18 เมษายน 2548 12:03 น.
สุชาดา โมรา
เกิดอะไรขึ้นเหรอคะมีงานอะไรที่สงสัยหรือเปล่าคะ
อ๋อไม่มีค่ะ
กัญญาก้มหน้าก้มตาทำงานพร้อมกับคีย์เอกสารที่อยู่ในแฟ้มข้อมูลบนจอคอมพิวเตอร์ เธอแอบหันไปมองคุณวจีอยู่หลายครั้งแล้วก็ส่ายหน้า
.แนนซี่นี่ขี้ระแวงจังเลย มาหาว่าคุณวจีเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่ได้เป็นคนสนิทของคุณพ่อหรอกกัญญานึก
คุณกัญญาคะมีคนมาติดต่องานค่ะ
ใครคะ
ส.ส.ธนิตค่ะ
แล้วแนนซี่ไปไหนเหรอ ทำไมไม่มาทำหน้าที่เลขาฯ ล่ะ
เห็นว่าท้องเสียค่ะคือดิฉันเห็นคุณวจีชงกาแฟมาให้แก้วนึงจากนั้นก็ท้องเสียทั้งวันเลยค่ะ รู้สึกว่าตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ
อืมเอาอย่างนี้นะเธอช่วยเอาเกลือแร่ในลิ้นชักโต๊ะของฉันมาชงใส่น้ำอุ่นแล้วก็เอาไปให้แนนซี่หน่อยนะเธอชื่ออะไรนะ
ดิฉันชื่อรุ่งฤดีค่ะ อยู่ฝ่ายบัญชีค่ะ คือดิฉันเอาแฟ้มเอกสารที่คุณแนนซี่สั่งมาให้แล้วบังเอิญเห็นคุณธนิตมาพอดี ดิฉันก็เลยทำหน้าที่แทนคุณแนนซี่ไปก่อนน่ะค่ะ
อยู่ฝ่ายบัญชีใช่ไหมอย่างนั้นพักเที่ยงแล้วมาหาฉันที่ห้องหน่อยนะแล้วก็ไม่ต้องทานข้าวมาล่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปทานอะไรข้างนอก อ้อเดี๋ยวเล่าเรื่องงานบัญชีที่มีปัญหาให้ฉันฟังด้วยนะ
ค่ะ
กัญญาสั่งงานรุ่งฤดีพนักงานบัญชีก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงาน เธอเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่แนนซี่พูดจากนั้นก็เดินเลาะไปข้าง ๆ ห้องทำงานเพื่อแนบหูฟังว่าคุณวจีและ ส.ส.ธนิตนั้นกำลังพูดอะไรกันอยู่สิ่งที่เธอได้ยินนั้นค่อนข้างจะอู้อี้ แต่ก็พอที่จะฟังได้ว่าเขาคุยเรื่องอะไรกันแต่ก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขาพูดกันตรงกับความเข้าใจของเธอหรือไม่
ทำอะไรคะคุณกัญญา
เสียงนี้ถึงกับทำให้กัญญาสะดุ้งจนสุดตัว เธอหันมาด้วยความลานลนราวกับคนที่มีความผิด หรือทำอะไรผิดในขณะนั้น
โธ่!!! เธอร้องเสียงหลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตกใจหมดเลย นึกว่าเป็นคุณวจีแล้วนี่เธอท้องเสียตลอดเลยเหรอ
เปล่าหรอกเพียงแต่ฉันอยากจะรู้ว่าคุณธนิตกับคุณวจีทำอะไรอยู่ ฉันก็เลยไปที่ห้องควบคุมแผงโทรทัศน์วงจรปิดก็เท่านั้นเอง
ไปทำอะไรที่นั่น
ก็ไปดูภาพในห้องของเธอไงล่ะเอาอย่างนี้ละกัน เธอตามฉันมาเลยดักว่าจะได้รู้สักทีว่าอะไรเป็นอะไร
แนนซี่เชื้อชวนให้กัญญาเดินตามเธอไปที่แผงควบคุมโทรทัศน์วงจรปิดกัญญาเดินตามไปด้วยท่าทางเร่งรีบ เมื่อมาถึงห้องแผงควบคุมโทรทัศน์วงจรปิดแล้ว แนนซี่ก็เลื่อนกล้องไปจับภาพคุณวจีกับคุณธนิตทันที
นี่ห้องฉันมันมีโทรทัศน์วงจรปิดตั้งแต่เมื่อไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย กัญญาถามอย่างงง ๆ
ก็มีตั้งแต่ตอนที่เราไปเชียงใหม่แล้วละ ฉันเป็นคนสั่งให้เขามาติดตั้งเองละ
ทำไมล่ะ
ก็ช่วงที่เราไม่อยู่จะได้รู้ว่ามีใครลักลอบเข้ามาค้นหรือเปลี่ยนแปลงเอกสารหรือเปล่ายังไงล่ะเธอนี่ไม่น่าถามเลย ของอย่างนี้เราจะไว้ใจใครได้ล่ะจริงไหม
ก็ถูกของเธอนะ
นั่นไงฉันคิดแล้วไม่มีผิด แนนซี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนกล้องและขยายภาพทันที
เปิดเสียงได้ไหมแนนซี่
อืมฉันก็ลืมไป เดี๋ยวนะ ฉันขอหาปุ่มโวลุ่มก่อนนะ แนนซี่วุ่นอยู่กับการหาปุ่มกดเพราะเธอจำไม่ได้ว่าต้องกดปุ่มไหนจนกระทั่งเธอเอื้อมมือไปพร้อมกับจะกดปุ่มบนแผงควบคุมชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับกดปุ่มทางด้านขวามือสุดทันที
ปุ่มนี้ครับ!!!
ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นทำให้แนนซี่ถึงกับสะดุ้งโหยง กัญญาและแนนซี่หันมาพร้อมกันทันที ทั้งคู่มองผู้ชายคนนั้นด้วยความแปลกใจ
เอ่อผมชื่อสุรัชครับ เป็นหัวหน้าควบคุมแผงฯ. วันนี้ผมเข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยแล้วลูกน้องผมบอกว่าคุณกัญญาลงมาดูแผงฯ ด้วยตัวเองผมก็เลยเข้ามาช่วยเหลือ หากขาดตกบกพร่องผมต้องขออภัยด้วยนะครับ
เอ่อไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องพิธีรีตองอะไร นั่งสิแล้วมาช่วยฉันดู
สุรัช หัวหน้าแผงควบคุมโทรทัศน์วงจรปิดกดปุ่มให้วุ่นวายไปหมด ภาพต่าง ๆ จากหลายห้องหลายที่ตามจุดต่าง ๆ ของบริษัทติดบนหน้าจอโทรทัศน์ที่มีอยู่นับสิบ ๆ เครื่อง สุรัชไล่ดูภาพต่าง ๆ จนมาสะดุดที่ฝ่ายขาย เขาชี้ให้คุณกัญญาดูพนักงานและหัวหน้างานหลายคนขนสินค้าออกจากบริษัทโดยบางส่วนไม่มีการประทับตราปิดผนึกว่าได้นำออกจากบริษัท
คุณสุรัชคุณช่วยเลื่อนภาพไปที่รถขนส่งสินค้าที่เข้ามารับผ้าในโรงงานได้ไหม
ครับ
ตายแล้ว!!!! นั่นมันรถของ ส.ส.ธนิตนี่ทำไมถึงเข้ามาจอดหลังรถขนส่งสินค้าล่ะ
คุณกัญญาไม่รู้เหรอครับว่าท่าน ส.ส.ธนิต เขาเป็นลูกชายของคุณพ่อของคุณกับภรรยาเก่า เขามีสิทธิ์ในบริษัทคุณเท่า ๆ กับคุณเพราะคุณพ่อของคุณโอนหุ้นพร้อมกับมอบฉันทะให้กับ ส.ส.ธนิตกึ่งหนึ่งของบริษัท
หา!!! กัญญาร้องเสียงหลงพร้อมกับตั้งสติคิดแก้ปัญหาเรื่องนี้ทันที อ๋อแล้วก็เลยพยายามโกงบริษัทเพราะตัวเองคิดว่าตัวเองไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในบริษัทฉันนะเกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลยเอาอย่างนี้นะสุรัช นายแจ้งหัวหน้า รปภ.ให้สกัดรถขนส่งสินค้าสองคันนั้นไว้แล้วเร่งให้ตรวจสอบสินค้าโดยด่วน
กัญญาพูดขึ้นสุรัชวอเรียกหัวหน้า รปภ.แจ้งเรื่องสกัดดักรถขนส่งสินค้าสองคันที่มีรถของ สส.ธนิต ควบคุมไปนั้นเพื่อตรวจสอบสินค้าทันทีเพื่อไม่ให้สินค้าออกจากบริษัทอย่างไม่ถูกต้อง
เดี๋ยว!!! กัญญาเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ ทำไมนายถึงรู้ว่า สส.ธนิต เป็นลูกของคุณพ่อฉันนะสงสัยจริง ๆ เพราะไม่เห็นมีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย
เพราะ สส.ธนิตเป็นพี่ชายของผมครับ
พูดเป็นเล่นถ้า สส.ธนิตเป็นพี่ชายเธอ ทำไมเธอถึงได้มาเป็นแค่พนักงานตัวเล็ก ๆ ในบริษัทเล็ก ๆ ได้เธอกำลังโกหกอะไรฉันอยู่หรือเปล่าพูดความจริงออกมา!!!!
กัญญาพูดเสียงดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสุรัชตกใจแนนซี่จึงต้องเดินเข้ามาตบไหล่กัญญาเบา ๆ เพื่อให้เธอระงับสติอารมณ์จิตใจของเธอจึงค่อย ๆ สงบลง
คือผมเป็นลูกแม่เดียวกับ คุณธนิตจริงครับ แต่ผมเป็นลูกคนละพ่อกับเขาเดิมทีคุณแม่ของเราเคยเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณธานินทร์พ่อของคุณ แต่ว่าวันหนึ่งคุณธานินทร์และคุณแม่ของผมต่างคนต่างก็ไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่าและเหมาะสมกับตัวเอง ท่านทั้งสองจึงต้องแยกทางกัน ผมจึงเป็นลูกของพ่อค้าร้านดอกไม้จน ๆ ส่วนคุณธนิตเขาเป็นลูกนักธุรกิจใหญ่ พ่อของเขาส่งเสียเขาจนจบปริญญาโท เป็นเจ้าคนนายคนจนถึงทุกวันนี้ มรดกก็หยิบยื่นให้เขาจึงได้ยืนอยู่สูงจนไม่ได้หันกลับมามองคนที่อยู่เบื้องหลังอย่างผมและน้อง รวมทั้งคุณแม่ด้วยผมผมผม
พอเถอะฉันเข้าใจแล้ว
กัญญาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเพราะเห็นสุรัชแสดงสีหน้าเศร้าหมองราวกับจะร้องไห้กัญญาเดินออกจากห้องแผงควบคุมโทรทัศน์วงจรปิดแล้วก็หันมายิ้มให้กับสุรัชเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะคิดมากจริง ๆ แล้วเธอเองก็ไม่ได้อยากให้เขาเล่าเรื่องราวที่เป็นปมด้อยของชีวิตนักหรอก แต่ว่าเหตุการณ์มันบังเอิญต้องทำให้เขาต้องเล่าเรื่องราวที่เขาไม่เต็มใจจะเล่าขึ้นมา จึงทำให้กัญญารู้สึกเสียใจอยู่บ้างเหมือนกันเพราะเธอได้ทำให้คน ๆ หนึ่งต้องทุกข์ใจโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
.19.
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ
18 เมษายน 2548 12:00 น.
สุชาดา โมรา
ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยวและช่วยถือของเยอะแยะเชียว ฉันสนุกมากเลยค่ะ
ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวถ้ามีโอกาสผมจะไปหาคุณบ้าง คุณจะได้พาผมเที่ยวไงครับ
กัญญายิ้มพร้อมกับรับของฝากเอาไปวางไว้ในรถก่อนที่จะเดินขึ้นรถบัสไป คุณนิวยิ้มอย่างพอใจแล้วก็โบกมือลา สีหน้าของเขาอิ่มเอมใจมากจนหลายคนรู้สึกได้ว่าคุณนิวมีจุดประสงค์ที่จะจีบกัญญาอย่างเป็นจริงเป็นจัง ในขณะที่คุณไผ่ยืนเท้าเอวมองคุณนิวอย่างเคือง ๆ
ตึกตึกตึกคุณไผ่วิ่งขึ้นไปบนรถพร้อมกับกล่องของขวัญสามกล่อง เขาส่งให้กัญญากล่องหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นให้คุณวจี และแนนซี่แนนซี่ดีใจเป็นอย่างมากโผเข้ากอดคุณไผ่เพื่อโชว์คนในรถว่าคุณไผ่ให้ของขวัญแก่เธอด้วยใจเสน่หาทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้มีใจให้เธอเลยสักนิดทุกคนในรถหัวเราะดังลั่นไปหมดทำให้คุณไผ่รู้สึกเขินอายแต่ก็ปฏิเสธแนนซี่ไม่ได้ ร้ายกว่านั้นแนนซี่เองก็หอมแก้มคุณไผ่อยู่หลายทีจนจมูกเกือบจะหลุดติดแก้มเลยก็ว่าได้ สร้างความตลกขบขันให้กับคนทั้งรถยิ่งนัก หลายคนโห่กรี๊ดกันสนั่นคุณไผ่รีบแกะมือแนนซี่ออกจากตัวและรีบวิ่งลงจากรถทันที เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากคุณนิวยืนยิ้มเยาะอย่างพอใจก่อนที่รถบัสของบริษัทหลายคันจะแล่นออกจากบริเวณวัด
นายกล้ามากเลยนะที่แอบพาคุณกัญญาเดินออกมา
ใครว่า ฉันไม่ได้แอบพาเธอออกมาสักหน่อย ถ้าแอบก็คงต้องย่องออกมา แต่นายไม่เห็นเองมากกว่า จะมาโทษฉันได้ไง
นี่!!!!
คุณไผ่ถึงกับพูดไม่ออก เขาจ้องตาคุณนิวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ในขณะที่ผู้คนที่มาเที่ยวมากมายต่างจ้องมองมาที่ทั้งคู่เพราะคิดว่าสองคนนี้คงต้องต่อยกันแน่ ๆคุณนิวและคุณไผ่หันไปมองคนรอบข้าง จากนั้นจึงแยกย้ายกันกลับเพราะรู้สึกเสียหน้าที่มีคนมามุงดูตัวเอง
.
คุณไผ่น่ะดี๊ดีเนาะมีน้ำใจ ยังคิดถึงแนนซี่ ดูสิคะคุณวจี รู้ใจถึงขนาดซื้อโคมไฟสวย ๆ ของเมืองเหนือมาฝากด้วยแต่แนนซี่อยากรู้จังเลยว่าของคุณวจีกับยายกัญญาเป็นอะไร แกะดูหน่อยสิ
ไม่ได้ย่ะเขาให้ฉัน ฉันจะเก็บไปแกะที่บ้าน
แหมคุณวจีก็ แล้วของเธอล่ะยายกัญญา เจ๊อยากดูมากเลย
ของฉันก็ไม่ได้เหมือนกันย่ะเสียใจด้วยนะหล่อน
แหมทำเป็นหวงคนใจร้ายเหอะ!!!! เจ๊อยากตาย
ทำเป็นใจน้อยแอนด์น้อยใจไปได้ น่านะอย่าโกรธนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงอาหารที่สุโขทัยดีไหม เพราะฉันรู้ว่าเธอชอบทานเผ็ด ๆ และรสจัดฉันเลยมีโปรแกรมจะพาเธอไปทานที่สุโขทัยดีไหมล่ะหือ
กัญญาพูดปลอบใจแนนซี่ จากนั้นเธอก็หยิบกล้องดิจิตอลขึ้นมาดูรูปที่ถ่ายไว้ก่อนที่จะเอนตัวนอนอย่างสบายใจ ในขณะที่แนนซี่ก็นั่งคุยโทรศัพท์กับกิ๊กหลายคนอยู่อย่างเพลิดเพลิน หล่อนคุยไม่หยุดปากทีเดียว พอคุยกับคนนี้เสร็จก็คุยกับคนนั้นต่อทำให้คุณวจีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกรำคาญจึงต้องขอย้ายที่นั่งเพื่อไปหลับเพราะระยะทางนั้นไกลมากกว่าจะถึงสุโขทัยเพื่อทานอาหาร นอกจากการนอนแล้วคงไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว ยกเว้นพนักงานบางส่วนที่แอบลงไปชั้นล่างเพื่อนั่งเล่นไพ่ยิปซีทำนายดวงอยู่ด้านล่างอย่างสนุกสนาน
แนนซี่...แนนซี่ตื่นได้แล้วนี่มาถึงร้านอาหารแม่เวียงแล้วนะ
แม่วงแม่เวียงที่ไหนจะนอนอย่ามายุ่งน่า
อย่างนั้นก็ตามใจเชิญนอนให้เต็มอิ่มเลยนะแม่นักเมาท์กับหนุ่ม ๆ แหมคุยโทรศัพท์เสียนาน คุยข้ามจังหวัด บทจะหลับก็ลืมเรื่องกินเลยนะนี่ถ้าอยากนอนก็นอนให้สบายเลยนะย๊ะ แล้วอย่ามาโวยวายตอนหลังล่ะ
กัญญาพูดประชดก่อนที่จะลงจากรถเพื่อไปทานอาหารในร้านแนนซี่หลับอย่างสบายใจโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคนอื่นเขาทำอะไรอยู่ข้างล่างทุกคนเมื่อทานอาหารเสร็จก็แวะซื้อของฝากของสุโขทัยกันใหญ่ หลายคนเลือกซื่อผ้าไหม หลายคนแวะเข้าไปซื้อทองรูปพรรณในห้างทองเพราะลายที่สุโขทัยนั้นขึ้นชื่อเรื่องความสวยเป็นอย่างมาก
รถแล่นออกจากสุโขทัยนานพอควร บรรยากาศในรถเงียบสงัดเพราะทุกคนหลับกันหมดเหลือเพียงคนขับรถเท่านั้นที่ยังคงขับรถต่อและสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันขับถึงสี่คน แนนซี่ตื่นขึ้นมาด้วยความหิว เธอหันไปมองทุกคนในรถแล้วก็ต้องหันกลับมานั่งกุมท้องของตัวเอง เธอรู้สึกหิวมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เมื่อมองออกไปสองข้างทางก็เห็นแต่ความมืดกับแสงไฟบนท้องถนนทำให้เธอไม่รู้ว่าขณะนี้รถได้แล่นไปถึงไหนแล้ว เธอตัดสินใจอยู่นานว่าจะถามคนขับรถดีหรือไม่ดีว่าถึงสุโขทัยหรือยังเพราะเธอหิวมาก ในที่สุดจึงตัดสินใจเดินออกไปหาคนขับรถเพื่อถามทันที
เมื่อไรจะถึงสุโขทัยล่ะ ฉันหิวมากเลยนี่ก็มืดแล้วด้วยทำไมยังไม่ถึงอีกล่ะ
โธ่คุณเลขา นี่มันนครสวรรค์แล้วครับก็ตอนที่คุณกัญญาปลุกคุณ คุณก็ไม่ยอมตื่นบอกว่าจะนอน ทุกคนก็เลยลงไปกินข้าวกันหมด
ตายแล้ว!!!! ปล่อยให้ฉันนอนน้ำลายยืดอยู่ได้ อดกินเลยเฮ้อเจ๊อยากตาย!!!!
แนนซี่พูดขึ้นแล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิมเธอนั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวตลอดทางจนกัญญาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงอะไรหงุงหงิงอยู่เธอจึงชะโงกหน้าออกไปดูเสียงที่ได้ยินเธอเห็นแนนซี่นั่งบ่นอยู่คนเดียวก็รู้ทันทีว่าคงหิว เธอจึงหยิบข้าวกล่องที่ซื้อเผื่อเอาไว้ให้แนนซี่เดินถือมาให้เธอทันที
หิวใช่ไหมนี่จ่ะ
กัญญายื่นข้าวกล่องให้กับแนนซี่ เธอยื่นมือมารับด้วยสีหน้าดีใจอย่างเป็นที่สุด
ขอบใจนะย๊ะนี่ถ้าไม่ได้เธอฉันคงจะหิวแย่เลย
ฉันรู้ว่าเธอต้องหิวแน่ ๆ ฉันก็เลยต้องซื้อมาให้ฉันไปนะ
ขอบใจจริง ๆ นะเธอนี่มันเจ้านายที่แสนดีและก็ยังเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันอีกด้วย
18.
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ...ขอขอบคุณที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ
18 เมษายน 2548 11:58 น.
สุชาดา โมรา
กัญญาถึงกับหลุดขำทันทีเมื่อเห็นคุณไผ่หยิบแครอทหัวน้อย ๆ ที่ร้อยเป็นพวงขึ้นมาชูพร้อมกับร้องเป็นเพลงและเต้นไปด้วยชาวกะเหรี่ยงแถวนั้นถึงกับอมยิ้มและปรบมือตามจังหวะทันที
กัญญาเดินซื้อผักและผลไม้ได้มากมายจนเต็มคันรถ เธอเผื่อเอาไว้ว่าถ้าเหลือจากทำอาหารคืนนี้ก็จะเอากลับไปฝากคนที่บ้านด้วยกัญญาเดินมาหยุดอยู่ตรงร้านขายผลไม้แปลก ๆ เธอหยิบขึ้นมาดูเห็นเป็นลูกคล้าย ๆ องุ่นนอกแต่ว่าลักษณะไม่ค่อยจะเหมือนสักเท่าไร สีคล้ายลูกหว้าที่ยังไม่สุก กลิ่นอมเปรี้ยวนิด ๆ และมีความหอมที่แตกต่างจากผลไม้ทั่ว ๆ ไปกัญญาพยายามคุยกับชาวกะเหรี่ยงแต่ก็พูดกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเพราะชาวกะเหรี่ยงพูดไม่ค่อยชัด เสียงเครืออยู่ในลำคอเสียมากกว่า
นี่ลูกอะไรคะ
นี่ลูกไหนครับเป็นผลไม้พื้นถิ่นที่นี่ คุณไผ่ตอบแทนชาวกะเหรี่ยง
ชื่อลูกไหนเหรอคะ
ครับลูกไหน
ชื่อแปลกดีนะคะแล้วรสชาติอร่อยไหมคะ
ลองกิงก่องก็ล่าย
ชาวกะเหรี่ยงพูดขึ้น กัญญาจึงหยิบขึ้นมาทานแล้วก็อมยิ้ม เธอตกลงที่จะเหมาซื้อไปหมดเพราะอยากจะให้ผู้บริหารทั้งหมดและพนักงานได้ลองทานกันเธอซื้อทั้งลูกพลับ ลูกไหน ลูกท้อ สตอเบอรี่ แอบเปิ้ลเมืองเหนือลูกจิ๋ว ๆ สีเขียวชาวกะเหรี่ยงหนุ่มสองคนช่วยกันขนขึ้นท้ายรถกระบะ กัญญาเดินเลยรถออกไปเพราะเธอเห็นร้านขายของกระจุกกระจิกที่ตั้งเป็นแผงในบริเวณนั้น เธอจึงตรงเข้าไปหยิบจับไม้แกะสลักเป็นรูปช้าง
คุณชอบเหรอ
ค่ะฉันชอบสะสมช้างจิ๋ว ๆ แบบนี้ ดูสิคะขนาดน่าจะประมาณเซ็นเดียวเอง
กัญญาหยิบให้เขาดู เธอตกลงซื้อช้างแกะสลักได้ไปหลายตัวจากนั้นก็เดินกลับมาที่รถคุณไผ่ขับรถมาส่งที่ไร่ เขาช่วยยกของลงมา คนงานในไร่และพนักงานวิ่งมาช่วยยกของทันที
นี่คุณจะซื้อมาเลี้ยงช้างเหรอ คุณนิวพูดขึ้นในขณะที่เขาเดินมาช่วยยกของเช่นกัน
เปล่าหรอกค่ะก็คนเราเยอะขนาดนี้ ฉันก็เลยซื้อมาเยอะหน่อยก็เท่านั้นเอง
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปคุยกับกับคุณไผ่ราวกับคนสนิทสนม รู้จักกันมานานทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากันเพียงแค่เมื่อคืนนี้เท่านั้นคุณไผ่ลากลับก่อนกัญญาจึงเดินมาส่งเขาที่รถตามมารยาท เขาหยิบกล่องไม้ใบใหญ่ซึ่งมีรูปช้างอยู่ที่หน้ากล่อง ลักษณะเป็นเหมือนการลงลักปิดทอง เขาหยิบออกมายื่นให้เธอ เมื่อเธอรับมาก็รีบเปิดกล่องดูทันทีภายในกล่องมีช้างแกะสลักตัวเล็กตัวน้อยมากมายหลายตัว กัญญาหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วก็อมยิ้ม นอกจากช้างแกะสลักแล้วยังมีช้างจิ๋วที่ทำมาจากการเป่าแก้วและเนื้อโลหะอีกด้วย
ขอบคุณค่ะ
กัญญาพูดเสียงสั่น เธอดีใจมากราวกับเด็กที่กำลังได้ของเล่น หัวใจเธอพองโต เธอมองหน้าคุณไผ่แล้วก็ยิ้ม ๆ แววตาดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาที่กำลังสนุกกับอะไรบางอย่างคุณไผ่ขับรถออกไปได้ครู่หนึ่งกัญญาก็กลับเข้ามาในบ้าน คุณนิวซึ่งแอบยืนมองเธอและเขามานานถึงกับเดินมาขวางที่ประตูบ้านทันที
นั่นอะไรเหรอ
ช้างไงสวยนะ คุณไผ่ซื้อให้
เหรอขอดูหน่อยนะ
คุณนิวหยิบขึ้นไปดูทั้ง ๆ ที่กัญญาไม่ได้ยื่นให้เขา เมื่อเขาเปิดดูก็เห็นช้างจิ๋ว ๆ มากมายที่มีขนาดแตกต่างกัน เขาอมยิ้มแล้วก็คืนของให้กับเธอทันทีทำให้กัญญารู้สึกงง ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าถามว่าเขาเป็นอะไรถึงได้ดูแปลก ๆ นัก เธอเดินมาปลุกแนนซี่และคุณวจีให้เข้าไปในครัวเพื่อทำกับข้าว
กัญญา แนนซี่ คุณวจีและแม่บ้านของคุณนิวที่ชื่อวิไลช่วยกันทำกับข้าวมากมายเพื่อเตรียมให้กับพนักงาน กัญญาแสดงฝีมือการทำมัสมั่นไก่ แกงจืดมะระ และข้าวผัดปูใส่กุ้งด้วย ส่วนคุณวิไลแม่บ้านนั้นแสดงฝีมือการทำอาหารพื้นถิ่นทางเหนือด้วยการทำข้าวซอย และขนมจีนน้ำเงี้ยว คุณวจีแสดงฝีมืออย่างชาวใต้ด้วยการทำข้าวยำปักษ์ใต้เพราะมีผักเยอะ โดยเฉพาะเธอซอยดอกดาหราสีแดงสดออกมามีกลิ่นหอมเหมือนข่าอ่อนทีเดียว ส่วนแนนซี่แสดงฝีมือชาวอีสานด้วยการทำอ่อมไก่และลาบหมูทอดซึ่งกัญญาเองก็ไม่เคยเห็นลาบที่ทำมาจากเนื้อหมูสับผสมกับกุ้งชีแฮและวชุบแป้งทอด จากนั้นก็นำเครื่องยำมาคลุกให้เข้ากันแบบนี้ทุกคนดูมีความสุขมากที่ได้ทำอาหารร่วมกัน สีหน้าดูเบิกบานและสนุกสนานที่สุดเพราะแนนซี่มักจะปล่อยมุกตลก ๆ หลุดออกมาเสมอ ๆ
อาหารสี่ภาคมาแล้วค่ะ
คุณวจีร้องขึ้นขณะที่ช่วยกันยกอาหารขึ้นมาวางไว้ที่ลานสนามหญ้าหน้าบ้านคุณนิว พนักงานบางส่วนจึงเข้ามาช่วยกันยกกับข้าวและร่วมกันทานอย่างเอร็ดอร่อยและดูทุกคนจะสนุกสนานดีด้วย
คุณไผ่กลับมาอีกครั้งในตอนค่ำ เขาขอร่วมทานอาหารด้วยแนนซี่ตักอาหารให้เขาทานตลอดแต่เขากลับหันมายิ้มให้กัญญาตลอดจนเธอรู้สึกว่ามันไม่ค่อยดีเพราะคนอื่นเขาจะหาว่ากัญญาต้องให้ท่าให้ทางเขาจนเขาแอบยักคิ้วหลิ่วตาให้บ่อย ๆ แบบนี้กัญญาจึงรีบทานและรีบเดินหนีออกจากโต๊ะอาหารทันที
อยู่นี่เองกับข้าวมื้อนี้อร่อยนะครับผมไม่ได้ทานฝีมือคุณมานานแล้วเหมือนกัน
คุณนิวพูดขึ้น เขาเดินตามกัญญามาที่หลังบ้านในขณะที่เธอกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอยู่คนเดียวราวกับเด็กน้อยที่นั่งเหงา รอใครสักคนที่เข้ามาเล่นด้วย
พรุ่งนี้คุณก็จะกลับแล้วนะวันนี้ผมไม่ได้พาไปเที่ยวเลย เสียเวลาไปกับความไร้สาระเสียเยอะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมขอแก้ตัวอีกครั้งก็แล้วกันนะ
คุณนิวพูดขึ้นกัญญานั่งยิ้มแล้วก็แกว่งชิงช้าเล่นอย่างสนุกสนานราวกับเด็ก ๆ ทีเดียว
คุณนี่เล่นเหมือนเด็กเลยนะ
ไม่รู้เหรอว่าฉันยังเด็กอยู่ ไม่เหมือนคุณหรอกที่แก่!!!
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับแกว่งชิงช้าแรง ๆ เข้าไปอีกทำให้คุณนิวต้องแกว่งตามบ้างกัญญาโยนตัวแรง ๆ และกระโดดออกจากชิงช้าทันที เธอปล่อยให้เขานั่งแกว่งชิงช้าอยู่คนเดียวเธอลงมายืนหัวเราะและเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะอาบน้ำ จากนั้นเธอก็ตรงไปยังเต็นท์และเข้านอนทันที
กัญญาพยายามนอนแต่ก็นอนไม่หลับ เธอเปิดไฟฉายและหยิบกล่องไม้ที่คุณไผ่เพิ่งจะให้เธอมาเมื่อตอนเย็นออกมาดูจากนั้นก็หยิบช้างขึ้นมาดูทีละ ๆ จนเจอกระดาษแผ่นน้อย ๆ ที่เขาแอบซ่อนเอาไว้ใต้ผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมาเธออ่านกระดาษแผ่นนั้นแล้วก็ยิ้ม ๆ
เป็นเพื่อนกับผมได้ไหม 0 9540 XXXX
เขาแนบเบอร์โทรให้เธอด้วยทำให้เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเม็มเบอร์นั้นเอาไว้ทันที เธอเก็บกล่องนั้นไว้ในกระเป๋าเดินทางที่อยู่ใกล้ ๆ ตัว จากนั้นก็หยิบหนังสือนิยายเล่มเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่านพร้อมทั้งเอาไฟฉายส่องดูตัวหนังสืออยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเธอแอบเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
คุณไผ่นั่งเล่นกีตาร์ให้กับทุกคนฟังเสียงนั้นดังมาถึงเต็นท์ของกัญญาแต่เธอกลับไม่ได้ยินเลยสักนิดเพราะเธอกำลังหลับอย่างสบายใจเลยทีเดียว
.17
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ
Lovers
0 คน เลิฟสุชาดา โมรา
หน้าส่วนตัว
575
