ต้นอ้อ

สุชาดา โมรา

ยามที่สายลมพัดพาหัวใจของคนเรานั้นให้ล่องลอยไป  ฉันมองเห็นความอบอุ่นของพืชสีเขียวที่พวกเราชาวไทยได้นำมาบริโภค  ฉันรู้สึกมีความสุขกับการมองดูความเขียวชะอุ่มของต้นข้าวในนาแห่งนั้น  ในขณะกลุ่มของชาวนากำลังนำปุ๋ยหว่านลงในนา
ฉันจ้องมองดูอยู่ห่าง ๆ พลันใดนั้นก็เกิดคิดขึ้นมาว่าฉันน่าจะลองลงไปทำดู  ท่างน่าจะสนุก  แต่ด้วยเหตุผลี่ฉันลงไปไม่ได้มิดเพียงเรื่องเดียวคือ  ขาของฉันที่พิการมานานนับสิบปีเนื่องจากฉันเป็นโปลิโอ
ฉันได้แต่มองและนึกภาพว่าสักวันฉันจะลงไปช่วยชาวนาทำงานให้ได้...   แต่ทว่าฝันนั้นมันเลือนรางเหลือเกิน
ทุกวันนี้ที่ฉันมีลมหายใจอยู่ได้ก็เพราะต้นอ้อสุนัขแสนรู้ที่ฉันเก็บมาเลี้ยงจากกองขยะนั่นเอง  ลูกสุนัขที่ไม่มีใครเหลียวแล  ซ้ำร้ายยังจับแม่ของมันไปกินเสียอีก  น่าอนาจใจเหลือเกิน...
ต้นอ้อเป็นสุนัขแสนรู้  สั่งอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง  เค้าเป็นเพื่อนของฉัน  และเป็นเพื่อนที่ดี่สุดในโลกของฉันด้วย
วันนี้ที่ฉันได้มาอยู่ใกล้ๆทุ่งนาที่สวยงามไปด้วยความอุดมสมบูรณ์นั้นเพราะต้องการวาดภาพเพื่อนำไปขายให้กับชาวต่างชาติ  เจ้าต้นอ้อนี่แหละที่คอยช่วยเหลือฉันเสมอๆ  โดยเฉพาะเวลาขายภาพเหล่านี้  มันมักจะเห่าเรียกทุกคนให้หันมาแวะเวียนชมรูปภาพของฉัน  ทำให้ฉันได้เงินพอที่จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเองและเพื่อนรักตัวนี้ของฉัน...