เอ็นร้อยหวาย

สุญญะกาศ

คืนเดือนดับกลับจ้าพาขวัญหาย	   
เปลวเพลิงพรายสีชาดดาษเวหา
ดั่งระอุปะทุจากปากอสุรา		        
กำแพงหนาป้อมค่ายทลายพลัน

ทั่วเวียงหวีดกรีดร้องว่าต้องหนี	  
ด้วยเสียทีไพรีบุกรุกถลัน
หากก้าวช้าเพียงนิดตามติดทัน	   
เจอประจันดาบสับดับดวงแด

เสียงกรีดร้องต้องโสตโหดประหาร 
ทรมานถึงจิตด้วยพิษแผล
ที่เคยติดเก่าช้าว่าข้าแก	   
เพื่อนบ้านแย่กลับลืมทิ้งวิ่งคู่กัน

แม้รุ่งสางยังย่างตกนรกขุม		   
โซ่ตรวนสุมรอพวกมึงแล้วขึงขัน
โอบข้อเท้าเจ้ากุลีชี้หน้าพลัน	   
พวกมึงนั้นรู้ตัวไว้ไอ้เชลย

หากแม้นตรวนสิ้นหมดมิอดสู	   
ความคิดกูหาลดหดระเหย
เตรียมหวายตัดร้อยเอ็นเช่นจำเลย 
โอ้อกเอ๋ยมัดควบรวบทั้งบาง

สามัคคีน้อยนิดสะกิดหมู่		   
ดูสิดูแตกทั่วทั้งหัวหาง
พอหวายร้อยเอ็นยาวราวรยางค์	   
ให้คนอย่างอริมัดแล้วจัดรวม


กะตัง ปุญญพลัง มัยหัง สัพเพ ภาคี ภวันตุเต