ดิ้นฝึกปรือ
ด้วยรักชื่อ ถือความดี
สุจริต จิตเอื้อเฟื้อ
ความแผ่เผื่อ เหนือเศรษฐี
ขัดสน หม่นเต็มที
กลับมั่งมี ที่บุญทาน
จริยา น่ายกย่อง
รู้ตรึกตรอง ปองแก่นสาร
เทียมทรัพย์ อัประมาณ
บ่งพื้นฐาน สันดานตน
อุดม สมชาวพุทธ
ฉ่ำวิสุทธิ์ ดุจสายฝน
มิพ่าย อายความจน
ไม่จำนน ต่อมลทิน
วิญญู รู้จักปลง
อย่าทะนง หลงทรัพย์สิน
รวยล้น ท้นแผ่นดิน
สุดชีวิน ล้วนสิ้นลม
หน้าส่วนตัว
1233
