21 กันยายน 2554 12:41 น.
สุนทรวิทย์
หยดน้ำ-ค้างฉ่ำชื้น
พรมชุ่มพื้น อาบผืนป่า
แสงทอง ผ่องโสภา
พ้นขอบฟ้า มารำไร
อุษา วนาสัณฑ์
ตื่นจากฝัน สู่วันใหม่
คีตะ ระบำไพร
เริ่มเคลื่อนไหว ในทิวา
บุปผชาติ บานดาดดื่น
หอมรวยรื่น ชื่นนาสา
ขมุม ภุมรา
เหล่านกกา ออกหากิน
ทักษะ ธรรมชาติ
บรรจงวาด สมศาสตร์ศิลป์
บันดาล วิมานดิน
แหล่งอาสิน ถิ่นอดุลย์
ป่าฉ่ำ โดยน้ำช่วย
น้ำอิ่มห้วย ด้วยป่าหนุน
ป่า,น้ำ ผลัดค้ำจุน
ต่างให้คุณ เกื้อหมุนวน
โค่นป่า ถ้าป่าเตียน
โลกคงเพี้ยน เปลี่ยนแล้งฝน
ทุกข์ร้อน ย้อนหาคน
จะอับจน เพราะตนเอง
21 กันยายน 2554 12:31 น.
สุนทรวิทย์
คนไม่น้อย ถือสา คำว่าเหี่ยว
ถ้อยคำเดียว อาจก่อ ปรปักษ์
ไอ้หัวล้าน หัวเถิก จงเลิกทัก
มิควรจัก หยอกล้อ เกินพอดี
คำม่อต้อ เตี้ย,ต่ำ อย่าพร่ำบ่อย
อันปมด้อย คอยย้ำ นำเสียดสี
อาจกระเทือน น้ำใจ เสียไมตรี
พานราวี ทะเลาะ เพราะปากพา
บางคนหวาด-ผวา คำว่าแก่
ขืนเย้าแหย่ เป็นอันจบ เลิกคบหา
นับเป็นเรื่อง ละเอียดอ่อน ตอนพูดจา
บ่งจรรยา มารยาท ชาติพื้นเพ
สำเนียงส่อภาษา มีภาษิต
รู้ประดิษฐ์ วาทะ คือเสน่ห์
ให้เกียรติกัน ดีกว่า เย้ยฮาเฮ
ความขี้เหร่ เกิดแต่ตัว ใช่หัวใจ
คำต้องห้าม ยั่วยวน กวนโทสะ
นั้นมักจะ ติดปาก ยากแก้ไข
ยามนึกอยาก กระแหนะ-กระแหนใคร
ลองหัดใช้ สมอง ตรองก่อนทำ
21 กันยายน 2554 12:18 น.
สุนทรวิทย์
ความอิจฉา ริษยา ของมนุษย์
ยากสิ้นสุด เลือนลด หมดสลาย
สันดานคน กักขฬะ ขาดละอาย
ความมุ่งร้าย หงุดหงิด มักติดตัว
เห็นคนเด่น เกินกว่า เป็นบ้าคลั่ง
เกิดชิงชัง ร้อนรุ่ม เกาะกุมหัว
อยากค่อนแคะ แขวะเขา เฝ้าพันพัว
จิตมืดมัว เน่าเหม็น เป็นเนืองนิตย์
ถูกจับได้ ไล่ทัน หันยุเพื่อน
แล้วบิดเบือน ยุยง ให้หลงผิด
ใครกล่อมง่าย ขาดสติ มิทันคิด
หลงลมมิตร ถั่งถ้อย พลอยเชื่อฟัง
คนต่ำทราม เยี่ยงนี้ มีอยู่มาก
จะถอนราก โค่นพันธ์ นั้นสิ้นหวัง
ความสะเออะ เลอะเทอะ เปื้อนเกรอะกรัง
คงปลูกฝัง ล้ำลึก ฝึกปรือมา
น่าสมเพช คนเขลา พวกเหล่านี้
เหมือนไม่มี หิริ วิมังสา
อคติ หาเรื่อง เปลืองวาจา
ช่างอุตส่าห์ ซอกแซก เที่ยวแดกดัน
ยามเห็นใคร สุขสันต์ พลันเจ็บแปลบ
ใจคับแคบ อนิจจา น่าเย้ยหยัน
อิจฉาเขา เราได้ อะไรกัน
ดับโมหันธ์ กลั่นกรอง ตรองเอาเอง
20 กันยายน 2554 12:25 น.
สุนทรวิทย์
อาชีพครู ซึ่งฉัน เฝ้าฝันใฝ่
เชื่อยิ่งใหญ่ พร้อมพรัก เกียรติศักดิ์ศรี
คนนับหน้า ถือตา บารมี
ปูชนี-ยบุคคล สร้างผลงาน
ฉันก้าวถึง จุดหมาย ดั่งใจหวัง
ด้วยพลัง มุ่งมั่น อันอาจหาญ
ได้ชื่นชม สมญา ครูอาจารย์
ปณิธาน อุตสาหะ สละตน
ยี่สิบปี ล่วงไป นึกใจหาย
เป้าขวนขวาย แท้เพียงครู ผู้ขัดสน
ประศาสน์ศิษย์ ก้าวหน้า มาหลายคน
ครูกลับจน ซ้ำซาก มากกว่าเดิม
แต่สำนึก หน้าที่ ไม่มีเปลี่ยน
คงหมั่นเพียร สอนสั่ง ทั้งส่งเสริม
เคี่ยวเข็ญแก้ เด็กเก- เรทุกเทอม
หนี้ก็เพิ่ม ลุกลาม ตามทวี
คำเปรียบครู ว่าเรือจ้าง ช่างเหมาะสม
ฝ่าคลื่นลม พายุ ยากสุขี
รับลูกศิษย์ โดยสาร ผ่านนที
ปีแล้วปี ทรหด อดทนไป
เห็นศิษย์เก่า หวนเยี่ยมกราบ แสนปลาบปลื้ม
เหน็ดเหนื่อยลืม สิ้นหมด พลันสดใส
ศิษย์รู้รัก กตัญญู ครูชื่นใจ
สิ่งที่ได้ มีเท่านี้ ชีวิตครู
20 กันยายน 2554 12:11 น.
สุนทรวิทย์
รักของฉัน ไม่ยิ่งใหญ่ อย่างใครเขา
ยิ่งมิเท่า นภา มหาสมุทร
มีเพียงความ จริงใจ ไม่สมมุติ
เยี่ยงมนุษย์ ปุถุชน บนโลกนี้
มิสามารถ ปีนป่าย ตะกายฟ้า
มิอาจผ่า ควักใจ ให้โฉมศรี
มิอาจสอย จันทรา ในราตรี
ทั้งมิมี ปาฏิหาริย์ จะดาลดล
มีโอกาส เพลี่ยงพล้ำ กระทำผิด
มีปกปิด มิดเม้น เป็นบางหน
หนีเที่ยวบ้าง อยากสนุก แอบซุกซน
อย่างที่คน ทั่วไป ใครก็ทำ
จะคบฉัน เป็นแฟน ต้องแน่นหนัก
กลัวอกหัก มิควร ด่วนถลำ
รอบคอบหน่อย ฉันเอื้อน เตือนแนะนำ
ที่เพียรพร่ำ ปะเหลาะ เพราะอาทร
เป็นกิ๊กกัน ไปก่อน เลิกงอนนะ
เรื่องที่จะ ผูกมัด ขอผัดผ่อน
อยากแต่งงาน ฉันยัง ไม่พรั่งพร้อม
นอนเถิดนอน จอมขวัญ ฉันง่วงแล้ว
หน้าส่วนตัว
1813
