30 ตุลาคม 2554 10:35 น.
สุนทรวิทย์
น้ำขึ้น ให้รีบตัก
ยืดยาดนัก จักเสียผล
อุทาหรณ์ สอนปวงชน
เตือนกมล คนเฉื่อยชา
ปฐมกาล วัยอ่านเขียน
จงเล่าเรียน เพียรศึกษา
ตรากตรำ ท่องตำรา
บ่มชีวา อนาคต
ความรู้ คู่กำไร
กอบโกยได้ ไม่เคยหมด
หนทาง สร้างลาภยศ
รอปรากฏ ภาพงดงาม
ยามนี้ ที่เรียนรู้
เพื่อพันตู สู่สนาม
ก้าวย่าง ต่างสงคราม
อย่างุ่มง่าม หลงย่ามใจ
คืน,วัน เกาะพันพัว
ห้ามลืมตัว มัวไถล
พลั้งพลาด ขาดระไว
โอกาสใหม่ อาจไม่มี
น้ำขึ้น ให้รีบตัก
โบราณทัก มักถ้วนถี่
เวลา ทุกนาที
มิปรานี รีรอใคร
30 ตุลาคม 2554 10:17 น.
สุนทรวิทย์
กลีบบัว เหลือง,แดง แบ่งบาน
ชูก้าน ใบแผ่ แลเห็น
ดอกงาม แกว่งไกว ไหวเอน
ตกเย็น กลับฝ่อ ห่อวาย
หลงใหล นิยม ชมชื่น
ดกดื่น ห้วย,หนอง คลอง,ฝาย
เสน่ห์ ฉายเฉิด เพริศพราย
เสียดาย ด่วนเฉา เน่าเร็ว
ปทุม มิยง คงทน
ช้ำหม่น หลุบจม ตมเหลว
เปลี่ยนรูป เปลี่ยนทรง องค์เอว
สิ้นเปลว สิ้นค่า ราไว
อุบล วิไล ใช่เหมือน
ดวงเดือน หมดจด สดใส
เดือนผ่อง มองเด่น เช่นใด
ยังไม่ เคียงเทียบ เปรียบนาง
ลาวัณย์ โสภี พิสุทธิ์
ประดุจ รัมภา ฟ้าสร้าง
หวังพิศ สนิท ชิดปราง
เธอหมาง ห่างเหิน เมินแล
เฝ้าออด เฝ้าอ้อน งอนง้อ
วอนขอ รอสาว จนแก่
หนังเหี่ยว เลิกพ้อ ตอแย
เชิญแม่ ขึ้นร้าน คานทอง
30 ตุลาคม 2554 10:13 น.
สุนทรวิทย์
น้ำมา ปลากินมด
ยามน้ำลด มดกินปลา
มธุรส พจนา
มีคุณค่า น่ารับฟัง
เตือนใจ คนใหญ่โต
พวกยโส อวดโอหัง
เอะอะ ใช้พลัง
มิยับยั้ง หัดชั่งใจ
ระเริง เหลิงอำนาจ
ชอบเกรี้ยวกราด ทำบาตรใหญ่
สิ้นยศ หมดวันใด
มิตรไยไพ ตัดไมตรี
ทีใคร ก็ทีมัน
พร้อมฟาดฟัน หยันเสียดสี
ศัตรู หมู่ไพรี
หันย่ำยี รุมบีฑา
อยากได้ ชัยชนะ
ใช้ธรรมะ จะดีกว่า
ยืนหยัด สร้างศรัทธา
เสริมศักดา บารมี
ให้เขา รักเคารพ
จึงสงบ ประสบศรี
พ้นทุกข์ สุขทวี
เพราะความดี ที่ค้ำจุน
29 ตุลาคม 2554 11:33 น.
สุนทรวิทย์
สมัยก่อน ตอนนั้น พ่อหมั้นแม่
มีทองแค่ กระพี้ สามสี่บาท
เสียงชาวบ้าน นินทา กล่าวปรามาส
สบประมาท เย้ยเยาะ เพราะพ่อจน
แต่พ่อ,แม่ คงผูกพัน ถึงวันนี้
หลายสิบปี ผ่านไป หายขัดสน
เกิดลูกหลาน แตกหน่อ ก็หลายคน
ด้วยอดทน อุตสาหะ ตลอดมา
แม้พ่อ,แม่ มิมั่งคั่ง ดังญาติมิตร
อย่าน้อยจิต กังวล จนหนักหนา
ขอเพียงลูก มุ่งมั่น ใช้ปัญญา
ย่อมก้าวหน้า กว่าพ่อ,แม่ เป็นแน่นอน
สิ่งสำคัญ พ่อ,แม่ มอบแก่ลูก
คือฝังปลูก คุณธรรม คำสั่งสอน
หวังให้ลูก วัฒนา สถาพร
แทนทุนรอน ยั่งยืน เหนืออื่นใด
ลูกจงหมั่น มานะ สุจริต
ภารกิจ บีบคั้น อย่าหวั่นไหว
ทำงานอย่าง เต็มกำลัง โดยตั้งใจ
ได้เท่าไหน สุขใจเรา เท่านั้นพอ
29 ตุลาคม 2554 11:24 น.
สุนทรวิทย์
เมื่อนงคราญ เปลี่ยนใจ ไปมีอื่น
ฉันระรื่น ชื่นใจ หาใดเหมือน
เก่าไม่ไป ไฉน ใหม่จะเยือน
ใช่กลบเกลื่อน บาดแผล แต่พูดจริง
เริ่มประคบ-ประหงม บ่มรักใหม่
มิยอมให้ ขุ่นเคือง เรื่องทุกสิ่ง
เร่งพะเน้า-พะนอ ขอแอบอิง
มิประวิง เวลา สักนาที
บทเรียนเก่า ตอกย้ำ จนคร่ำหวอด
การอิดออด มากไป มิใช่ที่
ต้องปากว่า มือถึง จึงจะดี
มัวร่ำรี้-ร่ำไร ไม่ทันกิน
ในสามวัน เจ็ดวัน ฉันจะรีบ
รวบรัดจีบ เหนี่ยวโน้ม ใจโฉมฉิน
หากอนงค์ มิพร้อม มิยอมยิน
จำตัดสิน-ใจปล้ำ จับทำเมีย
มิยอมปล่อย โอกาส เกรงพลาดซ้ำ
ขืนงึมงำ เก็บอาการ งานจะเสีย
เกิดปัญหา ใดใด ไว้ค่อยเคลียร์
คงไกล่เกลี่ย กันได้ ไม่ยากเย็น
หน้าส่วนตัว
4145
