28 กุมภาพันธ์ 2553 15:31 น.

ในตมเน่า...อาจมีเหง้าบัว

เอมอารมณ์สมสวาทประหลาดจิต

ครู่ยังคิดครุ่นกระสันให้หวั่นไหว

สิ้นราคะสิ้นอารมณ์เมื่อสมใจ

เอ๊ะ!อะไร...เป็นกลเริ่มเจิมกมล

.
.
.
.
.


ก้มดูคราบคาวบาปซึมซาบเหตุ

เกิดอารมณ์ทุเรศไร้เหตุผล

ทั้งสังเวชวาสนา...นิจจาคน

หลงในห้วงวังวน...ชนชาวดิน


   เพราะเชื้อเถาเหล่าวงศ์เป็นพงศ์พรรค

ธรรมชาติจึงมีรัก...แรงถวิล

มีราคะคอยลวงหลอกเราชาวดิน

ให้ไม่สิ้นสายพันธุ์...กำนัลใจ

  กลับมาคิด...เราผิดทาง....ระหว่างเริ่ม

หลงต่อเติมราคะ...โมหะได้

เพราะไม่รู้เท่าทัน...การณ์ภายใน

การภายนอกจึงเพี้ยนไพล่...ไม่ตรงทาง


ในภาวะหลงผิด..จิตวิตก

วิจารยกใจวิปริตผิดแบบอย่าง

อ้อ...เพราะเจ้า...ไม่มีตัว...กลัวปล่อยวาง

จึงวิ่งวุ่น...วนกัดหาง...ไม่วางลง

   จงสงัดและสงบจบเสียเถิด

ทั้งความเกิดความดับ...อย่ากลับหลง

เจ้านั้นมี...เพราะไม่มีเป็นมั่นคง

อย่าเชื่อคำยุยง...หลงความคิด



  เมื่อคิดได้...ใจเริ่มดับ...กลับปกติ

ต้องเริ่มริ...รับมือ... ผู้สื่อจิต

อุปทาน...ที่ผลาญเผา...เราเนืองนิตย์

จะขอปลิด...ก่อนวายปราณ...เป็นงานธรรม

...............................................................
อ่านแล้วอาจรู้สึกรังเกียจ

เพราะไม่รุ้จะปั้นแต่ง รังสรรค์ อย่างไรให้ไม่น่าเกลียด

ผู้ใดอ่านก็ขอให้เอาแต่สิ่งชอบไปนะครับ

จริง ๆ แล้วอยากบอกอะไรอีกมาก

เพื่อให้หลาย ๆ คนแนะนำ และกำนัล

แต่แต่งไม่เก่ง  ยังไงก็ขอบคุณนะครับ..เพื่อน