9 พฤศจิกายน 2554 12:34 น.
สุนทรวิทย์
กาลเวลา เปลี่ยนแปลง ทั่วแหล่งหล้า
ตามโลกา หมุนไป ไม่สิ้นสุด
เป็นกฎเกณฑ์ วัฏฏะ โลกมนุษย์
มิเคยหยุด เคยพัก แม้สักวัน
ธรรมชาติ กำหนด สิ่งสดสวย
พร้อมความม้วย เสื่อมสลาย วายอาสัญ
ให้มีเกิด มีดับ สลับกัน
อัศจรรย์ ผิดแผก แตกต่างไป
เช่นวายุ จู่โจม โหมถล่ม
กวาดเมืองจม ถมทับ ปรับพื้นใหม่
อัสนี สายฟ้า ผ่าพฤกษ์ไพร
เผาผลาญไหม้ พนาสณฑ์ จนโล่งเตียน
สิ่งพบเห็น มั่นคง ณ.ตรงนี้
ผ่านอีกปี มิแน่ ว่าแปรเปลี่ยน
อันดินน้ำ ลมไฟ ไซร้หมุนเวียน
ดุจกงเกวียน ล้อเลื่อน เคลื่อนไคลคลา
สรีระ ใดใด ใช่อมตะ
ทุกชีวะ ล้วนแพ้ แก่สังขาร์
สรรพสิ่ง ที่เกิด กำเนิดมา
เมื่อถึงครา ก็แตกดับ ลาลับลง
แม้ความจริง ย่อมรู้ ทุกหมู่เหล่า
ไยแกล้งเขลา ลืมสติ อานิสงส์
มนุษย์ขาด สำนึก รู้สึกปลง
จึงลุ่มหลง วัตถุ ดันทุรัง
กาลเวลา เปลี่ยนแปลง ทั่วแห่งหน
ยกเว้นคน ต่ำช้า นั้นอย่าหวัง
นักโกงเมือง ปากพล่อย คอยเบียดบัง
น่าชิงชัง กลาดเกลื่อน ยังเหมือนเดิม
9 พฤศจิกายน 2554 12:17 น.
สุนทรวิทย์
งานยุ่ง ทั้งวัน ฉันละหน่าย
วุ่นวาย เช้า-สาย บ่ายยันค่ำ
ภาระ หน้าที่ มีประจำ
ไม่ทำ ใครล่ะ จะทำแทน
เช้าเรื่อง น้องเมีย พึ่งเคลียร์จบ
สายพบ เมียน้อย คอยหวงแหน
บ่ายต้อง รีบไป เอาใจแฟน
ค่ำแจ้น ฉับไว ไปหากิ๊ก
มิมี เสน่ห์ เท่ตรงไหน
อาศัย พกพา ปลัดขิก
วิ่งรอก กังวล จนเหงื่อซิก
ระริก ระรี้ ไม่มีพัก
ขาดใคร สักคน ทนมิได้
หัวใจ งุ่นง่าน เกินหาญหัก
รู้ว่า อนงค์ ต่างจงรัก
เหนื่อยหนัก ตรากตรำ คงจำทน
จับปลา หลายมือ ยื้อเต็มที่
บัดนี้ เวรกรรม สำแดงผล
พวกนาง ห่างเห ทันเล่ห์กล
ล่องหน ไปหมด สลดจริง
9 พฤศจิกายน 2554 12:08 น.
สุนทรวิทย์
แม่ยายผม อวบขาว พราวเสน่ห์
หน้าตาเก๋ ละม้าย คล้ายสาวรุ่น
วาจาก็ อ่อนหวาน ซ่านละมุน
แสนอบอุ่น เมื่อได้ อยู่ใกล้ชิด
มิมีจิต พิเรนทร์ คิดเป็นอื่น
มิได้หื่น สัปดน จนพลั้งผิด
เพียงรู้สึก เอ็นดู อยู่นิดนิด
สุจริต จริงใจ รับใช้งาน
เพียรห่วงใย ทุกยาม ตามบีบนวด
หมั่นสำรวจ เอวองค์ ทรงสัณฐาน
มีส่วนใด เริ่มคล้อย ห้อยหย่อนยาน
เร่งทำการ แก้ไข ให้ทันที
แนะเปิดผ้า ฝังเข็ม สักเล่มหนึ่ง
แม่ตะลึง อุทาน พานลุกหนี
เข้าใจผิด ก่นด่า ว่าอัปรีย์
กรรมวิธี โบราณ ท่านไม่รู้
ต้องโน้มน้าว ชี้แจง แจ้งมุ่งหมาย
กล่อมให้คลาย กังวล จนเชื่อหู
จึ่งดำเนิน วิธี อย่างมีครู
เพื่อฟื้นฟู รูปธรรม ตามตำรา
ถึงคราวซวย พ่อตา กลับมาเห็น
พลันประเคน หลังเท้า เข้าใบหน้า
ซ้ำด้วยศอก ตอกด้วยเข่า เต็มเบ้าตา
เตะพลั่กเข้า หว่างขา ผ่าเครื่องใน
เจตนา ดีดี กลับมีเรื่อง
พ่อขุ่นเคือง โกรธา มาจากไหน
ลูกเขยรึ หวังดี มีน้ำใจ
ไฉนไม่ ฟังบ้าง เตะอย่างเดียว
8 พฤศจิกายน 2554 10:25 น.
สุนทรวิทย์
เราแก่แล้ว ทูนหัว รู้ตัวบ้าง
ก่อนก้าวย่าง ทุกครั้ง ระวังหน่อย
สุขภาพ หมั่นตรวจตรา อย่ามัวคอย
เรื่องใหญ่น้อย ปล่อยวาง บ้างแหละดี
ห่วงใยตน กินให้ได้ นอนให้หลับ
รู้จักรับ รู้จักจ่าย หายตระหนี่
ดิ้นรนมา เหนื่อยหน่าย หลายสิบปี
ถึงยามนี้ ควรพักผ่อน หย่อนอารมณ์
ปวงลูกหลาน สอนได้ แต่ภายนอก
แม้ล้อมคอก ประกบ ประคบประหงม
ใช่ว่าจะ สมจิต อย่างคิดชม
มักเกิดเงื่อน เกิดปม จงข่มใจ
อายุขัย ไล่หลัง ดังติดปีก
เกินสับหลีก ปลีกกาย หมายแก้ไข
ชีวิตคน ปุบปับ อาจดับไป
อยากกินใช้ สมควร ด่วนตักตวง
อยู่กันมา อดทน จนหัวหงอก
ผ่านช้ำชอก อุปสรรค กันหนักหน่วง
มีลูกหลาน มะรุมมะตุ้ม เป็นพุ่มพวง
ก็ลุล่วง ปรารถนา มาพอควร
เราสองคน ตายาย ไม้ใกล้ฝั่ง
เลิกมุ่งหวัง สิ่งใด ให้ครบถ้วน
ขอเพียงแต่ บั้นปลาย ไม่เรรวน
เป็นหุ้นส่วน ชีวิต นิจนิรันดร์
8 พฤศจิกายน 2554 10:18 น.
สุนทรวิทย์
หล่อนเดิน ขาถ่าง อย่างอ่อนช้อย
ก้นย้อย ยักย้าย คล้ายตูดเป็ด
พุงโร อวบอั๋น ไขมันเล็ด
สะเก็ด ผื่นผด ขึ้นงดงาม
คอย่น เห็นเหนียง เรียงเป็นชั้น
สองถัน โตงเตง น่าเกรงขาม
มีเหา มีหิด คอยติดตาม
ซอกง่าม ทุกส่วน ล้วนขี้ไคล
ใช่เลย นี่ละ สเปคฉัน
ยืนยัน มั่นคง ว่าหลงใหล
ยามได้ กลิ่นเต่า ยิ่งเร้าใจ
ตูดใหญ่ เช่นนี้ มีน้อยคน
ทั้งอืด ทั้งพอง แสนบ้องแบ๊ว
มองแล้ว วิปริต จิตสับสน
มืดหน้า ตามัว ลืมตัวตน
ฉงน ชะแง้ แต่โฉมตรู
อยากชิด อยากเชย มิเคยเบื่อ
ลางเนื้อ-ชอบลางยา อย่าลบหลู่
ชังนัก พวกพล่อย ปากหอยปู
ก็กู จะรัก หนักหัวใคร
หน้าส่วนตัว
1234
