13 สิงหาคม 2554 11:59 น.
สุนทรวิทย์
แฟนฉันแสน สะสวย รวยกลิ่นเต่า
ชอบเดินเกา ขี้กลาก ถ่มขากถุย
ขนรักแร้ เป็นกระจุก ดำปุกปุย
พุงก็พลุ้ย นุ่มนิ่ม อิ่มไขมัน
ชันนะตุ กินหัว เหายั้วเยี้ย
ตัวต่ำเตี้ย แหง๋แก๋ แต่อวบอั๋น
ขี้ตาแฉะ เหม็นหึ่ง ถึงขี้ฟัน
แมลงวัน สิงสู่ อยู่รอบกาย
ซ้ำหน้าเหี่ยว ยู่ย่น ปนยู่ยี่
มองถ้วนถี่ ทีไร ใจคอหาย
แยกไม่ออก ควรเรียกย่า หรือว่ายาย
อยากบอกเลิก กลับเสียดาย สายสัมพันธ์
เธอเสมือน ริดสีดวง พวงน้อยน้อย
คอยติดสอย ห้อยตาม ง่ามก้นฉัน
จะไปไหน ใกล้ไกล ไปด้วยกัน
โดนเพื่อนหยัน เพื่อนติ ว่าพิเรนทร์
ไอ้พวกสา-ระแน ชอบแส่นัก
มิประจักษ์ รักแท้ แพ้ลูกเล่น
มุ่งจับผิด บิดเบือน เหมือนจองเวร
พบหน้าเป็น ขบขำ ทำล้อเลียน
แม้หล่อนไม่ พริ้มเพรา เท่านางฟ้า
แต่หน้าตา คงที่ มิมีเปลี่ยน
ใครมองแล้ว โอ้กอ้าก อยากอาเจียน
ฉันก็ไม่ สะอิดสะเอียน คิดเปลี่ยนใจ
13 สิงหาคม 2554 11:50 น.
สุนทรวิทย์
ฟ้าพราว ดาวผ่อง มองไม่เบื่อ
ลอยเรือ ฮัมเพลง เปล่งโวหาร
เสียงพาย สายลม ห่มสายธาร
สะท้าน บรรเลง ดุจเพลงยาว
กวี เข็ญใจ ไร้ชื่อเสียง
ลำเลียง คารม ชื่นชมหาว
ข้างขึ้น เฉิดฉัน จันทร์สกาว
เหน็บหนาว ผิวกาย ใจอิ่มเอม
ชาวเรือ ท่องน้ำ ช่ำชองถิ่น
หากิน สมถะ สุขเกษม
จับปลา หาหอย คอยและเล็ม
ปรีดิ์เปรม สำราญ ผ่านฤดู
มัจฉา กุ้งปู คือผู้เอื้อ
พลีเลือด พลีเนื้อ เพื่อข้าอยู่
ดังข้า อาบเหงื่อ เพื่อพธู
มิรู้ เหนื่อยอ่อน ร้อนลำเค็ญ
ลำนำ รำพัน อันอ้างว้าง
อยู่กลาง หว่างชล ไร้คนเห็น
เวหา วารี ที่ฉ่ำเย็น
จึ่งเป็น คู่หู ผู้รู้ใจ
หน้าส่วนตัว
2187
