29 มีนาคม 2547 21:03 น.
สุดสายปลายฟ้า
ข้าพเจ้าคิดได้ จึงเป็น
ข้าพเจ้าคิดได้ ข้าพเจ้าจึงมีอยู่
เป็นหอยปูติดดินกินสวะ
บางครั้งข้าพเจ้ากลายเป็นพระ
ท่องธรรมะละเมอเจอนิพพาน
ครั้งแปรปรวนปรุงแต่งหลงแหล่งหล้า
เป็นนางฟ้าสถิตสรวงสวรรค์
ครู่หนึ่งซึ้งหวามความรักนั้น
โดนลงทันต์ให้เป็นหมูอยู่คอกนา
นิ่งนึกตรึกจิตคิดแง่ร้าย
กลับตรมตายโลกันต์อันโหดบ้า
ครั้นห่างหายครายสักครา
ก่อกำเนิดในป่ากินง้วนดิน
แต่คล้ายๆฉันเป็นสายน้ำ
ลึกล้ำวังวนป่วนป่นหิน
หรือเป็นนกโบกฟ้าโบยบิน
ร่วงสิ้นเป็นมัจฉาปลานัย
เวียนวนปนเปเหว่ว้า
หลงบ้าจนสิ้นอสงไขย
และคงเป็นเช่นนี้อยู่เรื่อยไป
ข้าพเจ้าคิดได้... จึงเป็น....
หน้าส่วนตัว
570
